Fálkinn - 18.01.1961, Síða 28

FLEKINN FINNST -
Frh. af bls. 13
lin og Thuresson, fóru nú smátt og
smátt að jafna sig. Eftir sundið í ís-
köldum sjónum og allt baslið við mar-
andi bj örgunarbátinn, höfðu þeir verið
alveg þrotnir á sál og líkama, er þeir
komust á flekann. Ekkert vissu þeir
hve lengi þeir höfðu legið meðvitund-
arlausir á flekanum. En meðan þeir
lágu þar, voru hinir þrír mennirnir
horfnir í sjóinn, og það var líkast og
þessir tveir gerðu sér ekki grein fyrir
því.
Þrautir eftir ofkælinguna kvöldu
Mohlin og Thuresson mikið fyrst í stað,
en smám saman fundu þeir, að blóðið
fór að renna í æðum útlimanna á ný,
og nú fengu þeir tilfinninguna aftur.
Ullarvoðirnar, sem þeir fundu í flekan-
um, voru að vísu votar, en þær 'hlýjuðu
þeim samt vel.
Þeir bjuggu um flet handa sér undir
bláhvíta segldúknum, sem var strengd-
ur yfir flekann og breiddu ofan á sig
olíuborin hlífðarföt og poka. í vistakass-
anum fundu þeir hrökkbrauð, súkku-
laði og niðursoðna ketteninga, og þeir
voru síétandi, til þess að halda á sér
hita. Flekann rak með ölduganginum
og stundum skvettist yfir hann.
Stundum voru þeir að tala saman
um það, sem gerzt hafði. Báðum fannst
þetta allt kynlegt, bæði að ,,Hansa“
skyldi sökkva og þeir skyldu hafa kom-
izt á flekann. En þeir fréttu ekki fyrr
en löngu seinna, hve kynlegt þetta var,
þegar fleiri upplýsingar náðust um at-
burðinn.
Thuresson starfaði eiginlega á öðru
skipi félagsins, en hafði verið lánaður
um borð í „Hansa“ um stundarsakir.
Þegar hann kom þar um borð, hafði
hann fyrst fengið klefa mjög framar-
lega í skipinu, á stjórnborða. En nú
vildi svo til, að farþegi hafði fengið
þennan klefa, og Þess vegna hreiðraði
Thuresson um sig í loftskeytaklefanum,
sem var aftan við stjórnpallinn. Var
þetta hentugt, því að hann átti líka að
sjá um skeytaafgreiðsluna. Og þess
vegna vildi hann ekki flytja sig í hinn
klefann þegar hann losnaði. Ef Thures-
son hefði legið í fyrri klefanum þegar
slysið varð, var óhugsandi, að hann
hefði komizt lífs af, því að þessi klefi
var einmitt þar, sem tundurskeytið hitti
„Hansa“.
Það var líka einkennileg ástæða til
þess, að Mohlin skyldi vera í skipinu
í þessari ferð. Hann og félagar hans,
Lindquist ofursti og Halldén endurskoð-
andi, voru sendir til Gotlands til að
kynna sér ýmislegt viðvíkjandi birgð-
um herliðsins þar, og þeir höfðu spurt
hershöfðingjann á Gotlandi hvort það
hentaði að þeir kæmu 24. nóvember.
Hann hafði svarað, að betra væri að
þeir kæmu ekki fyrr en viku seinna,
28 FÁLKINN
en það gátu hvorki Lindquist en Hall-
dén, svo að þeir fóru frá Nynashamn
23. nóv. — Mohlin fannst þetta vera
eins konar aðvörun, er hann minntist
símskeytis höfuðsmannsins síðar.
Og svo var það ljósið, þetta dular-
fulla kastljós í myrkrinu, sem hafði
sýnt þeim hvar flekinn var. Síðar fréttu
þeir, að tveir svona flekar hefðu verið
á „Hansa“, en matur var aðeins í öðr-
um þeirra.
„ÖRNINN“ í ÞOKU.
Það var blindþoka á Bromma, þegar
flugmaðurinn á „Erninum“ fór á loft.
Farþegarnir gægðust út um gluggana
og héldu að vélin kæmist bráðlega úr
regnskýjunum upp í sólskinið. En Da-
kota-douglasinn flaug í sífelldri þoku.
Torsten Boltenstern flugstjóri hafði
verið beðinn um aðstoð skömmu áður
en hann lagði upp. Hann náði sér í
kort yfir svæðið og leitaði upplýsinga
um hvar „Hansa“ hefði verið síðast
þegar fréttist frá skipinu, svo og um
straumana.
Veðurútlitið var slæmt. Ef lágt var
„undir þak“ á Bromrna, var það enn
lægra þegar kom út yfir Eystrasalt.
Þetta var erfitt viðfangsefni, sem „Örn-
inn“ hafði fengið.
En Boltensternt flugstjóri var eng-
inn silakeppur. —- Hann hafði flogið
30 sinnum yfir Norðursjó á stríðsárun-
um, milli Svíþjóðar og Englands.
