Fálkinn - 24.01.1962, Blaðsíða 11

VELVAKANDI
GÖMUL KONA skrifar mér langt bréf,
sem hér fer á eftir, nokkuð stytt: ,,Ég
er nú orðin fullorðin og fótafúin. Samt
verð ég að kjaga þetta allar mínar ferð-
ir, því eins og kunnugt er, veitir maður
sér ekki þann munað, af ellistyrknum,
að ferðast um í lúxusstrætó. En ég verð
fijótt lúin á kjaginu, og þá þykir mér
gott að tylla mér á bekkina, sem settir
hafa verið upp á almannafæri. Um dag-
inn, þegar ég var orðin uppgefin, ætlaði
ég að setjast á bekk í Vesturbænum, en
þegar ég gáði að, var þessi líka flennu-
stóri hráki á bekknum. Auðvitað hætti
ég við að setjast, en varð að halda áfram
göngu minni og ætlaði varla að ná heim.
Nú vil ég spyrja, hvort ekki sé bannað
að hrækja út úr sér óþverranum á bekki,
sem lúnu fólki er ætlað að hvílast á.
Ég get svo sem vel ímyndað mér, að ein-
hver spjátrungurinn hafi gert þetta af
kvikindisskap sínum, og væri það alveg
eftir hugarfari fólks nú á dögum.“
Ég er alveg sammála konunni um það,
að það er sóðalegt að skyrpa og hrækja
út úr sér í allar áttir. Sem betur fer
hefur það minnkað mjög hin síðari ár,
og ber það fyrst og fremst að þakka, að
uppítaka hefur dáið út að mestu leyti.
Það er náttúrulega ekki betra með nef-
tóbakskarlana, því þeir eiga það marg-
ir til að snýta sér í puttana og rýkur
þá óhroðinn út í loftið í allar áttir, og
er ekki skemmtilegt að ganga eftir svo-
leiðis goshver í roki, því þá rýkur og
frussast framan í mann. Það er þó und-
arlegast, að menn skuli ofurselja sig
þannig nautninni, að þeir vilji til vinna
að iðka annan eins sóðaskap, sem snýt-
ingar og hrækingar eru. En hjá þeirri
staðreynd verður ekki komizt, að mann-
fólkið er fram úr hófi nautnasjúkt og
veikt fyrir. Nægir þar að benda á áfeng-
isnotkunina, sem sífellt er að aukast,
svo mér er nær að halda, að fáir bindind-
ismenn séu nú eftir nema ég og nokkr-
ir aðrir. Hinir láta sér lynda að kaupa
sér rándýrt brennivín og hella í sig, þótt
þeir viti vel, að þeir verða að hreinum
skepnum, þegar þeir hafa hellt í sig
nægilega miklu af því. Þó maður tali
nú ekki um sorgina, sem þeir baka sín-
um nánustu með framferði sínu. Og öll-
um borgurunum eru þeir til ama, þessir
drukknu vesalingar, þegar þeir rangla
um göturnar, bölvandi og ragnandi,
hræðandi börn og gamalmenni. Bezt get
A HORNINU
ég trúað því, að fúlmennið, sem hrækti
á bekkinn gömlu konunnar, hafi verið
drukkinn, og hafi því þá ekki lengur
nægt að geta hrækt á alla fósturjörðina,
svo viðurstyggilegt sem það nú er, en
þurft að níðast á mannvirkjunum líka.
Læt ég svo útrætt um bréf gömlu kon-
unnar.
Enn þá fæ ég mörg bréf út af mjólkur-
hyrnunum, sem svo mikið hafa verið á
dagskrá. Sannarlega hefur Samsalan ver-
ið of fljót á sér að taka upp þessar um-
búðir, sem eru ábyggilega skref aftur á
bak frá því, sem áður var. Húsmóðir
ritar eftiri'arandi pistil, og er hreint
ekki ánægð: ,,Ég get alls ekki skilið, til
hvers þessar hyrnur hafa verið fundnar
upp. Að minnsta kosti er ég orðin viss
um það, að ekki er til þess ætlazt, að
sú mjólk, sem í þeim er (hún nær sko
alls ekki potti) sé drukkin. Nei, langt
því frá. Þegar maður kaupir hyrnuna,
hefur þegar lekið eitthvað úr henni. Á
leiðinni heim lekur meira, ef maður
kemst þá með hana alla leið heim, því
ekki er til þess ætlazt, að hægt sé að
ná á henni taki. í kring um, og inni
í sjálfum mjólkurbúðunum, liggja
sprungnar hyrnur eins og hráviði og
mjólkin flóandi út um allt. En geti mað-
ur komið ófétinu niður í skjóðuna, þá
heldur hún áfram að leka þar, og sé
skjóðan ekki vatnsþétt, þá seitlar úr
henni og á skóna manns eða á kjólinn.
Ekki svo gott, að maður geti fengið
sér rabb við vinkonur, sem maður hittir
við búðirnar, því ekki má tefja, ef nokk-
uð á að vera eftir, þegar heim kemur.
Jæja, þegar á að nota mjólkina, klipp-
ir maður gat á hornið. Svo þegar á að
hella í glas, kemur ekkert, fyrr en mað-
ur ætlar að hætta við allt og lyfta hyrn-
unni frá glasinu, en þá gubbar hún út
Frh. á bls. 33.
FALKINN
11