Fálkinn - 24.01.1962, Blaðsíða 30

ORÐAN
Frh. af bls. 19
Og Sacrament byrjaði á einni ritgerð-
inni enn þá.
En nú bar svo við, að Rosselin þing-
maður fór að bera mikla umhyggju
fyrir honum. Hann gaf honum mörg góð
og skynsamleg ráð. Hann hafði sjálfur
orðu, án þess nokkur vissi á hvern
hátt hann hefði verðskuldað hana.
Hann vakti athygli Sacraments á
nýjum viðfangsefnum, sem hann skyldi
taka til rannsóknar og kom honum í
félagsskap við lærða menn. Auk þess
mælti hann með honum við ráðherrann.
Dag nokkurn þegar þingmaðurinn
kom til þess að borða morgunverð hjá
vini sínum, sagði hann hljóðlega við
Sacrament um leið og hann þrýsti hönd
hans.
— Nú er ég búinn að koma ár þinni
vel fyrir borð. Sagnfræðingafélagið hef-
ur hugsað þér verkefni. Þú átt að
rannsaka gömul skjöl í ýmsum bóka-
söfnum víðs vegar um Frakkland.
Sacrament svimaði af gleði. Hann
gat hvorki borðað né drukkið og átta
dögum síðar hélt hann af stað.
Hann fór borg úr borg og rótaði í
rykugum bókum í loftherbergjum
bókasafnanna og allir bókaverðir gáfu
honum illt auga.
Kvöld nokkurt, þegar hann var í
Rouen, langaði hann skyndilega heim
til konu sinnar, sem hann hafði ekki
séð í viku. Hann lét þetta eftir sér, fór
með kvöldlestinni til Parísar og klukk-
an tólf var hann kominn heim.
Hann bar lyklana á sér, læddist inn
og hafði hljótt um sig, skjálfandi af
gleði og ánægju yfir því að geta kom-
ið henni á óvart. En svefnherbergis-
dyrnar voru læstar. Honum gramdist
þetta og hann var neyddur til að hrópa:
— Jeanne! Jeanne! Það er ég!
Hún hlýtur að hafa orðið mjög hrædd,
því hann heyrði hana stökkva fram úr
rúminu og tala við sjálfa sig eins og
í draumi. Svo fór hún fram að snyrti-
stofunni, opnaði hurðina og lokaði henni
aítur. Svo hijop hún berfætt fram og
aftur um gólfið og velti um koll borð-
um og stólum. Loks virtist hún hafa
tekið kjark í sig og spurði:
— Ert það þú Alexandre?
— Auðvitað er það ég. Hver ætti það
svo sem að vera annar? Flýttu þér nú að
opna fyrir mér.
Dyrnar opnuðust og kona hans kast-
aði sér í fang honum og stamaði:
— Er það virkilega þú? En hvað
þú gerðir mig hrædda! Ó, hvað það var
gaman að þú skyldir koma!
Hann fór að tína af sér fötin hægt
og snyrtilega, eins og hann var vanur.
Hann tók yiirirakkann sinn sem lá þar
á stól og ætlaði með hann fram í gang-
inn og hengja hann þar upp á snaga.
En skyndilega stóð hann eins og steini
lostinn. Það var rautt band í hnepsl-
unni.
Hann stamaði: — Það .. . það . .. er
orða í frakkanum.
í einu stökki var konan komin til
hans og búin að þrífa af honum frakk-
ann.
— Nei . .. nei .. . Það er misgáning-
ur .. . Fáðu mér hann
En hann hélt fast í aðra ermina og
vildi ekki sleppa honum og endurtók:
— Hvað . . Hvers vegna ... Hver á
þennan frakka .. . Ég á hann ekki fyrst
merki heiðursfylkingarinnar er í hnepsl-
unni.
Hún reyndi að ná af honum frakk-
anum og utan við sig af örvæntingu
stamaði hún:
— Fáðu mér hann nú . . . heyrirðu það
. . . Fáðu mér hann . . . Ég get ekki sagt
þér það . .. Það er leyndarmál ... Fáðu
mér hann nú ... Heyrirðu það . ..
Hann var orðinn náfölur af reiði.
— Ég vil fá að vita hvernig þessi
frakki er kominn hingað. Ég á hann
ekki.
— Jú, þú átt hann ... En þú verður
að þegja yfir því . . . Þú skalt fá að vita
það, ef þú lofar að þegja yfir því ... Þú
— þú hefur . . . Þú hefur fengið orðu.
Hann hrökk við, missti frakkann og
reikaði að hægindastólnum.
— Hvað ei’tu að segja . . . Hefi ég .. .
hef ég ... fengið orðu
— Já, það var leyndarmál — mikið
leyndarmál.
Hún var búin að hengja frakkann
inn í skápinn og læsa honum. Svo gekk
hún náföl og skjálfandi til manns síns
og sagði:
— Já. Þetta er nýi yfirírakkinn þinn,
sem ég hef látið sauma handa þér. En
ég hef lofað hátíðlega að segja þér ekki
frá því. Það verður ekki opinbert fyrr
en eftir mánuð eða sex vikur. Þú þarft
fyrst að ljúka starfinu sem þér var trú-
að fyrir. Þú áttir ekki að fá að vita það
fyrr en þú kæmir heim. Það er Rosse-
lin, sem hefur komið þessu í kring fyr-
ir þig.
Allt hringsnerist fyrir augunum á
Sacrament og hann stamaði:
— Rosselin ... orða ... Hann hefur
útvegað mér orðu . . . Það er hann sem
... Ó ...
Hann mátti til að drekka glas af vatni.
Lítill bréfmiði lá á gólfinu. Hann hafði
dottið úr frakkavasanum. Sacrament tók
hann upp. Það var nafnspjald og á því
stóð:
Rosselin — þingmaður.
— Þarna sérðu, sagði konan hans.
Og hann fór að gráta af gleði.
Átta dögum seinna stóð í „Lögbirt-
ingi“, að Sacrament vegna hinna ágætu
hæfileika sinna hefði verið kjörinn ridd-
ari af heiðursfylkingunni ...
Saga nunnuiviiar
Frh. af bls. 17.
nunnu þrýsta andlitinu að gluggarúð-
unni, meðan logarnir léku um hana.
Þetta mun hafa verið hið síðasta, sem
sézt hefur til nunnunnar frá Borley.
Það er einnig sagt frá manni, sem
byggði sér bílskúr úr rústum Borley-
prestsetursins. Kvöld nokkurt lauk hann
við smíðina og gekk ánægður og sigur-
glaður til hvílu. Þegar hann vaknaði
morguninn eftir, blasti við honum ófög-
ur sjón: Bílskúrinn var hruninn til
grunns. . . .
★
Hið síðasta, sem heyrzt hefur um
reimleika í Borley-prestsetrinu, eða
öllu heldur rústum þess, stóð í brezk-
um blöðum 1949. Hér var um að ræða
dularfulla, gagnsæja súlu úr ókennilegu
efni, sem skyndilega hóf sig upp úr
rústunum. Súlan stóð í nokkra klukku-
tíma, enda þótt hvasst væri.
Það skal ósagt látið, hvort ennþá er
reimt í Borley, en svo margt hefur dul-
arfullt og óskýranlegt gerzt á þessum
stað á undanförnum árum, að trauðla
verður á móti því öllu mælt . . .
7203
30
FALKINN