Fálkinn - 23.05.1962, Blaðsíða 12

SMÁSAGA
EFTIR HINN KUNNA
DANSKA RIT-
HÖFUND, JOHANNES
V. JENSEN
Villt á eyðimörk
Um atvik það er hér greinir, var
mikið rætt meðal Evrópumanna í
Egyptalandi enda harla lærdómsríkt,
og af því er upplýst varð sem og því
er hægt mun að ímynda sér, má skeyta
söguna saman í eina heild.
Bifreiðin, er hvarvetna fer sigurför,
hefuneinnig lagt undir sig eyðimörkina,
enda verður það æ tíðara, að skemmti-
ferðir eru gerðar út í auðnina frá Kairó.
Eru þá gjarna margir vagnar í flota, og
ekkert hugsað um vegi, enda ná þeir
allajafna skamma leið. Er þá ekið út í
öræfi eyðimerkurinnar í hvaða átt sem
vera skal. Þessar aflmiklu nýtízkuvél-
ar komast yfir hvernig land sem er, og
gera mílufjarlægðirnar að engu, hér
sem annars staðar.
Sunnudagsmorgun einn hafði hópur
manna lagt af stað í sex bifreiðum. Var
fyrst ekið um Kaíró með sinni háreysti,
síðan haldið upp Nílardalinn, yfir
bændabyggðirnar og sveitaþorpin, loks
inn yfir jarðir eyðimerkurinnar, þar
sem náttúran skiptir allt í einu um svip.
Ferðin gekk fljótt. Eftir klukkustundar
akstur var komið inn í hina víðu auðn,
ef hægt er að komast svo að orði. Ekk-
ert að sjá til allra átta, annað en þögla,
mannlausa og gróðurvana eyðimörk.
Eftir aðra klukkustund sáu allir vagn-
arnir enn hver til annars, var þó haft
langt bil á milli, vegna ryksins. Þá
sprakk á aftasta bílnum, svo hann varð
að nema staðar til viðgerðar. Tveim
mínútum síðar var hann aleinn í auðn-
inni, hinir fimm voru horfnir úti við
sjónarrönd, eins og töfrahönd væri veif-
að. Bílstjórinn tók nöldrandi til við að
setja nýjan hjólbarða á.
í vagninum var aðeins tvennt, eig-
andinn og kona hans ung. Hún steig
út á sandinn í háhæluðum glæsiskóm,
eins og skrautgripur úr dýru og brot-
12
hættu postulíni, horfði á, er Karl opn-
aði kassann undir sætinu og rótaði í
honum í leit að verkfærum. Hvar er
helvítis tjakkurinn?
Karl var alltaf í illu skapi, þegar eitt-
hvað bilaði hjá honum. Hann tók á af
öllum kröftum, ataði sig út, skaut hattin-
um aftur á hnakka og réðist á járn með
járni. Hann var þá fjarska ónotalegur,
reifst við sjálían sig og hrinti mönn-
um frá með handleggnum, ef þeir ætl-
uðu að benda á eitthvað og hjálpa til.
Endaði oftast með því, að jafnvel hin
unga frú dró sig í hlé, ögn leið eins
og aðrir. Þessir karlmenn misstu alveg
stjórn á sér, þegar þeir voru að fást
við vélar sínar.
Frúin reikaði spölkorn frá, til að lofa
Karli á skyrtunni að bölva vagninum
í einrúmi. Hið síðasta, sem hún sá, var
vestisbak hans, breitt og bólgið af
gremju. Hann veitti því enga athygli
að hún fór.
í nándinni var dalverpi eitt lítið, með
einhverju grænu, sem var líkast blóm-
um. Þangað var gott að ganga meðan
maðurinn lauk verki sínu. Og þegar
hann hafði lokið því, var frúin horfin!
Elísa hét hún, og það mátti segja að
hún kæmi þarna til eins konar Undra-
lands, þótt öðruvísi væri en í bókinni
góðu. Hana hafði ekki dreymt um ann-
að eins.
Dalur sá, er hún hvarf niður í, var
til að byrja með lægð í landið, wadi,
farvegur eftir uppþornað vatnsfall, sem
lá í ótal krókum, víkkaði út og breikk-
aði í botninn. Þarna voru eyrar með
stökum steinum, og þar hlaut að vera
raki í jarðveginum, því að hér uxu
hinar og þessar tegundir jurta, sem
Elísa hafði hið mesta yndi af. Hún leit
upp öðru hverju, brúnir dalverpisins
girtu að vísu fyrir útsýnið, en hún var
fárra mínútna gang frá vagninum, svo
hún gekk lengra niður í dalinn og fór
að safna sér í vönd af öllum blómum,
sem hún fann.
Milli steinanna uxu stinnir runnar,
blóm með þykkum og safamiklum blöð-
um, líkt og ísblóm, og þó áþekk örsmá-
um gúrkum. Önnur höfðu þyrna eins
og nálarodda, þessi er úlfaldarnir þreifa
svo varlega um með snoppunni. En
þarna voru líka reglulegar blómjurtir,
ein lítil og fíngerð, líkust káli með litl-
um blómum, sem minntu Elísu á engi
og vor.
Aðrar voru enn framandi og þær ætl-
aði hún að hafa í vöndinn. Það glóði
á litaskrúð langt í burtu og Elísu fannst
hún fara of langt frá upphaflega staðn-
um. Hún gerði sér þetta ljóst, sneri
við og las blóm á botni dalsins í baka-
leiðinni án þess að líta upp.
Nú er þornaður farvegur í eyðimörk
eins og tré með mörgum greinum, sem
renna út í einn stofn. Gangi maður
niður eftir þeim, er komið niður í aðal-
farveginn, gangi maður upp eftir þeim,
er hætt við að villast inn í grein, sem
liggur fast við hlið þeirrar, sem haldið
var niður eftir. Á þeim sést enginn mun-
ur, en hún getur legið í allt aðra átt.
Elísu varð gengið inn í kleif, sem
hún kannaðist ekki við, þegar hún hugs-
aði sig um. Hélt hún hefði farið hægra
megin við leiðina sem hún kom, og í
stað þess að snúa við, kleif hún því
hiklaust upp hallann til vinstri, til þess
að komast yfir í réttu lægðina á ný.
Brekkan var grýtt, með hvassyddum
klettanibbum. Hún rispaðist á öklum
og hruflaði sig í lófunum af átökun-
um, en loks náði hún upp á brúnina.
Það var rétt, að þarna var dalur með
blómskrúði í botninum og Elísa hélt
af stað upp eftir honum. En hún hafði
FALKINN