Fálkinn - 17.06.1960, Blaðsíða 13

FALKINN
13
-K-K**-K-K-X*rK X -K -K
Z/ízl?
avi
>f>f>f>f>f>f>fif
FALLEGAR BLÚSSUR.
Þœr eru margar sem kunna betur
vlð sig í blússu og pilsi en kjól, og
aldrei þykjumst við eiga of margar
blussur. Þessi tvö sýnishorn eru bœði
frönsk. Annað úr smáköflóttu silki,
með sniðfellingu á ská að framan.
Hitt er afar einfalt, en það er beltið
sem setur snið á flíkina. Helming-
urinn er úr sama efni og blússan, en
hinn helmingurinn úr sama efni og
er í pilsinu.
„MILLIBILS-KJÓLL“.
Um það leyti árs sem hlýindi og
kaldi skiptast á er gott að hafa
svona kjól, úr góðu jersey-efni. Og
kjólinn á að vera sem allra. stíl-
lausastur, með kraga og föstu mitti
eins og sýnt er á myndinni. Fyrir-
myndin er frá PEMPELONE.
-K-K'K~K-X'K~K'K-K-K'K'K'X'K-K-K-K~K'K'K'K-K-K~K-K'K~K''K
— Það var ekki nema sjálfsagt. Við höfum
hlakkað svo mikið til að þér kæmuð, og við
vonum að þér amist ekki við að við teljum yð-
ur eina í fjölskyldunni.
— Þetta er of mikil vinsemd, frú Dennison,
sagði Helga, og Kata fann að það var einmitt
það sem hún meinti.
Frú Dennison, sem mun hafa verið rúmlega
þrítug, sneri sér að Adrian.
— Nú verður þú að kynna mig hinu fólkinu,
Adrian. Ég hlakka til að kynnast því.
Frú Dennison var alúðleg að upplagi og hafði
ánæg/ju af fólki. Kata átti eftir að kynnast því
síðar, að hún var aldrei ánægðari en þegar fullt
var af gestum á heimili hennar, og þess vegna
kunnu líka gestir vel við sig hjá henni.
— Þetta er ungfrú O’Connor. — Kata O’Connor
— systir Franks, sagði Adrian rólega.
Nú liðu nokkrar sekúndur og enginn sagði
neitt. Dennisonhjónin virtust hrædd, öll alúðin
og gáskinn hvarf eins og dögg fyrir sólu og þau
gátu ekki dulið hve forviða þau urðu. En voru
þau aðeins forviða? Kata leit á þau á víxl. Hún
var ekki viss um það.
Freda Dennison rétti fram höndina til Kötu.
— Kæra ungfrú O’Connor — Kata má ég
kannske segja? Það er ósegjanlega gaman að
fá að kynnast þér. Okkur þótti svo vænt um
Frank og það hrygð okkur svo ósegjanlega
hvernig fór. En við höfðum ekki hugmynd um
að þú ætlaðir að koma hingað. Hún leit á Adrian
og sagði álasandi:
— Hvers vegna hefur þú ekki minnzt einu orði
á þetta, Adrian?
Hann yppti öxlum. — Af þeirri einföldu á-
stæðu að ég hafði ekki hugmynd um það sjálfur,
Freda. Ekki fyrr en ég sá farþegalistann í Dar-
win.
— Vissir þú ekki að systir Franks var vænt-
anleg? Ég hélt að þið væruð svo miklir mátar.
— Það erum við líka, en það er ekki alltaf sem
góðir vinir skrifast reglulega á.
— Þú hefur líklega orðið hissa?
— Já, ég varð það. Mjög hissa.
— Og glaðu.r um leið, vitanlega, sagði hún í
spurningartón.
Hann svaraði því engu, en sagði í staðinn:
— Þetta er dr. Bernard Williams frá Cam-
bridge, Freda. Ég er viss um að þú hefur heyrt
hans getið.
— Doktor Bernard Williams! Já, hvort ég hef
heyrt hann nefndan. Við höfum öll heyrt talað
um yður. Hún sneri sér að Bern og brosti eins
blítt og hún gat.
