Fálkinn


Fálkinn - 29.03.1961, Blaðsíða 32

Fálkinn - 29.03.1961, Blaðsíða 32
var mjög strangt. Tollverðir komu um borð í skipið á Djúpavogi, og voru með því alla leiðina þangað aftur. — Hvenær gerðist þú kvæntur og heimilisfaðir? — Það var árið 1932. Konan mín er Sigríður Guðmundsdóttir frá Fáskrúðs- firði, og þar giftumst við. Við bjugg- um í Kaupmannahöfn, eins og sumir aðrir yfirmenn á Lagarfossi, því það var eina höfnin, sem skipið stanzaði eitthvað að ráði. Við vorum í þessum siglingum unz stríðið batt enda á þær. AFTUR í STRlÐI. Stuttu eftir að við hættum Austfjarða- siglingunum, fór ég á Fjallfoss. — Lentir þú í einhverjum mannraun- um í stríðinu? — Sá sem er heppinn eins og ég var, hefur ekki frá miklu að segja, nema þeim ógnum og dauða, sem skeðu allt 1 kring. Ég var sérlega heppinn, enda þótt maður sæi stundum daglega að „Nei, ég lœt það ekki viðgangast, að þú farir heim í þessu veðri. Konan mín er þegar búin að búa um þig.“ „Jú, þú hafðir á réttu að standa, elskan mín. Það v ar innbrots- þjófur.“ 32 FÁLKINN skip voru skotin niður allt í kring og menn drukkna og brenna til bana, slapp ég alltaf. Einu sinni vorum við t. d. í skipa- lest á Selfossi, þegar skip sitt hvorum megin við okkur voru ,,torpederuð“ svo að segja á sömu mínútunni. Kaf- báturinn hefur þá verið undir okkur eða alveg í kjölfarinu. — Þú hefur farið jómfrúferðina sem skipstjóri á stríðsárunum? — Jómfrúferðina fór ég á Selfossi gamla, og það var síðasta ferð hans í skipalest, því eftir Það var honum neitað að sigla í „convoy“. Ferðin, sem var heitið til Halifax í Kanada, hófst í Reykjavík. Við áttum að hitta skipa- lest fyrir sunnan Reykjanes. Þar var vitlaust rok og ekkert bólaði á skipa- lestinni. Við héldum vestur á bóginn, en miðaði hægt gegn stormi og stórsjó. Þar sem við vorum að berja þarna, kom til okkar korvetta og skipaði okk- ur að snúa aftur til Reykjavíkur. Ég lét senda þau skilaboð, að við ætluð- um til Halifax og þangað færum við. Á þriðja degi hittum við skipalest, sem var á leið vestur yfir hafið. Brúarfoss var í henni og hafði farið gagngert til Bretlands til að hitta þessa skipalest. Við fengum versta veður á hafinu. Skipa- lestin sundraðist, en við héngum samt alltaf með aðalhlutanum. Þegar við komum undir land í Kanada, sigldi sama korvettan sem við höfðum hitt fyrir sunnan Reykjanes fram hjá okk- ur og sendi okkur skeyti á merkjamáli eitthvað í þá átt, að þótt byrjunin hjá okkur hefði ekki verið góð, væri end- irinn samt ágætur. Þeir voru víst hissa á því, að við skyldum vera með alla leiðina. Eftir losun o^ lestun í Halifax, var okkur skipað í skipalest austur yfir hafið. Commandörinn kallagi alla skip- stjórana á fund áður en farið var úr höfn og skýrði frá ýmsum framkvæmd- aratriðum. Þarna var danskur skipstjóri á fundinum, eitthvað við skál. Hann kallaði upp og spurði með hvaða hraða skipalestin ætti að sigla. Commandör- inn, sem var eldri maður og sannkall- aður heiðurskarl, svaraði, að siglt yrði með sjö mílna hraða. „Það er lítið skip í lestinni, sem ekki gengur nema sjö mílur, og ég ætla mér ekki að skilja það eftir,“ sagði hann. Við létum svo úr höfn og sigldum norðarlega, alveg norður undir