Fálkinn - 28.02.1962, Qupperneq 10

Vergie dró hvíta tjaldið til hliðar og
renndi handsnyrtiborðinu inn í hornið.
— Góðan daginn, sagði hún fljótmælt.
Mér finnst mjög leitt að þér skylduð
þurfa að bíða, en þér áttuð að koma
klukkan fjögur, var það ekki?
Frú Summers, sem aldrei tók tillit til
umsamins tíma, svaraði ekki strax.
Hún sat brosandi fyrir framan spegilinn
og virti sjálfa sig fyrir sér dreymin á
svip.
— Klukkan hálffjögur? sagði hún
loksins. Getur það verið. Satt að segja
get ég ekki munað svona lagað. Hún
brosti leyndardómsfullt og hélt áfram
í hálfum hljóðum: — Jú, ég veit ósköp
vel, að þér mynduð vilja að einhver
önnur snyrti á mér neglurnar á meðan
á hárgreiðslunni stæði, en ég sagði
ungfrú Estelle. að ég vildi enga nema
yður; ég hef verið reglulega ánægð með
handaverk yðar nú upp á síðkastið.
— Þetta var fallega sagt af yður,
sagði Vergie, en lét ekki blekkjast af
smjaðrinu. Hún var næstum viss um,
að frú Summers var alls ekki eins létt-
úðug og kærulaus og hún vildi vera
láta. Frú Summers hafði áreiðanlega
eitthvað á prjónunum. Það var eitthvað
sem hún vildi. Hún vill áreiðanlega vita
allt sem ég veit.
Hjartað barðist í brjósti Vergie. Hún
strauk einn rauðleita lokkinn, sem
hefði verið Ijós, hefði hann ekki verið
litaður. — Mikið er hárið á yður fallegt
núna . . . reglulega yndislegt. Augu við-
skiptavinarins og snyrtidömunnar mætt-
ust í speglinum. Köttur og mús! Vergie
fannst höfuð sitt vera að springa af
hugsununni. Hún sá fyrir sér kött hefja
sig til stökks og músina flýja úr einum
stað í annan. En hvor þeirra var kött-
urinn og hvor músin?
— Mig hefur oft langað til þess að
spyrja yður hvaða skolvatn þér notið,
sagði Vergie, er hún fyllti könnuna með
volgu vatni. — Eg . . ég meina, hafið
þér alltaf haft rauðleitt hár . . líka, er
þér voruð ung?
— Rauðleitt hár? Ég hef látið lita hár
mitt ýmsum litum. Frú Summers hló
lágt — eins og að sjálfri sér. Ef til vill
að mér, hugsaði Vergie. Hún veit hvað
ég heid. Nei, það er annars ómögulegt.
Þá myndi hún alls ekki þora að koma
hingað í dag. Ég hef tromp á hendinni
— ef ég aðeins vissi hvernig ég á að
spila því út.
Vergievissi, að hún yrði að ganga til
verks með ýtrustu varkárni. Eitt víxl-
spor gat kostað hana stöðuna. Hún kom
nú með volga vatnið, settist, kveikti á
litla lampanum og breiddi úr handklæði
á hnjám hennar. Hún var há og grönn,
líklega um þrítugt, dökk augu, allt of
stórt nef og beina höku, en ungfrú Est-
ella hafði hirt húð hennar svo vel, að
hún var skínandi fögur. með löng augna-
lok, munn og hár, sem skein sem lýsi-
gull.
— Það sama og venjulega?, spurði
Vergie um leið og hún vætti tusku og
hóf að nudda lakkið af breiðum. ávöl-
um nöglunum. Tveir stórir demants-
hringar á hönd frú Summers glitruðu í
ljósi frá lampanum. Þessi þarna . . þessi
demantur, sem minni steinar voru lagð-
ir kringum, — gátu þetta ekki verið
sömu steinarnir, þeim var aðeins raðað
öðruvísi saman? Hvaða vitleysa!
Mamma hafði aldrei átt demanta, sem
voru svona stórir.
Og þó hafði vaknað grunur, sem smátt
og smátt hafði vaxið, þar til dag nokk-
urn, er frú Summers sagði: — Vergie!
Það er skrítið nafn. Ég þekkti einu sinni
einhverja, sem hét Vergie.
