Fálkinn - 24.01.1962, Blaðsíða 33

— Já, já . . . Allt þetta hljómar senni-
lega hlægilega núna. Vesæl lítil eigin-
kona, sem leitar trausts hjá kvennagulli
bæjarins. Fyrst lofaðir þú öllu, sem ég
bað þig um. Síðan sagðir þú, að ég
væri þín eina ást og að þú hefðir aldrei
getað gleymt mér. Og svo helltir þú
mig fulla með kampavíni. Drekktu,
Bettina litla. Fáðu þér eitt glas og eitt
glas í viðbót. Á morgun verður allt
breytt. — Oð það var svo sannarlega
breytt.
Bettina tók hanzkana sína og sígar-
ettuveskið og tróð því ofan í tösku sína.
— Ég býst ekki við, að þú hafir kom-
izt hjá að fá að vita hvað „þetta, sem
gerðist einu sinni‘“ hafði að segja fyrir
hjónaband mitt, sagði hún með ískaldri
röddu. — Þér var líka áreiðanlega ljóst,
að það, sem gerðist þessa nótt, var or-
sök allrar þeirra óhamingju, sem dun-
ið hefur yfir mig síðan. Og nú ímynd-
ar þú þér, að þú getir á einhvern hátt
enn einu sinni haft gagn af mér.
Prinsinn reyndi allan tímann að forð-
ast augnaráð hennar. Bettina beygði sig
áfram:
— Ég sé, að þessi ferð þín inn í for-
tíðina hefur svo sem átt að vera nógu
sniðuglega undirbúin. Tónlist, kampavín
og leiktjöld með gömlum og unaðsleg-
um'minningum. En þú hefur ekki þekkt
mig rétt. Ég er ekki sú sama og áður
fyrr. Þú skalt ekki gera þér frekara
ómak í sambandi við mig.
Bettina reis á fætur og fór.
Hvorki Bettina né Hohenperch prins
höfðu tekið eftir tveimur ungum mann-
eskjum, sem sátu við borð úti í garði.
Þau höfðu komið hálftíma fyrr en Bett-
ina og sátu þarna í rökkrinu með eitt
ölglas.
Þetta voru Wolfgang og Doris. Wolf-
gang hafði farið til systur sinnar eftir
samtal sitt við föður sinn. Hann megn-
aði ekki að vera einn með hugsanir
sínar og þessi nýju og óvæntu sannindi,
sem faðir hans hafði sagt honum. Hann
hafði bankað á dyrnar hjá henni og
stungið upp á að þau færu í gönguferð.
Það vildi hún gjarnan og á endanum
höfðu þau hafnað á útiveitingahúsi Gull-
eyjunnar.
Þau höfðu allan tímann forðazt að
tala um það, sem þeim var efst í huga.
En þá hafði Bettina skyndilega skotið
upp kollinum. Þegar móðirin hafði geng-
ið fram hjá í hálfrökkrinu, án þess að
taka eftir þeim, greip Doris eldsnöggt
í handlegg bróður síns.
— Kannski við ættum að fara inn
og tala við hana, Wolfgang.
— Nei, það held ég ekki. Nei, klukk-
an er orðin svo margt. Hún fer ábyggi-
lega beint upp og leggur sig.
— Hvar heldurðu, að hún hafi verið?
— Hef ekki hugmynd um það.
Þau fóru frá borðinu og kíktu inn
í anddyri hótelsins. Þau sáu að Bettina
gekk frá afgreiðsluborðinu og að hár og
glæsilegur maður kom til hennar og
kyssti hönd hennar. Þau sáu að Bettina
brosti til hans og skildu ekkert. Hvað
hafði Bettina Brandt — móðir þeirra
— með þetta ókunna kvennagull, prins
Hohenperch, að gera?
Wolfang fékk sting í hjartað af ótta
og sársauka. Hvað hafði faðir hans ekki
sagt: í átján ár hef ég verið Doris sem
faðir. En ég er það ekki.
Gat það verið mögulegt? Gat það í
raun og veru verið satt. Wolfgang horfði
á sína fögru og glæsilegu móður, þar
sem hún stóð í anddyrinu. Þá hélzt hann
ekki við lengur, og greip í handlegg syst-
ur sinnar.
— Komdu. Við förum heim.
Doris leit undrandi á hann. Hún
þekkti ekki aftur sinn glaðværa bróður,
það var engu líkara en hann væri grát-
klökkur.
