Fálkinn - 28.02.1962, Qupperneq 25

Guði sé lof! Það var fullt af gestum
í stóru stofunni. Hann var farinn að
óttast að íbúðin yrði tóm eftir öll afboð-
in. En enn þá voru menn að koma,
sennilega af einskærri forvitni, þannig
að veizlan varð ekki neitt hneyksli hvað
þátttökuna snerti.
í borðstofunni hafði matsveinninn frá
hóteiinu útbúið glæsilegt matborð.
Hann sat sjálfur fyrir aftan borðið í
hvítu fötunum sínum og með hvíta
háa kokkahúfu og tók sig vel út. Á
borðinu voru allar þær kræsingar, sem
hugurinn girntist, humar, fugl. salöt og
óteljandi smáréttir. Rínarvínflöskur
voru teknar upp úr ísvatni hver á fætur
annarri og það glitraði á hálsana á
kampavínsflöskunum.
Þjónarnir voru á fleygiferð og
skenktu kampavín. Það var drukkið.
Og smátt og smátt jókst stemningin.
Hlæjandi og masandi gengu gestirnir að
hinu glæsilega matborði. Það var óspart
skálað fyrir brúðhjónunum og stemn-
ingin jókst enn . . .
Kvenfólkið hópaðist utan um Gabri-
elu. Það brosti yfirborðslega og sló
henni óspart gullhamra en það var
eitthvert tómahljóð í orðunum.
— Við erum svo giöð yfir að fá yður
í vinahópinn okkar, sagði ein frúin.
— Vonandi eigum við eftir að hittast
oft í framtíðinni.
Og þannig malaði hún stundarkorn.
Hún hafði gert skyldu sína og uppfyllt
kröfur kurteisinnar!
Julian varð ánægðari með hverri
mínútu. Það var ekkert út á stemning-
una að setja. Hann reyndi að gleyma
öllum þeim mörgu, sem höfðu sent af-
boð. Hvers vegna átti hann að vera að
gera sér grillur út af þeim? Það var
nóg til af þessum þröngsýnu smábor-
urum í veröldinni. Og meðan hann
hlustaði á gestina með öðru eyranu,
reyndi hann að telja saman í huganum
hversu margir höfðu ekki komið. En
hann komst stöðugt að nýrri niður-
stöðu. Öðru hverju -leit hann í áttina til
Gabrielu. Það var ekki annað að sjá en
hún væri í sjöunda himni. Augu hennar
ljómuðu og hún hló og talaði mikið.
Hann varð gagntekinn ólýsanlegu stolti
og aðdáun. Hún var hans. Hann hafði
sigrazt á öllum erfiðleikunum. Hann
hafði haft vilja sinn fram eins og hann
var vanur.
Julian var svo upptekinn af eigin
hugsunum, að hann tók ekki í fyrstu
eftir hvað starfsbróðir hans frá Pfalz-
haldenstrasse sagði við hann. Hann var
kominn til hans og hafði þrýst hönd
hans.
— Enn þá einu sinni hjartans þakkir
og hamingjuóskir!
Það var orðið kyrrt í stofunni. Allir
höfðu skilið orð starfsbróðurins. Augu
allra fylgdu honum að dyrunum og nú
heyrðist fótatak hans í stiganum.
Það var eins og allir hefðu beðið
eftir einmitt þessu merki. í einu vet-
fangi söfnuðust allir gestirnir kringum
brúðhjónin og réttu fram hendurnar
til þess að kveðja með tilheyrandi
þökkum og hamingjuóskum. Það var
þröng við útgöngudyrnar. Það var engu
líkara en fólkið væri að yfirgefa brenn-
andi hús.
Og brátt varð apótekið tómt. Úti fyrir
heyrðust bílar settir í gang hver á
fætur öðrum. Julian leit á klukkuna.
Veizlan hafði staðið yfir í tæpan
klukkutíma!
Uggvænleg grafarþögn ríkti í húsinu.
Fyrir aftan hið glæsilega matborð stóð
matsveinninn og var heldur súr á svip-
inn. Hann teygði sig eftir glasi og tæmdi
það í einum teyg. Hann leit spyrjandi
á gestgjafann, en fékk ekkert svar.
Julian var farinn til Gabrielu. Hún var
orðin náfól og varir hennar skulfu.
— Þau hata mig, hvíslaði hún. —
Eg er viss um að þau hata mig .. .
★
Fyrstu vikuna var stöðug rigning í
Túbingen. Gabriela reyndi að laga sig
eftir umhverfinu, en það var hægara
sagt en gjört. Julian og hún snæddu
morgunverð saman Aðeins til kvöid-
25
FALKINN