— Einmitt það. Hvar var það?
— Það er langt um liðið. Þessi Vergie,
sem ég þekkti var lítil stúlka. Stuttu
síðar spurði frú Summers: — Hvert er
ættarnafn yðar?
— Hanson! Vergie Hanson.
Og þá — Vergie hefði getað svarið,
að þessi styrka hönd, sem hún var með
í lófanum, stífnaði eins og hún hefði
fengið krampa. Æ, er ég ef til vill orð-
in hálf geðbiluð að ímynda mér þetta
allt saman! Ég ætla að bíða og ef hún
fitjar upp á þessu umræðuefni í dag, ef
hún skyldi spyrja mig um Rósu frænku,
þá veit ég allt saman. Og ef ég hef rétt
fyrir mér
Stúlkurnar hjá fyrirtækinu höfðu oft
rætt um frú Summers og voru allar á
einu máli um það, að eitthvað væri
leyndardómsfullt við hana. Þær gátu
sér til, að hún væri um fimmtugt. Hún
samsvaraði sér vel, ekki of feit og kom
ágætlega fyrir. Stundum var eins og
dálítill hreimur væri í rödd hennar
og hlátur hennar var stundum dálítið
ruddalegur
Áður en hún valdi sér Vergie sem
handsnyrtidömu, hafði hún sagt hin-
um stúlkunum, að þrisvar sinnum hefði
hún verið gift og hefði farið víða. Hún
hafði átt hús á Riviera-ströndinni, sem
hún varð að flýja í byrjun stríðsins. —
Ég gat ekkert tekið með mér nema það,
sem ég var í, hafði hún sagt. Seinna
frétti ég að allt hefði verið eyðilagt.
Allar eignir mínar. hlutir, sem ég hafði
átt og geymt árum saman . . .
Nú bjó hún á dýru hóteli í nánd við
Madison Avenue — hún hafði þar nokk-
ur herbergi. Dálitlar svalir voru fyrir
framan stofuna hennar og þar stóðu
mörg fögur blóm. en annað vissi fólk
ekki um hana.
Þurrkurnar suðuðu, konui’nar töluðu
saman og allt gekk sinn vanagang. En
þá sprakk blaðran allt í einu.
— Vergie, sagði frú Summers, mund-
uð þér eftir að taka myndina með yður?
Vergie hrökk við — Jú, jú . . Hún
er í töskunni minni. Viljið þér bíða
augnablik og þá skal ég . ..
— Það liggur ekkert á, sagði frú
Summers. Síðast sögðuð þér mér frá . .
— Rósu frænku, sagði Vergie og fann
hvernig svitinn spratt fram á enninu.
[lilWlllllll
m
FALKINN
— Þér voruð einmitt að segja mér hve
fögur hún var.
— Jú, jú, en eins og ég sagði yður, á
ég erfitt með að muna útlit hennar
lengur, því að ég var aðeins tíu ára. Það
var. er við bjuggum úti á Staten Island
og þér vitið hvernig börn eru, Þau taka
ekki eftir neinu, sem fram fer í kring-
um þau, og svo birtist þeim allt í
einu . . .
Frú Summers kinkaði kolli. Vergie
var önnum kafin að fást við naglalakk,
vatn og þjalir, og hún hélt áfram: —
Hún var gift Christ frænda og þetta
sumar bjuggu þau hjá okkur með barn-
ið sitt. Og nú skuluð þér heyra hvað
gerðist. Það endaði víst alltaf með skelf-
ingu . .. Það er víst áreiðanlegt. Chris
var tíu árum eldri en hún og var mesti
ruddi. Dag nokkurn yfirgaf hún hann
og tók barnið með sér. Hún sagði. að
hún myndi aldrei snúa til hans aftur,
en mamma . . Hún tók þetta allt sam-
an svo hátíðlega. Henni fannst þetta
svo hræðilegt barnsins vegna og þeirra
og hún fór og talaði við þau og fékk
þau til þess að reyna aftur.
Það var fallega gert af henni, sagði
frú Summers og brosti tvíræðu brosi.
