Fálkinn - 17.06.1960, Blaðsíða 11

FALKINN
11
☆ ☆☆ litla sagan ☆☆☆
Krókur á móti bragði
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
AÐ hlakkaði í Hatter yfir heppn-
inni. Þarna rákust þeir á hey-
hlöðu, svo að þeir þurftu ekki að
liggja úti í nótt. Þeir gátu bælt sig
í heyinu og hlegið að lögreglunni.
Og í fyrramálið gátu þeir keypt sér
ódýran bíl og borgað hann út í
hönd. Og svo, þegar kvöldaði. . .
Sólin var komin upp, þegar þeir
vöknuðu og veðrið ágætt, þó haust-
kulsins væri farið að gæta í loftinu.
Þeir löbbuðu vígamannlega inn í
bæinn, fengu sér góðan morgunverð,
keyptu notaðan bíl ærlega og reiðu-
lega. Svo óku þeir burt — vitanlega
í Lincolnstræti, því sökudólgurinn
leitar ávallt vettvangs síns. Þeir
skildu bílinn eftir skammt frá nr.
14 og löbbuðu fram götuna. Þá tók
Wilson allt í einu í handlegginn á
Hatter: — Sérðu þetta? Það leggur
bláan reyk úr reykháfnum!
Hatter horfði á reykinn. — Ertu
viss um, að þetta sé í nr. 14? taut-
aði hann. En þarna rauk úr hverj-
um einasta strompi.
— Mikill fjári. '. . muldraði Hatt-
er.
— Og hugsaðu þér, ef þeir hafa
mokað kolabingnum einmitt þar
sem . ..
— Bölvað klúður, hreytti Hatter
úr sér. Svo gengu þeir framhjá hús-
inu, sem verðmæta taskan var
geymd í. Allt í einu nam Hatter
staðar. — Mér kemur ráð í hug. Það
er djarft ráð, en það eina, sem dug-
ar úr því að svona er komið. Hlust-
aðu nú vel á mig, Wilson, ég má
ekki tala hátt.
Wilson sperrti eyrun og féllst á
ráðið. Þessi Hatter, sá var nú karl
í krapinu! Hvílíkt úrræði. Vitanlega
mundi þessi Briar þarna í nr. 14
gleypa það hrátt! En réttast að flýta
sér — áður en meira yrði mokað
undir miðstöðvarketilinn.
Svo fóru þeir í næsta símaturn.
Hatter blaðaði í skránni. — Sjáum
nú til. . . Briar, J. Samuel, Lincoln
Street 14 — 77615. Hann valdi núm-
erið.
Jú, herra Briar var heima, Svar-
aði sjálfur í símann. Hatter hélt á-
fram: — Herra Briar, þetta er lög-
reglan. Miller úr sakamálalögregl-
unni.
— Sakamálalögreglan? Briar
virtist hissa og hálfkvíðandi, fannst
Hatter. Kannske var samvizkan
ekki alveg hrein?
— Já, en þetta er ekkert alvar-
legt, sagði hinn svokallaði Miller.
— En við þyrftum að tala við yður
um svolítið mál, ég og hann Harp
félagi minn. Það er ekki hægt að
tala um það í síma. Við erum ekki
einkennisbúnir, svo heimsóknin vek-
ur ekki neina athygli.
— Gerið svo vel. Komið eftir
hálftíma, svaraði Briar.
— Þú manst, að þú ert lögreglu-
fulltrúi, Wilson, sagði Hatter. —
Settu hattinn aftur á hnakka,
stingdu vindli í kjaftvikið og vertu
dólgsleguf.
— Bara að taskan sé ekki farin?
Loks var hálftíminn liðinn. Þeir
skildu við bilinn skammt frá hús-
inu og gengu að dyrunum, sem þeir
höfðu opnað með þjófalykli kvöld-
ið áður. Húsráðandinn í’eyndist
vera roskinn maður, hæruskotinn.
