Fálkinn - 28.02.1962, Qupperneq 26

verðar var öll fjölskyldan saman komin
eins og áður. Stundum voru samræð-
urnar óeðlilega glaðværar við matborð-
ið, en stundum hið gagnstæða. Gabriela
óttaðist ekkert eins og að sitja til borðs
með fjölskyldunni. Oftast sat hún þögul
við borðsendann og horfði niður í disk-
inn sinn. Hún reyndi að fylgjast með
samræðum barnanna, sem snerust mest
um námið og félaga þeirra. Það var
engu líkara en börnin gleyptu matinn
í sig eins hratt og þau gátu og síðan
voru þau horfin og síðan liðu 24 tímar
þar til hún sá þau aftur.
Minna var komin aftur. Það var ekki
annað að sjá en hún stundaði vinnu sína
eins og áður. En hún talaði aldrei við
Gabrielu af fyrra bragði. í hvert skipti
sem Gabriela reyndi að hjálpa henni,
dró hún sig í hlé og fór inn í herbergi
sitt. Minna vildi ekki þiggja neina hjálp
af henni.
SR. Gísli Þórarinsson í Odda varð bráð-
kvaddur. — Sveinn Pálsson læknir var
því sóttur að skoða líkið. Þegar hann
kom að Odda, var Vigfús bróðir Gísla
þar fyrir og fóru þeir þegar inn í her-
bergið, þar sem líkið lá. Sveinn sá ekki
hentugan stað fyrir hatt sinn og hengdi
hann því á tærnar á líkinu. Þessu reidd-
ist Vigfús og sagði: — Brúkarðu fæt-
urna á honum bróður mínum fyrir uglu,
mannskratti.
— Ójá, sagði Sveinn. Mér þótti ein-
lægt meira koma til fótanna á hon-
um en höfuðsins.
★
VÍÐA í Bandaríkjunum hafa stúdentar
fjársöfnun með ýmis konar móti til þess
að afla styrkja fyrir fátæka nemendur.
Eitt sinn höfðu nemendur fengið mikið
magn af gömlum munum og héldu út-
sölu á þeim. Útsalan var haldin í stórri
verzlun, en sá ljóður var þar á, að þar
var enginn sími. Ein stúlkan þurfti ein-
hverju sinni að fara út að síma og
skrapp hún í bar einn rétt hjá. Barinn
var þéttsetinn karlmönnum. Stúlkan
skildi ekkert í því, að allir karlmennirn-
ir störðu á hana eins og naut á nývirki.
Þegar hún kom aftur til búðarinnar, þá
skildi hún hvernig í öllu lá: Á baki henn-
ar hafði verið hengt stórt spjald, þar
sem á stóð: Spyrjið mig um verðið.
★
26 FÁLKINN
Julian eyddi dögunum í apótekinu,
já og meira að segja kvöldunum líka.
Öðru hverju læddist Gabriela niður til
hans. af því að hún gat ekki afborið
lengur einmanaleikann í þessu stóra
húsi. En enda þótt hann væri alltaf ást-
úðlegur og góður við hana, lét hann
hana skilja á sér, að hann kærði sig ekki
um að hún truflaði hann við vinnu sína.
Hann talaði lítið um nýja hjartalyfið,
sem hann vann að. Og Gabrielu fannst
hún vera einmana og höfð útundan.
Ekki geðjaðist henni heldur að því
að fara í gönguferðir. Henni fannst allir
stara á sig. Hún var óvelkomni gestur-
inn, sem átti að flæma burt með ein-
hverjum ráðum. Öðru hverju fór hún
samt í langar gönguferðir út fyrir bæ-
inn og þegar hún kom aftur var hún
svo þreytt, að hún gat ekki sofnað.
En allan tímann — jafnt í vöku sem
svefni, óx angist hennar meir og meir.
