Fálkinn - 22.03.1961, Qupperneq 25

Það hlutu að vera fáar konur, sem not-
uðu svo úrelt fegurðarlyf.
Það gat auðvitað hugsazt að ung
stúlka hefði fundið gamla varalitinn
hennar mömmu sinnar í skúffu eða
veski og klínt honum á varirnar til í-
myndaðs fegurðarauka. En gat það ver-
ið að sú stúlka mundi skjóta elskhuga
sinn. Stúlkur notuðu venjulega þann
varalit, sem þær sjálfar notuðu að jafn-
aði. Nei, það gat ekki átt sér stað að
ung stúlka hefði framið morðið.
Mohle hugsaði svo að það brakaði í.
Morðinginn gat verið roskin kona, sem
hefði ætlað að hefna dóttur sinnar, sem
hinn látni hefði tælt. Roskin kona gat
auðveldlega átt varalit með „Morgun-
stjörnu“-merkinu, en gat hún með köldu
blóði reykt tvo vindlinga með fórnar-
lambi sínu rétt fyrir morðið? Það var
varla hugsanlegt.
Konunni hafði verið boðið óblandað
viskí, og þó að hún hafi ekki drukkið
það, gat það bent til þess, að hún hafi
viljað útiloka fingraför. En hún hlaut
að hafa verið vel kunnug hinum látna,
úr því að hann spókaði sig fyrir framan
hana í náttfötunum og á slopp. Ástin
getur oft verið undarleg, hugsaði Mohle
og hristi höfuðið.
Fimm dögum seinna fór Mohle aftur
í íbúð hins látna til enn frekari rann-
sókna. Hann fór eftir sinni fyrirfram
gerðu áætlun og athugaði hverja einustu
skúffu í skrifborðinu. Þegar hann blað-
aði í nokkrum örkum af ritvélapappír,
datt úrklippa úr dagblaði á gólfið. Það
var auglýsing, svohljóðandi: Fimm þús-
und marka lán óskast til skamms tíma.
Góð viðskipti. Tilboð merkist 1891.
Mohle flýtti sér út úr íbúðinni, og
gekk flautandi niður tröppurnar. Hann
fór rakleitt á skrifstofuna og leitaði uppi
bankabók hins látna. Fyrir þrem mán-
uðum höfðu fimm þúsund mörk verið
tekin út úr henni. Engir peningar höfðu
síðan verið lagðir inn.
Beinasta leiðin fyrir Mohle var að
hringja í dagblaðið og fá upplýsingar
um þann, sem hafði sett þessa auglýs-
ingu í blaðið. En Mohle var kænni en
það, hann fór sínar leiðir. Hann sendi
tilboð til blaðsins, merkt 1891. Undir
tilboðið setti hann heimilisfangið heima
hjá sér.
Næsta kvöld var hringt dyrabjöllunni
heima hjá Mohle. Þegar hann lauk upp
hurðinni stóð hann augliti til auglitis
við þrekvaxinn mann hátt á fertugs-
aldri, og hafði sá skjalatösku undir ann-
arri hendinni.
— Eruð þér hr. Mohle? spurði mað-
urinn.
— Já, komið innfyrir! Hvað viljið þér?
spurði Mohle hvasst, eins og hans var
vandi.
— Þér hafið sent mér tilboð sam-
kvæmt þriggja mánaða gamalli auglýs-
ingu. Þér bjóðið mér lán, og ég er kom-
inn til að ræða um það við yður og
sýna yður, að ég get komið með trygg-
ingu.
— Þér talið of mikið, ýlfraði Mohle.
— En heyrið þér, hélt ókunni maður-
inn áfram. Ég er verksmiðjueigandi og
ætla að endurnýja framleiðslu mína á
varalit.
Mohle varð hálf forviða, en sagði
hægt:
— Setjist niður. Við verðum að fá
okkur eitthvað að drekka, ef við eig-
um að ræða viðskipti. Má bjóða yður
vín, — ef til vill viskí?
— Já, þökk fyrir, viskí, en helzt ó-
blandað, svaraði sá ókunni.
Það vottaði fyrir brosi á andlitinu á
Mohle, þegar hann sótti viskí og tvö
glös.
— Jæja, segið mér nú eitthvað um
þennan varalit yðar, sagði Mohle.
— Já, eins og ég sagði, ætla ég að
framleiða varalit. Ég hef gert það áð-
ur. Fyrir mörgum árum kom ég fram
með tegund, sem varð geysi vinsæl.
— Hvaða tegund var það? spurði
Mohle.
— „Morgunstjarnan“. Það var ágætur
varalitur, blátt áfram stórkostlegur. Sal-
an var stórfengleg fyrst í stað, en svo
fór hún að minnka. Það var sökum þess
hvað þessi tegund var drjúg og ending-
argóð. Ég varð að hætta framleiðslunni
fyrir 19 árum.
— Það ber ekki vott um mikið verzl-
unarvit, sagði Mohle þurrlega.
— Eiginlega ekki, sagði ókunni mað-
urinn og hló eins og Mohle hefði sagt
eitthvað fyndið. — „Morgunstjörnu“-
varaliturinn gat nefnilega framkallað
hinn sanna rauða lit, og hann hélzt í 10
daga.
Mohle ræskti sig og sagði: — Og nú
ætlið þér að koma með þessa töfravöru
á markaðinn aftur. Hvaða tryggingu
hafið þér?
— Hún er hérna, sagði ókunni maður-
inn og klappaði á slitna skjalatöskuna.
Mohle leit út undan sér á töskuna og sá
þegar útlínur innihaldsins greinilega í
gegnum þunnt leðrið. f töskunni var
skammbyssa.
Mohle bauð gesti sínum vindling og
sagði hægt: — Hve lengi sögðuð þér a8
„Morgunstjarnan“ gæti enzt á vörunum?
— í tíu daga! Og meira en það. Hann
heldur gæðum sínum í mörg ár.
Framh. á bls. 28.