Fálkinn - 25.04.1962, Síða 26

ÞAÐ VAR HREIN TILVILJUN, að
þær Gabriela og Doris hittust í bænum.
Baðar höfðu notað tækifærið til þess
áð verzla í þessu fagra vetrarveðri, og
þær voru báðar á heimleið, þegar þær
stóðu skyndilega við hlið hvor annarrar
fyrir utan sýningarglugga ilmvatns-
búðar. Og auðvitað var það sjálfsagt
og eðlilegt að þær fylgdust að heim.
í sannleika sagt hafði það runnið upp
fyrir Doris smátt og smátt undanfarna
daga, að henni geðjaðist vel að Gabri-
elu. Hún var stöðugt sannfærðari með
hverjum degi sem leið um, að hin óþægi-
lega aðstaða og andrúmsloft, sem ríkti
í apótekshúsinu, væri hvorki Gabrielu
né Julian að kenna. Það var móðir
hennar, sem átti sökina á þessu öllu
saman. Það var auðvelt að tala við
Gabrielu. Hún var jú aðeins nokkrum
árum eldri en Doris sjálf, hve mikið
nákvæmlega vissi Doris ekki, en einmitt
á þessari stundu var hún ákveðin í að
líta á hana héreftir sem eldri systur
sína.
Þær beygðu inn í Bursagasse og brátt
blasti apótekshúsið við þeim. Þær hlógu
og töluðu og til þess að undirstrika að
öll óvild þeirra í milli væri úr sögunni
leiddi Doris Gabrielu.
Það var þá, sem Albert sá þær. Hann
hafði einmitt staðið upp frá skrifborð-
inu og gengið út að glugganum. Gat
þetta verið? Gabriela Holthuys og systir
hans leiddust þarna arm í arm og léku
á als oddi af gleði! Það var eins og
þær væru æskuvinkonur. Og Gabriela
var fegurri en nokkru sinni fyrr. Hún
var rjóð í kinnum og glaðlegri á svip
en hann hafði áður séð hana.
Albert varð hvert við. Hann beit á
vörina.
Gabriela Holthuys! Hann nefndi hana
enn þá því nafni í huganum. Hann gat
ekki viðurkennt fyrir sjálfum sér, að
þessi fallega og stórglæsilega unga
stúlka væri gift föður hans.
Öðru hverju rakst hann á hana í hús-
inu, en þar sem hann borðaði annað
hvort hjá móður sinni eða úti í bæ,
þurfti hann ekki að eiga nein orðaskipti
við hana. Af hegðun þeirra að dæma
mátti ætla að þau þekktust alls ekki.
Samt sem áður var hún engan veginn
ókunnug manneskja í hans hugarheimi.
Hann hugsaði stöðugt um hana og
hvernig sem hann reyndi gat hann ekki
hætt því.
Hann fór frá glugganum, gekk að
stiganum og stóð þar um stund og hlust-
aði. Hann heyrði þegar stóra hliðið var
opnað, og Gabriela og Doris komu upp
26 FALKINN
stigann. Hann heyrði greinilega hina
skýru og fallegu rödd Gabrielu:
— Komdu niður og heimsæktu mig
einhverntíma, Doris, sagði Gabriela að
skilnaði. — Ég er ein með Júrgen í allan
dag.
Hægt lokaði Albert hurðinni og tók
að ganga fram og aftur um herbergið.
Hann var ævareiður. Doris var svikari,
það var greinilegt. Hann gat vel sagt
sér sjálfur, að hún og Gabriela ætluðu
sér í sameiningu að ná sér niðri á Bett-
inu. Með því að vinna sér fylgi Gabri-
elu, vonaði Doris að sjálfsögðu að fá
Julian á sitt band, og árangurinn af því
yrði auðvitað, að Bettina yrði að láta
undan og lofa Doris að giftast þessum
mexikanska strák. Slíkt hlutverk
mundi verða Gabrielu mjög að skapi,
eingöngu af því að það gerði Bettinu
erfitt fyrir.
Skyndilega fannst Albert eins og
hann yrði. að aðhafast eitthvað í mál-
inu. Hann heyrði að Doris kom upp
stigann og gekk inn í herbergi sitt.
Andartak stóð hann með höndina á hún-
inum, síðan opnaði hann dyrnar og
hljóp niður á fyrstu hæð.