Græn- land. Þá kom skipun um að snúa við þvi fyrir norðan lægju margir þýzkir kafbátar og biðu lestarinnar. Síðan var siglt suður undir Azoreyjar. Þá kom aftur skipun um að nema staðar, því að kafbátar væru fram undan. Við lón- uðum svo þarna í einn og hálfan sólar- hring, þangað til flugvélamóðurskip kom að vestan. Með aðstoð þess kom- umst við í gegn, en kafbátaárásir voru tiðar og mörgum skipum sökkt, allt í kring um okkur. Einn dag er ég var úti á brúarvæng að mæla sólarhæð, voru tvö skip, sitt hvoru megin við okkur, skotin í kaf. Það var eins og þau stærri yrðu frekar fyrir tundur- skeytunum en þau smærri. Kannske hefur það bjargað okkur. Einn daginn „signaliseraði“ Commandörinn til okk- ar og spurðist fyrir um eldsneytisbirgð- ir. Við áttum þá eftir kol til 2—3 daga. Hann sendi okkur boð til baka, að það væri allt í lagi, því ef kolin þryti, rriundi hann láta taka okkur í ,,slev“. — Ekki hafði hann fyrr sent þetta skeyti, en stór Englendingur renndi upp að okkur og heimtaði enda. Ég sagði þeim, að meðan við værum sjálfbjarga mundum við sigla okkar sjó, eins og þeir. Þegar skipalestin kom upp undir Bretlandseyjar, skiptist hún. Annar helmingurinn fór suður fyrir, en hinn norður. Við vorum í þeim hlutanum, sem fór norður, og svo óheppilega vildi til, að Englendingurinn sem hafði boð- ið okkur endann, var gerður að yfir- manni þess hlutans. Hann var ekki seinn til að hefna sín á okkur, skratt- inn sá, því hann gaf öllum skipunum skipun um að setja á fulla ferð. Við vorum því fljótlega einir eftir, kola- litlir, og höfðum engin nákvæm kort af leiðinni. Við sáum stundum til botns, en áfram var haldið. Við brutum nið- ur ribbana í lestinni og kyntum með þeim, og loksins komumst við til Loch Ewe, eftir 24 daga ferða yfir hafið. HVALFJARÐARSÍLDIN. Eftir þessa ferð fékk Selfoss ekki að sigla í skipalest og var sendur til Græn- lands. Við áttum að sigla með vörur frá Narssarssuaq til Angmagsalik. Út- koman varð sú, að við fórum aðeins eina ferð. Skipið var of lítið fyrir þann flutning, sem við áttum að taka. Um vorið lauk stríðinu og þar með con- voy-siglingum. Svo kom síldin í Hvalfjörð, og ég var heilan vetur í síldarflutningum, fyrst á Selfossi og síðan á Fjallfossi. — Hvað heldur þú að ferðir þínar yfir Atlantshafið séu orðnar margar? — Yfir hafið milli íslands og Ame- ríki hef ég farið 193 — eitt hundrað níutíu og þrjár -— ferðir, en ég veit ekki hvað þær eru margar til Evrópu. Eitt veit ég þó, að þær eru miklu fleiri. Nokkru eftir 1950 varð ég skipstjóri á Reykjafossi og var þar í eitt ár. Sið- an varð ég skipstjóri á Tröllafossi. Á Tröllafossi var gott að vera, eins og þú veizt. Síðastliðið sumar varð ég 65 ára og náði þar með aldurshámarki sem bindur endi á skipstjórnarferil minn hjá Eimskip. — Hvað hyggst þú taka þér fyrir hendur? — Það má kannske segja, að starfs- dagurinn á sjónum sé orðinn nógu lang- ur, en hvað á maður, sem ekki hefur gert annað í meira en hálfa öld að gera, þegar hann er loksins kominn í land? Ég er nú að leita fyrir mér um eitthvert starf. Það hefur ekki borið árangur ennþá, en vonandi verður þess ekki langt að bíða.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.