Þögul ráfuðu Wolfgang og Doris í
rökkrinu heim til Bursagasse. Þau héld-
ust í hendur eins og elskendur. Bitur
og þvermóðskufullur hugsaði Wolfgang:
Þótt Doris eigi annan föður en ég, þá
er hún nú samt litla systir mín . . .
Framh. í nœsta blaði.
Gunna grallari
Frh. af bls. 25.
Rímsnilldin er eins og sjá má ekkert
sérstaklega tiltakanleg, því að mæðan
og gæfan mun ekki verða talin neittsér-
staklega heppilegt rím, en vísan ber þó
vott um nokkra hagmælsku og um hús-
bóndahollustu, sem gamla konan vill
reyna að klæða í sem beztan búning.
Guðrún var heldur afturhaldssöm og
klæddi sig að fornum sið, en var ekki
með neitt nýjabrum í þeim efnum, því
að þegar hún skartaði þá bjó hún sig
skautbúninginum hinum eldra.
Gunna grallari bjó í Melkoti og sam-
tíma henni bjuggu þar Ófeigur illi, sem
var Jónsson, Jón Bolbol, sem var eða
hafði verið slátrari og Manga skarn í
auga, allt hálfgert vandræðafólk. Ó-
feigur þessi var naumast með réttu
ráði. Hann safnaði öllum korktöppum,
sem hann gat náð í og steikti þá og át,
og var það jafnframt altalað, að hann
tíndi af sér varginn og hefði hann sem
viðbit með töppunum, en karl var grá-
lúsugur. Það var því ekki um að vill-
ast, að Ófeigur væri skrítinn, og tilval-
ið leikfang bæjarstráka, en svo var
hann illvígur, að þeim stóð hinn mesti
beigur af honum og þeir þorðu ekki til
við hann.
Einu sinni hafði hann orðið svo reið-
ur við strák, sem eitthvað var að erta
hann, að hann einhenti á hann brodd-
stafinn og tókst stráknum með naum-
indum að víkja sér til hliðar, en staf-
urinn nam staðar í húsþili, sem strák-
ur hafði staðið upp við og stóð þar blý-
fastur.
Samlyndið hjá hjúunum í Melkoti
var ekki sem allra bezt, og var Ófeigi
illa kennt um aðallega, enda bar það
— Já, svona. Þetta er betra.
stundum við, að fólkið að næturlagi
þóttist þurfa að flýja undan honum, á
náðir nágrannanna.
Einn vetur var honum gefið að sök,
að hann leggði það í vana sinn, að
vekja sambýlisfólk sitt og ógna því
með hnífum. Stundum hafði hann þá
setið uppi í rúmi sínu og verið að brýna
stóra sveðju og þá fullum rómi haft orð
á þvi, að hann teldi það ekki mikla
samvizkusök, að ,,skera annað eins
hyski niður við trog eins og það, enda
hefði margt betra fólk en Jón Bolbol,
Gunna grallari, og Manga skarn i auga,
verið drepin“. Varð lögreglan þá að
skerast í leikinn og bregða þessu sam-
býli, þar sem Gunna grallari hefur
vafalaust verið skásta manneskjan . . .
I dagsins önn
Frh. af bls. 11
úr sér næstum öllu, sem eftir er, svo að
strókurinn stendur alveg út i vegg. Þeg-
ar búið er að tæma þetta litilræði og
maður ætlar sér að henda bévítis papp-
anum, er eins og dropar geti alls ekki
hætt að seitla úr honum, og verða hin
mestu óþrif af öllu saman.“
Og svo að lokum nokkur orð um úti-
gangsketti og söng þeirra að næturlagi.
Ég er svo óheppinn að eiga kattarlæðu
fyrir nábúa, og er nú svo komið, að
lítill næturfriður er fyrir aðvífandi fress-
um, með öllum þeim látum og gólum,
sem þeim geta fylgt. Mér finnst, að yfir-
völdin eigi að banna slíkar nætursam-
komur, eða ná ekki lögin yfir ketti og
eigendur þeirra? Það minnsta, sem eig-
endur kvenkatta geta gert, þegar þeir
verða varir við slíkar heimsóknir, er að
hleypa læðuskrattanum út, svo kvikind-
in geti, a. m. k. stokkið eitthvað burtu
frá okkar hverfi. Fyrst við þurftum
að búa við slíkt kattavesen, er ekki nema
réttlátt, að hávaðanum sé dreift meira
niður á bæjarbúa.
Dagur Anns.
FÁLKINN 33