Hann hikaði ögn fyrir framan dyrn-
ar á stofunni. Síðan hóf hann höndina
á loft og bankaði rösklega.
Það liðu nokkrar sekúndur. Skyndi-
lega lukust dyrnar upp og skær vetrar-
birtan féll beint í andlit honum og blind-
aði hann. Mitt í öllu þessu skæra og
blindandi ljósi greindi hann líkama
Gabrielu og heyrði hana hrópa með
sinni fögru og hljómþýðu rödd:
— Albert! Ert það þú! Komdu inn
fyrir!
Albert fylgdi Gabrielu inn í stofuna.
Eins og ævinlega þegar hann stóð aug-
liti til auglitis við eiginkonu föður síns,
varð hann eins og lamaður og gat ekki
komið upp nokkru orði. Gabriela var
svo vingjarnleg við hann og það var
slík hlýja í rödd hennar, að hann
skammaðist sín.
Og það var ekki um að villast, að það
gladdi hana að sjá hann. Það var langt
síðan hún hafði verið eins hamingju-
söm og nú. Doris var orðin vinkona
hennar og nú kom Albert í heimsókn
til hennar. Og hún var ekki í neinum
vafa um, að tilgangurinn með heimsókn
hans var að þau skyldu sættast og skilja
hvort annað hér eftir.
— Seztu, sagði hún og benti á stól,
meðan hún safnaði saman öllum pökk-
unum sem hún hafði keypt í bænum.
— Ef það er faðir þinn, sem þú ætlar
að tala við, þá er hann ekki heima núna.
En Albert stóð aðeins og sagði ekki
aukatekið orð
Loks gat hann stunið upp:
— Nei, það var ekki pabbi, sem ég
ætlaði að finna. .. Og það sem mér
liggur á hjarta skal ég segja strax.
Gabriela leit undrandi á hann. Hún
varð allt í einu óróleg og neitaði með
sjálfri sér að trúa því, að hann væri
kominn enn einu sinni til þess að skapa
óþægindi.
— Ég er reiðubúin að hlusta, sagði
hún vingjarnlega.
Albert krosslagði hendurnar á brjóst-
inu, en forðaðist að líta framan í hana,
þegar hann sagði:
— Af hreinni tilviljun heyrði ég, að
þér báðuð systur mína að koma og heim-
sækja yður í dag. Ég vil bara segja, að
ég er sannfærður um, að móður okkar
geðjast alls ekki að því, að hún sé að
heimsækja yður.
Brosið hvarf af vörum Gabrielu.
— Jæja, svaraði hún hægt. — Svo að
þér haldið það!
Ósjálfrátt hafði hún fylgt fordæmi
hans og þérað hann.
Svo undarlega brá við, að þetta gerði
það að verkum, að Albert varð æva-
reiður. Hann gleymdi því alveg, að hann
hafði sjálfur þérað hana. Jæja, þannig
vill hún þá hafa það! Hún vill halda
mér í hæfilegri fjarlægð frá sér! Allt
í lagi!
— Yður er óhætt að treysta því, að
móðir mín er sömu skoðunar og ég,
hélt hann áfram hárri röddu. — Af viss-
um ástæðum á systir okkar eingöngu
að umgangast okkur um þessar mundir.
Gabriela fölnaði.
— Á ég að skilja þetta svo, sem þér
álítið mig ekki einn af meðlimum fjöl-
skyldunnar, sagði hún.
Albert starði á hana, á fallegt rauð-
leitt hárið og skær og tindrandi augun.
Hann varð gripinn ákafri eftirsjá eftir
að hafa sært hana, hana, sem hann gat
ekki vikið úr huga sér, hversu mjög
sem hann reyndi.
— Ég held að systir mín hafi ekki
gott af að umgangast yður.
Gabriela var nú hvorki sorgmædd né
bitur, Til þess var móðgun Alberts allt
of gróf.
— Nú er nóg komið, hrópaði hún
frávita af reiði. — Þér eruð ekki annað
en ósvífinn dóni. Ég hef reynt að gleyma
því, þegar þér svívirtuð mig í Stuttgart
og ég hef ekki sagt nokkrum manni frá
Því. Ég fyrirgaf yður í trausti þess að
þér væruð ungur og vissuð ekki hvað
þér sögðuð. Ég vonaði, að sá tími mundi