TVEIR landar úr mannætulandi höfðu
dvalizt við nám í París og höfðu búið
á hinum fræga háskóla, Cité Universi-
taire. Þegar þeir komu aftur til síns
heimalands tóku þeir aftur upp fornar
venjur og dag nokkurn þegar þeir sátu
við eldinn og rifu í sig trúboðakjöt, sagði
annar: — Þú getur sagt, hvað sem þú
vilt, en þessi matur, sem við fáum hér,
er miklu betri en fæðið á Cité Universi-
taire.
★
TVEIR stúdentar hér í bæ fengu sér
litla íbúð á leigu nálægt háskólanum.
Maður nokkur, sem bjó í sama húsi,
mætti þeim einu sinni í búð, þar rétt hjá.
Þar voru þeir að kaupa sápu og þvotta-
duft. Meðan kaupmaðurinn pakkaði vör-
unum inn, benti annar þeirra á skrúbb
og sagði: — Þurfum við ekki einn slíkan.
— Nei, bíessaður vertu, það er alveg
óþarfi, svaraði hinn, við notum bara
skyrturnar.
★
— Jceja, kartöflurnar eru soðnar,
Viggó.
Hafði hún gert rétt? Rétt gagnvart
sjálfri sér og öllum öðrum í þeirri fjöl-
skyldu sem hún var nú meðlimur í?
Hún mundi aldrei geta fengið neitt
ótvírætt svar við því.
★
Dag nokkurn þegar hún kom full-
klædd út úr svefnherbergi sínu, heyrði
hún rödd Minnu úr dagstofunni.
— Já, frú, allt er til reiðu. í gær voru
gluggatjöldin sett upp. Ég hugsa, að þér
munuð kunna vel við yður í íbúð ráðs-
mannsins.
Gabriela gekk nokkur skref áfram, en
þá varð henni starsýnt á stórt ferða-
koffort, sem lokaði gangveginum.
Á miðju gólfinu stóðu Minna og
Bettina Brandt.
— Nei, góðan daginn, Gabriela. Ég
vona annars að ég megi kalla yður
Gabrielu?
Hver var meiningin? Hvernig stóð á
þessu ferðakofforti þarna? Var Bettina
að hugsa um að koma og búa þarna í
húsinu? í húsinu hennar? Það var ó-
mögulegt. Gabriela sneri sér við í dyr-
unum og hljóp niður stigann í áttina til
vinnuherbergis Julians.
Þegar hún kom móð og másandi inn
til hans, varð hann gramur á svip.
— Julian!
Rödd Gabrielu var há, næstum
skrækjandi.
— Hvað er eiginlega að?
— Þú verður að koma strax, Julian.
Bettina er komin. Hún ætlar að setjast
að hérna.
Julian varð náfölur.
— Hvað segirðu?
Hann þaut upp úr sæti sínu og tók
tröppurnar í örfáum skrefum. í efstu
tröppunni var hann nærri því búinn
að velta Minnu gömlu um koll.
— Minna! Hvað á þetta að þýða?
Hvað er eiginlega á seyði?
— Bettina er að flytja aftur til
okkar..
— Nei, fjandinn hafi það! Það getur
hún ekki.
— Hún ætlar að búa í íbúð ráðs-
mannsins. Þið munuð ekki verða fyrir
neinu ónæði af henni.
íbúð ráðsmannsins var mjög lítil,
þrjú herbergi og eldhús og lá við hlið-
ina á hinu eiginlega apótekarahúsi.
Hún hafði eitt sinn verið sett í stand af
föður Bettinu, en hafði nú staðið auð
í mörg ár. Til þess að komast í hana
varð maður að fara gegnum litla garð-
inn bak við húsið. Það voru aðeins ein
tengsl milli aðalhússins og þessarar
íbúðar, nefnilega gegnum litlar dyr sem
voru fyrir utan eldhúsið.
Julian kreppti hnefana
— Hvað á svona vitleysa að þýða,
hrópaði hann. — Hvar er Bettina?
— Hérna, sagði mild rödd rétt fyrir
aftan hann.
Hann sneri sér snöggt við.
— Hvernig . .. Hvernig leyfirðu þér
. . . sagði hann.
Framhald á bls. 32