Fálkinn - 24.01.1962, Blaðsíða 16

Hinn 29. október 1943 var gerð í Eng-
landi kaþólsk messa fyrir sál, sem
ekki gat fundið frið, — með öðrum orð-
um fyrir draug! Afturgangan var
„nunnan frá Borley-prestsetrinu“.
Prestsetrið, sem í áraraðir hefur ver-
ið frægt fyrir draugagang og óskýran-
lega atburði, brann í febrúar 1938 á
dularfullan hátt. Eftir annarlegum leið-
um hafði fengizt vitneskja um það, að
húsið mundi brenna og að eldurinn
mundi eiga upptök sín í anddyrinu, hvað
og einnig varð.
Borley-prestsetrið hefur stöðugt verið
í kastljósi undanfarin ár, enda tvímæla-
laust mesta ,,draugahús“ heims. Prest-
ur að nafni Foyster, seni bjó í Borley
frá 1930 til 1935 ásamt fjölskyldu sinni,
færði dagbók yfir atburði þá, sem gerð-
ust í húsinu og athuganir sínar á þeim.
Og einn frægasti spíritisti Engands,
Harry Price, hefur ásamt aðstoðarmönn-
um sínum rannsakað gaumgæfilega hin
þrjátíu og fimm herbergi þessa stóra
og dularfulla húss, og skrifað fjölda
blaðagreina og bóka um hin fjölmörgu
undarlegu fyrirbrigði, sem hann og
starfsmenn hans urðu vitni að.
Óteljandi frásagnir hafa verið skráð-
ar um Borley-prestsetrið, og eru merk-
astar þeirra frásagnir prestsins Foysters
og konu hans, Marianne, ásamt frásögn-
16 FÁLKINN
um Bulls prests og fjölskyldu hans, sem
oft og mörgum sinnum sáu „nunnuna"
og heyrðu til hennar.
Hér á eftir verður reynt að draga
saman helztu staðreyndir varðandi þetta
undarlega hús og segja í stuttu máli
sögu hinnar óhamingjusömu „nunnu í
Borley“ . . .
★
f fögrum sumarmorgni gengur ung-
ó*- ur trésmiður fram hjá Borley-prest-
setrinu. Hann er í léttu skapi og flaut-
ar fjörugt lag. Skyndilega kemur hann
auga á unga nunnu, sem stendur við
limgerði prestsetursins. Hún stendur
þarna, eins og hún sé að bíða eftir ein-
hverjum. Hún heilsar ekki og segir ekk-
ert. Oftsinnis í röð sér trésmiðurinn
nunnuna. í síðasta skiptið sýnist honum
hún vera svo náföl og veikluleg, að hann
óttast að hún muni falla í yfirlið. Þeg-
ar hann gengur til hennar og er kom-
inn alveg upp að henni, — þá hverfur
hún. Ungi maðurinn gengur nú inn í
húsið, en kemst að raun um, sér til
mikillar undrunar, að það stendur autt.
Prestsetrið hafði á þessum tíma staðið
autt nokkra hríð, af því að enginn þorði
að búa í því vegna draugagangs . . .
Borley-prestsetrið var byggt árið 1863
af fjölskyldunni Bull. Það var reist á
rústum mikiu eldri byggingar.
Þegar prestur að nafni Foyster bjó
á prestsetrinu 1930 sá hann þessa und-
arlegu skrift á veggnum.
Allt frá því að Borley-prestsetrið var
byggt 1863 gerðust þar óskýranleg
atvik hvað eftir annað.
Hinir ýmsu 'og ólíku eigendur húss-
ins upplifðu allir undarleg og óskýranleg
atvik: Dyr, sem opnuðust af sjálfu sér,
hlutir, sem flugu í loftinu og beygðu
óhindrað fyrir horn, lyklar, sem hrukku
úr læsingum, giftingarhringur, sem
gerði ýmist að liggja óhreyfður á gólf-
inu eða hverfa þaðan, án þess að nokk-
ur hefði hreyft við honum, •—• fótatak
í auðum göngum, skrjáf í ósýnilegum
kvenpilsum, skuggi af manni í svörtum
kufli, — og síðast en ekki sízt nunnan.
Dætur séra Bulls sáu nunna oft á
gangi í garðinum. Hún hélt um talna-
band sitt og var að biðjast fyrir. Hún
var döpur og veikluleg að sjá og hvarf
jafnskjótt og dætur prestsins hreyfðu
sig.
Þegar fjölskylda prestsins 'Foysters
flutti inn í húsið, 1930, þá eykst drauga-
gangurinn að miklum mun. Hin unga
eiginkona prestsins, Marianne, virðist
hafa verið mjög móttækileg fyrir dular-
full fyrirbrigði. Það líður vart svo dag-
ur, að hún heyri ekki eða sjái óskýran-
lega hluti. Oftar en einu sinni er hún
læst inni í svefnherbergi sínu, en að
herberginu hefur ekki verið til einn
einasti lykill í fjölda ára. Hún og mað-
ur hennar stilla sér þá upp sitt hvoru
megin við hurðina og biðja í sameiningu
Faðirvorið. Litlu síðar heyra þau hljóð,
eins og hespa sé dregin frá og um leið
opnast dyrnar. í eldhúsinu birtist skyndi-
lega flaska, sem fellur á gólfið og möl-
brotnar, — skref, stunur og hvísl heyr-
ast daglega á auðum göngum.
Dag nokkurn, þegar séra Foyster er
einn heima, heyrir hann konu hrópa í
angist á stigapallinum í anddyrinu:
— Nei, nei, vertu miskunnsamur!
Hlífðu mér, gerðu það ekki, Charles,
gerðu það ekki . . .
Hann fullvissar sig enn einu sinni
um, að hann sé aleinn í húsinu.
Öðru sinni, er hann situr í vinnu-
herbergi sínu og er að semja stólræðu,
flýgur blýanturinn úr höndum hans og
að veggnum og tekur til að skrifa á hann.
Aftur og aftur sést nú næstum ólæsi-
leg skrift á veggnum með bæn um hjálp:
„Marianne, hjálpaðu,“ stendur þar og
einnig orðin „friður“ og „brunnurinn
. . . ég er á botninum‘“, og orðið „svik-
in“. í náttmyrkrinu ber það við, að í
garðinum sést gamall skrautvagn með
tveimur mönnum í ökusætunum. Þeir
eru klæddir svörtum fötum — en höf-
uðlausir.
Foyster og kona hans héldu dagbók
yfir allt, sem þau lifðu á Borley, en
það var ekki fyrr en 1943, að í göml-
um og uppþornuðum brunni fundust
leifar af beinagrind konu. Samkvæmt
niðurstöðum mannfræðinga, sem rann-
sökuðu beinagrindina gaumgæfilega, átti
hún að hafa legið í jörðu í meira en
tvö hundruð ár.
Smátt og smátt söfnuðust brotin úr
sögu nunnunnar saman, eftir því sem
fleiri rannsóknir voru gerðar á prest-
setrinu, sumpart af íbúunum sjálfum og
sumpart af dr. Robinson, dósent í efna-