„Örninn“ brunaði áfram í 30—50
metra hæð og rigningin buldi á rúðun-
um í stjórnklefanum. Sigurd Rosen loft-
skeytamaður tók staðarákvarðanir í sí-
fellu. Stefnan varð að vera hárrétt.
Þrem mínútum áður en kom að þeim
stað, sem síðast var vitað um „Hansa“
á, fór Boltenstern að fljúga þvert yfir
stefnuna, fram og til baka. Vélin stór-
hallaðist í beygjunum og Boltenstern
hafði áhyggjur af að farþegarnir kynni
þessu illa. Hann hafði af ásettu ráði
ekki minnzt á hvers vegna hann gerði
þetta. Kannske átti einhver farþeginn
ættingja eða vini í „Hansa“.
Skyggnið fór síversnandi og ekki sást
nema smáspilda af sjónum úr vélinni.
En allt í einu sjá þeir stóra „köku“ úr
reköldunum undir sér. Og þarna er
fleki. Og á honum sér hann mann, —
nei, tvo menn. Annar stendur upp og
veifar flaggi, hinn liggur á bakinu.
„Örninn“ fer eins lágt og hann kemst.
Farþegarnir klemma nefið út að rúð-
unum til að sjá betur, þeir eru að sál-
ast úr forvitni.
En áhöfn flugvélarinnar hefur sig alla
við, því að mikilsvert er að gera sem
fyrst staðarákvörðun flekans. Rosen
loftskeytamaður símar og miðar. Hve-
nær sem hann miðar, verður flugstjór-
inn að fljúga þráðbeint í tvær sekúnd-
ur, og snúa svo við til að missa ekki
sjónar á flekanum. Sumum farþegun-
um líkar þessi snúningadans illa, og
þeir fá uppköst.
Boltenstern hefur sveimað yfir flek-
anum tíu mínútur og kemur nú auga
á annað vogrek. Kannske eru einhverj-
ir eftirlifandi þar. Hann getur ekki
séð að svo sé. Svo flýgur hann yfir
flekann aftur, en hvað er orðið af
honum? Skýhnoðri er kominn á milli
vélarinnar og sjávar.
Og nú hefst nýr þáttur. Þeir verða
að byrja að mæla á nýjan leik, til þess
að finna punktinn, sem þeir miðuðu
við fyrst. Frá Nyköping og Hágernás
koma samtímis tilkynningar um, að
leitarflugvélar hafi verið sendar þaðan,
en orðið að snúa við vegna þoku.
Farþegarnir vita ekki enn hvaða skip
það er, sem hefur farizt, og loks sendir
einn þeirra skriflega fyrirspurn til flug-
stjórans. Vélstjórinn kemur fram og
segir að það sé „Hansa“. Sá, sem spurði,
var sonur forstjóra eimskipafélagsins,
Ekmans konsúls. Miðinn, sem hann
hafði skrifað fyrirspurnina á, var far-
miði á I. farrými í síðustu ferð „Hansa“.
En Ekman hafði orðið strandaglópur
og varð að fá sér flugfar ....
Loksins sjá þeir sjóinn aftur og flek-
ann, -— en hann var mannlaus! Hefur
mönnunum skolað út, eða er þetta ann-
ar fleki?
BIÐ í EFTIRVÆNTINGU.
Félagarnir tveir á flekanum vissu
ekki hvað tímanum leið, en fannst vera
að halla degi. Allt í einu heyra þeir
veikt hljóð. Arne Mohlin stendur upp
og horfir. Var þetta flugvél eða bara
vindurinn? Mohlin sá ekkert.
En nú heyrir hann hljóðið aftur,
sterkara en í fyrra sinnið. Og svo sér
hann stóra flugvél koma fram úr þok-
unni og hringsóla yfir þeim. Mohlin
stendur upp og báðir veifa með merkja-
flöggunum. Og þeir sjá hönd, sem veif-
ar í glugga flugstjóraklefans. Þeir eru
fundnir!
Klukkan var 12.10 á hádegi. Þeir
'höfðu verið um sex tíma á flekanum.
Flugvélin hvarf eftir nokkra stund
og Mohlin og Thuresson skriðu undir
segldúkinn til að krókna ekki.
„Örninn“ hringsólaði þarna í meira
en klukkutíma, þegar hann kom aftur,
áður en hann gat fundið flekann. Hon-
um brá við er hann sá, að hann var
tómur. En þegar hann hugsaði sig bet-
ur um, þóttist hann vita, að mennirnir
hefðu skriðið undir segldúkinn.
Nú sást til tveggja skipa í austur-
átt. Það voru „Arholma“ og „Landsort“.
Boltenstern gaf þeim upp rétta stefnu
og skaut rauðum merkjaljósum og tók
hvað eftir annað dýfur yfir flekanum
til að sýna hvar hann væri. Og tundur-
slæðararnir stefndu beint á markið.
Nú færðist fjör í flekamennina. Thu-
resson kveikti á neyðarblysum, sem
hann fann í flekanum, en hitnaði allt
í einu á höfðinu. Blysið hafði kveikt
í umbúðunum, sem Mohlin hafði bund-