— Já, það er rétt, sagði Vergie til sam-
þykkis. Chris drakk svo mikið um þetta
leyti og var rekinn og það var eins og
fjölskylda mín kærði sig ekki um Rósu
frænku. Þau sögðu, að hún væri . . .
verksmiðjustúlka og útlendingur. Hún
klæddist alltaf vel, lét taka myndir af
sér og speglaði sig einhver ósköp. En ég
held, að ástæðan til þess, að þau þoldu
hana ekki hafi verið sú, að hún var svo
fögur og engin okkar hinna . .. ég á við,
að við vorum öll ósköp venjulegt fólk.
Vergie roðnaði. — Það var svo sem
ekkert heima, sem var verulega fallegt.
Það var náttúrlega allt hreint og hvít-
SMÁSAGA EFTIR LESTER ATWELL
skúrað, þangað til hvergi sást arða. En
mér fannst alltaf Rósa frænka vera dá-
samleg kona. Hún var svo allt öðruvísi
og í návist hennar skildi maður, að til
er fegurð. Það er ef til vill þess vegna,
sem ég byrjaði á þéssu — öll þessi
smyrsl og ilmvötn.
— Já, ég man að þér hafið sagt það,
sagði frú Summers lágt. En svo við
víkjum nú aftur að frænku yðar .. . Þér
minntust eitthvað á demantshringa?
— Já. Viljið þér setja hendina ofan
í heita vatnið eitt augnablik . . . Jú, ég
man að það var í júlímánuði og faðir
minn var i siglingum. Hef ég sagt yður,
að hann var bryti á norsku gufuskipi?
Nú. en þann dag í dag ætlaði ég niður á
baðströndina með fjölskyldu sem var
neðar í götunni, og ég man, að um morg-
uninn var Rósa frænka önnum kafin og
bjó sjálfa sig og bai’nið. Hún ætlaði að
heimsækja vinkonu sína í New Jersey.
Þegar ég kom heim um kvöldið, var ég
svo sólbrennd, að ég gat hvorki lyft höfð-
inu né handleggjunum. Ég gekk upp
tröppurnar. Við bjuggum á annarri hæð
í einu af þessum fjölbýlishúsum og þeg-
ar ég var komin upp, fannst mér, að
allt væri eitthvað svo undarlegt. Engir
aðrir en amma voru heima. Ég man, að
ég stóð í eldhúsinu og hafði farið úr
kjólnum og amma bar kalt te á brennd-
an hrygginn á mér . . .
Minningin var svo raunveruleg, að
það var sem Vergie lifði þetta allt aftur.
— Snúðu þér við, sagði amma. Ég
skal bera þetta á öxlina á þér.
— Hvar er mamma? spurði ég.
— Nú skulum við láta þetta þorna og
þá hverfur sársaukinn.
— Eru Rósa frænka og barnið ekki
komin aftur? spurði ég.
— Nei. og ég ráðlegg þér að hafa sem
minnst samneyti við hana. Farðu svo.
Vergie fór aftur í kjólinn sinn, sett-
ist við gluggann og horfði út. Hún hugs-
aði um Rósu frænku og óskaði þess, að
regndagarnir væru komnir aftur, en þá
hafði hún svo oft setið með Rósu frænku
inni í dagstofunni og þær spjölluðu sam-
an og skoðuðu kvikmyndablöð.
— Nei, Vergie, hafði Rósa frænka
sagt, fegurðin er aðeins meðfædd, ekki
tilbúnir lokkar og stútur á munninn.
Sjáðu hérna, ennið og augun og kinn-
arnar. Sérðu ekki, að þetta er eins og
höggmynd? Það er ekki hægt að búa
til fegurð.
Henni stóð þetta ljóslifandi fyrir
hugsskotsjónum. Rósa frænka hélt á-
fram: — Sjáðu þennan gamla silfurofna
samkvæmiskjól. Hann er hræðilegur, en
þegar ég var í honum með stóran val-
múavönd á öxlinni, rauða silkiskó og
svarta sjalið mitt .. .
Þegar Vergie kom inn í borðstofuna
eftir þessar ánægjustundir með Rósu
frænku og hafði horft á hana leggja á
sér hárið á ýmsan hátt og bera á sig
ýmis dásamleg ilmvötn, þá var hún
dauðþreytt og kvaldist vegna andrúms-
loftsins í boi'ðstofunni, viðbi’igðin voru
mikil. Borðstofan var köld og leiðinleg.
FÁLKINN 11