Hatter — Miller hóf máls:
— Lögreglan hefur verið að elt-
ast við tvo bófa, sem grunaðir eru
um gimsteinaþjófnað. Loks náði hún
í þá fyrir klukkutíma og þeir hafa
meðgengið. Þeir hafa brotizt inn
hjá yður í nótt og geymt þýfið
hérna. Og hvar — haldið þér? í
kolakj allaranum!
Svo fóru þeir allir þrír niður í
kjallarann og Miller fór að gramsa
í bingnum og fann töskuna. Briar
varð skrítinn á svipinn, en sagði
aðeins: Þetta kalla ég hundaheppni!
— Og nú verðum við að koma á
lögreglustöðina, sagði Hatter.
Briar lauk upp næstu dyrum. —
Alveg rétt! Nú verðið þið að koma
á lögreglustöðina.
Út úr dyrunum komu fjórir þrek-
legir lögregluþjónar.
— Herrar mínir! sagði Briar og
glotti neyðarlega. — Þið hefðuð
ekki átt að koma svona dýrmætri
tösku í geymslu — í kjallara lög-
reglustjórans!
hissa
___!
MÁLÆÐI.
Talsíminn í San Francisco hefur
orðið að höfða mál gegn frú einni
þar í borginni til þess að fá greidd-
an símareikning upp á rúma 1700
dollara. Upphæðin er fyrir 462
samtöl, sem tólf ára gömul dóttir
frúarinnar' hefur átt við pilt, sem
henni lízt vel á. Hún hafði hringt
til hans 17—18 sinnum á dag í tvo
mánuði, sú litla.
★
TVEIR EIGINMENN — EIN
KONA. Tveir dátar á ameríska elti-
skipinu ,,Benner“ sátu eitt kvöldið
um borð og voru að tala um kven-
fólk, eins og dátar gera oft í rúm-
sjó. Kom það upp úr dúrnum, að
eiginkonur þeirra beggja hétu sama
nafni, nfl. Peggy Lucille. Þeim
fannst þetta skrítin tilviljun, og
tóku nú upp veskin sín til að sýna
hvor öðrum mynd af sinni Peggy.
Þeim brá heldur en ekki í brún, er
þeir sáu, að báðar myndirnar voru
af sömu kvensunni. Annar dátinn,
Marvin Fritchell, sem er þrítugur,
og hafði gifzt síðar, fékk ógildingu
á hjónabandinum þegar í stað, en
sá yngri Carlyle Stanley, 23 ára,
hefur nú fengið skilnað. Þannig
missti aumingja Peggy báða menn-
ina, og í þokkabót eiga dómstólarnir
eitthvað vantalað við hana fyrir tví-
gifti.
★
Dalaliljan er vor- og heillablóm
Parísarborgar, og er selt á götum
þar 1. maí. Hér sjáum við mynd af
einni Parísardömunni með vendi af
þessum ilmsœtu blómum í fanginu.
icaöíJGíiíiíSöíSíiöíiíiíiíiíiíiGaíKKiísciíííiíiíiíiíiSiíitittaíSíKiííöSiíííiCSöíiíiCiGíiiiciíiCitiíiCiíiöíiísísíiCSíiöíiöíSöGíSööíSöCiöíSööSiöt
Nautaat
Það er hœttuleg íþrótt að vera
nautabani. Hann er í lífshœtiu
undir eins og hann er kominn
á sviðið. Stundum hefði verið
hœgt að bjarga lífi hans, ef lækn-
ir hefði verið við höndina. Mano-
lete var tœplega þrítugur, þegar
hann dó af blóðmissi á leiðinni
í sjúkrahúsið. Það var 1947, og
síðan er lœknir með öll tœki allt-
af viðstaddur nauta-öt.
Kunnar spánskur skurðlæknir,
Luiz Guinea hefur gert slys
nautabana að sérgrein. Nauta-
banarnir tilbiðja hann og kalla
hann „pabba“. Dr. Guinea kann
frá mörgu að smgja um slysin,
sem verða í nautavígunum.