— Það er nokkuð síðan við fréttum að þér
væruð væntanlegur hingað. Bærinn er ekki
stærri en svo að það þykir alltaf tíðindum sæta
þegar nýr maður er væntanlegur ... Hún hló:
— Starfsbræður yðar kringsitja yður vitanlega,
en þér megið ekki láta þá gleypa yður með húð
og hári! Þeir eru ekki sérlega miklir samkvæm-
ismenn, en ég býst við að þeim finnist að við flug-
fólkið sé í minna lagi gáfað. Ég ætla nú samt
að vona að við fáum að sjá yður sem oftast dr.
Williams.
— Þakka yður fyrir — mér væri það ánægja,
svaraði hann hæversklega. Svo sneri Freda sér
að Kötu.
— Þú kemur vonandi líka, Kata? Nei, hvað er
ég að segja? Þú átt vitanlega að búa hjá okkur.
Það kæmi ekki til mála að láta systur Franks
vera annars staðar en á okkar heimili, eða hvað
finnst þér, Rod?
— Nei, alls ekki, Freda, sagði Rodney og
glumdi í röddinni og hló á eftir.
— Ungfrú O’Connor er komin hingað sem ritari
minn, og ég hef lagt drög fyrir herbergi handa
henni á Midtown Hotel, sagði Bern dálítið þyrk-
ingslega.
Fredu Dennison tókst ekki fremur en áður að
leyna því að hún varð forviða.
— Er Kata ritari yðar? hrópaði hún. — Það
var merkilegt. Ég hélt að hún væri komin hing-
að útaf Frank!
Hún horfði á þau á víxl, eins og hún ætti von
á skýringu.
Kata varð fegin þegar Bern svaraði afdráttar-
laust og í fullri hreinskilni: — Það er löng saga
að segja frá því, frú Dennison — þetta er ein af
þessum undarlegu tilviljunum, sem verða svo
oft, en sem fólk vill ekki játa að sé annað en
tilviljun. Við skulum segja yður frá því öllu síð-
ar — er það ekki, Kata?
Hann brosti til hennar eins og þau ættu merki-
legt leyndarmál saman, og eins og hann vildí láta
alla sjá, að þau Kata og hann væru óaðskiljan-
leg.
— Ég skil.. . Freda brosti. — Þetta er afar
spennandi! En ég hef mjög mikinn áhuga á þess
konar tilviljunum, sem gerast svo oft, en fólk
vill svo sjaldan viðurkenna. Ég hef upplifað svo
margar þeirra sjálf, að ég trúi hverju sem vera
skal. En — góða, bezta Kata, þú verður að vera
hjá okkur? Að minnsta kosti nokkra daga, þang-
að til þú hefur náð þér í skemmtilega íbúð ein-
hvers staðar.
— Midtown Hotel er alls ekki slæmur staður,
og það er góður matur þar. Ég efast ekki um
að það fer vel um Kötu þar, sagði Adrian, sem
þóttist kunnugur hnútunum.
— Þetta gastu látið ósagt, Adrian, sagði Freda
og hló, en Kötu grunaði að henni hefði gramist
þetta. — Þegar ég segi, að Kata eigi að vera hjá
okkur, að minnsta kosti í nokkra daga, þá á hún
að gera það. Mér sýnist hún líka vera skelfing
þreytt, vesalingurinn. Ég skal fara vel með
hana og sjá um að hún fái að sofa út og fái
ofurlítinn lit í kinnarnar. Hvað segið þér um
það, dr. Williams? Viljið þér fallast á að Kata
verði hjá okkur fyrst um sinn? Hún hallaði undir
flatt og leit bænaraugum til hans.
— Ég er viss um að henni getur hvergi liðið
betur en hjá yður, frú Dennison, sagði Bern. 1—
En vitanlega er það Kata sjálf, sem ræður þess.
— Þá erum við sammála um þetta, Kata?
— Þökk fyrir, þetta er einstaklega fallega boð-
ið. Ég hlakka til að vera hjá yður nokkra daga.
Hún vissi eiginlega ekki hvað hafði komið
henni til að segja þetta. Kannske höfðu orð Adri-
ans haft einhver áhrif á hana —hann hafði eng-
an rétt til þess að segja henni hvað hún ætti að
gera. En þarna var líka annað mikilsverðara með
í leiknum — Dennisonshjónin höfðu verið góðir
vinir Franks. Hver veit nema hún gæti komist
að einhverju viðvíkjandi honum, ef hún yrði hjá
þeim. Og svo mundi hún líka vera nærri Helgu
þar. Hún mundi kynnast henni betur. Helgu,
sem átti mynd af Frank í töskunni sinni!
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og iy2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.