Fálkinn - 28.02.1962, Qupperneq 16

Ég hefi þekkt ungfrú Prins um
margra ára skeið og fallið vel við hana
frá fyrstu tíð. Ég hefi virt hana og —
stundum — óttast hana en eiginlega
hefur hún alltaf verið mér óráðin gáta.
Það sem mest bar á í fari hennar, var
réttlætiskennd. Hún virtist skilja það
til fullkominnar hlítar, hvað var rétt
og hvað var rangt. Skoðanir hennar í
því efni, voru hreinar og beinar, en
lausar við alla viðkvæmni, og fékk ekk-
ert við þeim hróflað.
Auk þess var hún mannvinur á skyn-
samlegan hátt. Hún valdi þá vandlega,
sem hún vildi hjálpa, og þægðist þeim
síðar ríkulega. Þegar hún færði ein-
hverjum gjöf, setti hún aðeins eitt
skilyrði: Ef nafn hennar var svo mikið
sem látið í veðri vaka, í sambandi við
gjöfina, hjálpaði hún viðkomandi manni
eða málefni aldrei framar.
En hér kom einnig fleira til. Af til-
viljun komst ég að því, hverjar tekjur
hún hafði. Það voru að mestu leyti
vextir. En faðir hennar hafði verið hug-
vitsmaður, og því hafði hún jafnframt
tekjur nokkrar af einkaleyfum hans.
Hún lifði mjög óbrotnu lífi í norður-
hverfi Lundúnaborgar og hafði roskna
konu til að hjálpa sér með hússtörfin.
Stundum leit helst út fyrir, að hún væri
gjafmildari en efni hennar leyfðu.
Það var ekki sízt í fyrrasumar, að
upphæðir þær, er hún lét af hendi
rakna, stigu nokkuð hátt. Það var hrein-
asta hending, að mér gafst vitneskja
um, hvaðan hún hafði fengið þetta fé.
Pakker, þjónustustúlkan, sem ég minnt-
ist á, er dálítið lausmál, þó hún sé ágæt-
is kona, og sum atriðin hefi ég frá henni.
Hitt geta allir lesið um í dagblöðunum.
Uppi undir þaki í rólegu húsi í út-
hverfi borgarinnar bjó ungfrú Igða.
Einn fagran vormorgun bar svo til, að
hún breiddi værðarvoð á eldhúsgólfið
hjá sér, lagðist á hana og hallaði sínum
hærukolli á kodda, sem hún lagði rétt
hjá gásofninum. Því næst opnaði hún
fyrir gasið. Húseigandinn, sem bjó á
hæðinni fyrir neðan, tók eftir gaslykt-
inni og gerði sér ferð upp, til að sjá
hvað væri á seyði. En hann kom hálfri
stundu of seint, til þess að fá nokkuð að
gert.
Vorið rann yfir í sumar og sumarið
hvarf í þokusúld haustsins. Þá var það
einn napran nóvemberdag, þegar annað
ársfjórðungsgjald af skattinum var fall-
ið til greiðslu, og ársvextirnir lágu enn
í fjarri og óvissri framtíð, að herra
Medlicott, sem bjó í nánd við Norður-
Hringbrautina, hellti í sig fullu glasi
af saltsýru og lézt undir næsta morgunn
við óskapa þjáningar.
Við nánari athugun kom í ljós, að
herra Medlicott hafði yfirdrátt á reikn,-
ingi sínum í bankanum og skuldheimtu-
menn á hverju strái.
Þriðja sjálfsmorðið var framið vorið
eftir, og var allt annars eðlis.
Ungfrú Merrant var smávaxin kona
um sextugt. Klukkan sex um kvöldið,
þegar farið var að húma, kleif hún upp
16 FÁLKINN
á handrið brúar einnar, sem lá yfir dal-
verpi í mikilli hæð. Það voru nær
hundrað fet ofan á steyptan veginn fyr-
ir neðan. En hún var bersýnilega kona,
sem vildi vera alveg viss. Hún beið
sem sé þangað til hún sá þungan vöru-
bíl koma niður brekkuna með dráttar-
vagn aftan í sér. Þá fannst henni rétta
tækifærið og varpaði sér út í ljósvak-
ann.
Bílstjórinn sá líkama hennar bregða
fyrir í loftinu, Hann steig á hvæsandi
hemlana og gat stöðvað tröllið á fáein-
um metrum. Síðan steig hann út úr
stjórnklefanum, fölur eins og liðið lík.
Andartak hélt hann að ímyndunaraflið
hefði hlaupið með ,sig í gönur, en þá
heyrði hann veikar stunur, einhvers
staðar fyrir ofan sig. Og þegar hann leit
upp, sá hann að ungfrú Merrant hafði
lent á þaki bifreiðarinnar. Hún gat varla
andað og ekki talað, að öðru leyti hafði
hún ekki slasast.
Þegar lögregluþjónninn gaf skýrslu
sína, endaði hann með þessum orðum:
— Jafnvel þótt ungfrú Merrant væri
ekki auðug, og varla efnuð, átti hún
þó fyrir skuldum, allt fram til loka
síðastliðins árs. Hún hafði fastar tekjur
af peningum, sem faðir hennar hafði
lagt fyrir á nafn hennar, og auk þess
dálitla upphæð í sparisjóðnum. Svo
virðist sem hún hafi tekið þessa út á
síðastliðnum þrem mánuðum, og eytt
þeim. Hún var mjög hlédræg á þessu
sviði, og ég skil ekki til fulls, í hvað
þetta fé hefur farið, en það er um 80
til 90 þúsund krónur. Annahvort gelur
ungfrú Merrant ekki hjálpað mér til
að upplýsa þetta, eða hún vill ekki
gera það.
— Það er karlmaður úti, sem vill
tala við yður, ungfrú Prins
Ungfrú Prins spennti greipar í glaðri
eftirvænting.
— Karlmaður? Það var gaman.
Finnst þér við ættum að bjóða honum
tebolla með okkur, ungfrú Pakker?
— Nei, það held ég varla, ungfrú
Prins. Því hann er ekki alveg . . . hann
er ekki reglulega . . .
— Nú, svoleiðis! En hvað skyldi hann
vilja tala við mig? . . Erum við tilbúin
að taka á móti honum?
Pakker gerði nú í skyndi nokkrar
ráðstafanir, sem ungfrú Prins féllst
fyllilega á.
Síðan var gestinum vísað inn. Hann
var um fertugt, ofurlítið feitlaginn, ögn
sköllóttur og með óræðum svip. Eftir
að ungfrú Prins hafði dokað við með
það dálitla stund, nógu lengi til að
slíkt mætti teljast hæpin kurteisi, bauð
hún manninum sæti.
— Er það ungfrú Prins, sem ég hefi
þann heiður að tala við?
— Já, en hver eruð þér ef ég má
spyrja?
— Nafn mitt er Smith, og ég skal
ekki tefja yður lengi. En það var fallegt
af yður, að vilja tala við mig.
— Ekki vitund! Gamlar konur eins