Flest slysin verða í maí. Þá
byrja nautavígin og griðungarnir
eru aldrei eins ólmir og þá. Þeir
dasast þegar frá líður.
Á Spáni eru kringum 4000
nautaöt á ári. Það eru ekki lík-
amsburðir nautabanans, sem
ráða mestu um úrslitin, segir dr.
Guinea, heldur sálarástand hans.
Hann verður að vera afar athug-
ull, viðbragðsfljótur og aldrei
komast úr jafnvœgi. Áhyggjur,
mótlœti, ástarraunir og óvild á-
horfendanna getur valdið því, að
honum mistakist þegar mest ligg-
ur á. Einnar sekúndu athugaleysi
getur kostað hann lífið.
Dáðustu nautabanar geta allt
í einu komizt í ónáð hjá áhorf-
endunum, án þess þeir viti hvers
vegna. Ef til vill er það af því,
að þegar þeir hafa eintóma sigra
að baki sér, hœttir fólkið að vera
spennt og telur sjálfsagt, að mað-
urinn drepi bolann fyrirhafnar-
lítið. Til þess að ná vinsœldum
sínum aftur, gripur nautabaninn
til þess úrræðis, að leggja sig í
hœttu að óþörfu, gefa nautinu
höggstað á sér til þess að œsa
múginn. Á þann hátt hafa margir
frœgustu nautabanar Spánar beð-
ið bana. Skáldið Blasco Ibanez,
sem skrifað hefur hina frœgu
sögu „Blóð og sandur“, segir, að
á nautaötum sé aðeins eitt villi-
dýr: áhorfandinn. Áhorfandinn
á sök á ekki fœrri banaslysum
en nautin.
Þó að nautabaninn komist hjá
að verða fyrir hornum nautsins
ingi sínum til skrauts molnar
inn í sárið. í gamla daga dóu
nautabanarnir oftast af því, að
þeim blœddi út. Nú er uppskurð-
arbifreið með öllum tækjum
'jafnan við Imksviðið og þar er
líka blóð til að dœla í sœrðan
mann. En oft má ekki miklu
muna, að það takist nógu fljótt.
Dr. Guinea hefur sjúkrastofu
í Madríd, og hún er eingöngu
fyrir nautabana. „Sanatorie de
Toreros“ heitir hún. Þangað get-
ur hver nautabani komizt gegn
því að borga lágt mánaðargjald
og kaup það, sem hann fœr fyr-
ir eitt nautaat. Byrjendur fá
kringum 25.000 peseta fyrir
hvern leik, en frœgir nautaban-
ar, svo sem Dominguin og Ordo-
nez, fá hálfa milljón peseta. Al-
gengustu slysin eru þau, að naut
hefur stungið horninu gegnum
lœrið á andstœðingi sínum, eða
rifið hann á hol. Nautabaninn
fastar alltaf daginn áður en hann
er leikur við dauðann
í viðureigninni, er hann jafnan
blár og marinn, þegar leiknum
lýkur. Því að nautin eru harð-
skeytt. Ef þau slá halanum í
nautabanann kemur blá rönd eft-
ir. Ef hornin ganga inn í holdið
og gera svöðusár, kemur oftast
drep í sárið, og stafar það með-
fram af því að málmhreistur það,
sem nautabaninn hefur á bún-
UR VIÐRI VERDLD
á að eiga við naut, svo að hœgt
sé að gera á honum holskurð
tafarlaust, er með þarf.
Lœknirinn fer aldrei burt fyrr
en atinu er að fullu lokið. Það
hefur komið fyrir, að nautið geti
orðið hœttulegt jafnvel þótt það
sé steindautt. í Cordova bar það
við, að varið var að bera nauta-
bana á gullstól burt af sviðinu.
En hann komst úr jafnvœgi og
datt ofan á dauða nautið, sem
lá á sviðinu. Og hornið á naut-
inu rakst gegnum magann á
banamanni þess.
iÖÖÖCSÖÖÖCSÖCSOÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖCSÖÖÖÖÖÖ

ALVEG