Fálkinn - 17.06.1960, Blaðsíða 4

4
FALKINN
Þegar
goð
verða
ab
mönnum
Japnnsheisuri — Mihatlninn — Sawtnr sálarinnar
rar yuð þantjað tit w áfjúst 1945.
Swiian Iwefwwr Iwwwnww vttrið wiwttður — twtj lantlinu
t*r tintju rerr stjárwwað tnt tíðurl
að þessu leyti. Ein róttækasta af-
leiðingin af ósigri Japana sumarið
1945 var sú, að geislabaugnum var
svipt af hinni mörg þúsund ára
gömlu keisaraætt. Keisaraguðinn
var allt í einu orðinn venjulegur
maður í sjakket, með pípuhatt og
í röndóttum buxum, og nú fór keis-
arafjölskyldan að láta sjá sig á
mannamótum. Þess varð ekki langt
að bíða að Akihito krónprins, Masa-
hito prins og Takako prinsessa fóru
að sjást ríðandi í görðunum í Tókíó.
Og stundum sáust Hirohito keisari
og Nagako drottning leiðast á göt-
unum.
En Japanar líta enn á keisarann
sem son himinsins, og margir ætl-
uðu að springa af gremju, er þeir
fréttu að Akihito krónprins hefði í
hyggju að giftast stúlku af borgara-
ætt. Því að sú regla hafði fengið á
sig 2600 ára hefð, að drottningar-
efni þjóðarinnar skyldi vera af einni
af ellefu tilteknum ættum í landinu.
Og þegar krónprinsinn varð full-
veðja fyrir átta árum, var skipuð
nefnd til þess að semja skrá um
hæfileg drottningarefni af þessum
ættum. Enn fremur fékk ráðið
25.000 pund, sem það skyldi verja
til þess að sjá stúlkuna, sem talin
væri hæfust fyrir alls konar mennt-
un undir drottningarstarfið. En
þetta ráð fékk aldrei tækifæri til að
gera neinar tillögur .. .
KRÓNPRIN SINN
VELUR SJÁLFUR.
Þann 13. janúar í fyrra var opin-
beruð trúlofun japanska krónprins-
ins Akihito og hinnar fögru malara-
dóttur Michiko, við hátíðlega at-
höfn í Tókíó. En að baki þessarar
opinberunar er rómantisk og spenn-
andi ástarsaga tveggja ungmenna
úr afar ólíkum stéttum.
Þau kynntust á tennisvelli. Krón-
prinsinn hafði lengi haft gaman af
tennis, og lék oft á braut í Karu-
siwa, sem er hressingarstaður 150
kílómetrar fyrir norðan Tókíó. —
Michiko átti heima skammt undan,
á fallegu sveitasetri, sem faðir
hennar átti, og hún hafði líka gam-
an af tennis. Og nú vildi svo til, að
þau léku hvort á móti öðru — og
Michiko hafði betur. Krónprinsinn
varð hrifin af hve leikin hún var.
Og enn hrifnari varð hann af því,
hve góða ensku hún talaði. Hann
var sjálfur upp með sér af að geta
talað ensku svo að segja án út-
lenzkuhreims, því að Japönum er
erfitt um enskan framburð. — En
Michiko gaf honum lítið eftir.
Faðir Michiko er að vísu ekki
nema malari, en hann er ríkur og
Þessi mynd var tekin að ajstaðinni giftingu Akihito krónprins og Michido.
Frá vinstri: keisarinn} krónprinsinn, Michido og Nagako drottning.
duglegur malari. Hann á fjórar stór-
ar kornmyllur og er meðeigandi í
mörgum öðrum mölunarfyrirtækj-
um. Börnin hans fjögur erfa tals-
vert margar milljónir hvert. En
malaranum var farið að líða hálf-
illa út af því að dóttir hans giftist
ekki. Hún var orðin tuttugu og
fjögra ára. Og í Japan er talið, að
stúlkur á þeim aldri séu farnar að
pipra. En Michiko var ósveigjanleg,
þegar verið var að biðja hennar og
sagðist ekki giftast fyrr en hún
hitti mann, sem henni litist á.
Og svo var það prinsinn, sem
kom — alveg eins og í æfintýrun-
um. Þau urðu ástfangin bæði, og
Michido í japönsku skarti.
Hirohito Japansk&isari leyfði að hann vœri sýndur í
sjónvarpi á afmœlisdaginn sinn, þegar hann var 54
ára. Hann kom fram á hallarsvalirnar einu sinni á
hverjum klukkutima frá 9 til 16, svo að sem flestir
fengi að sjá hann.
AÐ er ekki langt síðan japanska
þjóðin tignaði keisarafjölskyld-
una eigi miður en guði sína. Þjóðin
laut keisaranum og guðunum í lotn-
ingu, þrátt fyrir að hún hafði fyrir
alllöngu tileinkað sér vestræna
menningu. Á götunum var hávaði
frá rafmagnssporvögnum og bílum.
Á öðru hverju götuhorni stóð lög-
regluþjónn með hvíta hanzka, og
kvikmyndahús voru á hverju strái
ekki síður en í amerískum borgum.
í framhaldsskólum, menntaskólum
og háskólum fengu nemendurnir til-
sögn hjá kennurum, sem höfðu lært
vestræn vísindi og tækni í háskól-
um vesturlanda.
En eigi að síður lifði japanska
þjóðin langt aftur í forneskju, að
því er snerti viðhorfið til keisara-
ættarinnar, sem hafði ráðið ríkjum
nær 4000 ár. Enginn glæpur var
geigvænlegri en sá, að nálgast hans
guðdómlegu hátign míkadóinn öðru-
vísi en skríðandi og gónandi beint
niður á jörðina, eða helzt með
hendurnar fyrir augunum. Aðeins
einu sinni á ári, við sérstaklega há-
tíðlegt tækifæri, lét keisarinn svo
lítið að „stíga niður úr skýjunum"
til þess að lofa þjóðinni að horfa á
sig í nokkrar mínútur. Ekki þannig,
að keisarinn kæmi út á svalir og
ávarpaði lýðinn, eða sýndi sig á
torginu, heldur var þetta í sam-
bandi við mjög margþætta trúar-
hátíð. Og það voru ekki aðrir en
fulltrúar háaðalsins, er gátu rakið
ætt sína svo eða svo marga ættliði
aftur í tímann, sem voru boðnir í
keisarahöllina.
En tímarnir hafa breyzt í Japan