Fálkinn - 29.03.1961, Blaðsíða 14

um og fengum önnur skiprúm. Ég fór
aftur á norskt skip sem sigldi til suður-
landa, Afríku og Suður-Ameríku.
í CONGÓ OG BUENOS AIRES.
Mér líkaði vel á þessu skipi og fór
víða. Einu sinni komum við til Congó.
Fluttum þangað járnbrautarteina og
sigldum til hafnarborgar 200 mílur upp
í landi. Við höfðum lítið af innbyggjum
að segja en allt var þarna frumstætt.
Síðar komum við til Suður-Ameríku.
Mér fannst Það dásamlegt. Við vorum
nokkra daga í Buenos Aires og maður
hélt sig með skipsfélögunum. Annað var
ekki vogandi og norskir sjómenn héldu
alltaf hópinn. Auðvitað vorum við ekki
gestir á fínni stöðum, en sáum sitt af
hverju.
—■ Lentu félagar þínir í nokkrum úti-
stöðum við landsmenn?
— Nei, enda þótt Norðmenn þættu
frekar uppvöðslusamir. Það gekk allt
friðsamlega. Við fórum víða eins og ég
sagði áðan, en eftir tvö ár, eða 1916
um vorið, komum við til Noregs. Skipið
átti að fara í klössun.
Á MÓTORBÁTI TIL ÍSLANDS.
Stuttu eftir að ég kom til Noregs hitti
ég íslenzkan skipstjóra, sem var að
sækja mótorbát. Hann bað mig að koma
með til Islands og ég gerði það asna-
strik að fara með honum. Það var sögu-
leg sjóferð, en ekki meira um það. Við
náðum til Hafnarfjarðar og ég réði mig
á síld um sumarið. Um haustið 1916
réðst ég fyrst til Eimskips, þá á E.s.
Borg, sem ríkissjóður átti en Eimskip
gerði út. — Fannst þér öðruvísi að
sigla með íslendingum en útlendingum?
— Það var hreinasta logn að sigla með
Islendingum. Annars vorum við aðeins
tveir íslenzkir hásetar á ,,Borginni“,
Lárus heitinn Blöndal og ég. Hitt voru
Norðmenn, Svíar og Danir. Yfirmenn
flestir íslenzkir. Venjan var sú, að
siglt var frá íslandi til Bergen en þaðan
í herskipafylgd yfir Norðursjóinn. Ég
var á ,,Borginni“ nokkurn tíma en fór
svo yfir á Willemoes, sem síðar hét Sel-
foss, með Júlíusi Júliníussyni.
— Hvenær fórst þú á Stýrimanna-
skólann?
— Þaö var haustið 1919. Tókum stýri-
mannapróf vorið 1921, svo þessi árgang-
ur á nokkurs konar fjörutíu ára afmæli
í vor. Ég fór á Willemoes beint úr skól-
anum og leysti af sem 2. stýrimaður.
Ég var svo fluttur á Gullfoss 1922. Við
vorum allir með stýrimannspróf í há-
setalúkarnum og langt að bíða þess að
ganga upp sem stýrimaður.
MEÐ INNFLYTJENDUR
YFIR ATLANTSHAF.
— Og hvenær varðst þú svo stýri-
maður?
— Það var ekki fyrr en 1927, að ég
fékk fasta stöðu, en áður hafði ég farið
frá Eimskip í tvö ár og siglt með Dön-
um. Ég fór til Danmerkur 1924 og
réðst til Ö. K. skipaíélagsins á skip, sem
hét Estonia. Þetta var „farþegaliner11,
sem sigldi frá Danzig til New York. Ég
var einn af fjórum ,,quartermaster“ um
Myndin hér að neðan er af skipshöfn Egils Þorgilssonar á Tröllafossi 1955.
Egill skipstjóri situr í miðri fremstu röð.
borð en okkar starf var að stýra skip-
inu og standa vakt við landganginn með-
an staðið var við í höfn. Það var bind-
andi og leiðinlegt starf. Ég var á' þessu
skipi í tvö ár og við fluttum mikinn
fjölda fólks, sérstaklega innflytjendur
frá Póllandi til Bandaríkjanna. Þetta
voru flest bláfátækir Gyðingar, sem
komu með aleiguna innpakkaða í vasa-
klút. Maður sá þá oft eftir nokkrar vik-
ur í New York og þá komu þeir niður
að skipi með varning, sem þeir voru að
selja.
— Hvernig var þetta fólk sem far-
þegar?
— Þetta virtist vera meinleysisfólk,
en það var lúsugt og óþrifalegt og mik-
ill ólifnaður á leiðunum. Það var líka
aldeilis hreinsað, þegar það kom til New
York. Læknar og hjúkrunarlið kom um
borð og fötin voru gufuhreinsuð og fólk-
ið aflúsað áður en það fékk að fara í
land.
Á fyrsta farrými voru ríkisbubbar og
alls konar fínt fólk, en það var fátt mið-
að við aðra farþega okkar á þessari leið.
— Voru ekki framtíðarmöguleikar
hjá Ö. K.?
— Jú, mér bauðst stýrimannsstaða
hjá félaginu á skipi, sem sigldi í Síam.
Félaginu gekk vel að fá yfirmenn þang-
að, en þeir sem stóðu sig, hækkuðu fljótt
í tign og urðu skipstjórar eftir stuttan
tíma. Ég var eiginlega ákveðinn í að
fara, þegar ég fór í land úr Estoníu og
skipstjórinn skrifaði með mér bréf til
forstjóra Ö. K. Það reyndist miklum
erfiðleikum bundið að ná tali af þeim
höfðingja, en hann var mjög viðfelldinn
maður. Það var ákveðið að ég færi til
Síam og yrði stýrimaður á strandferða-
Frh. á bls. 31