Fálkinn - 23.05.1962, Blaðsíða 23

átt samtal við hann og boðizt til að
að efninu. Hún sagði honum allt sem
hún vissi um Arnold Rasmussen og við-
skipti hans og að hann væri meðeig-
andi í fyrirtæki, sem ekki alls fyrir
löngu hefði sent á markaðinn nokkur
hjartalyf, sem væru mjög lík lyfi Juli-
ans en miklu dýrara í framleiðslu og
og ekki eins áhrifamikil.
— Ég hef þess vegna fyllstu ástæðu
til að ætla, að Rasmussen hafi eingöngu
áhuga á lyfi Julians í því augnamiði
að koma í veg fyrir að það komist á
markaðinn, sagði hún loks. — Ég hef
kaupa hans aðild að samningnum, en
hann hafði ekki áhuga á tilboðinu. Hins
vegar hef ég ekki hugsað mér að horfa
aðgerðarlaus á svona samvizkulausan
þrjót eyðileggja lífsstarf mannsins míns.
Ég á við fyrrverandi mannsins míns,
leiðrétti hún.
Bácker sat og virti hana fyrir sér.
Hvað hafði hún nú í hyggju? Bar hún
enn þá hlýjar tilfinningar til Julians
Brandt? Hann átti erfitt með að trúa
því. Hann hafði heyrt sögusagnir um,
að samkomulagið í apótekarahúsinu í
Bursagasse hefði verið næstum óþol-
andi.
— Hvað viljið þér að ég geri, spurði
hann.
— Eins og þér vitið hefur apótekið
tilheyrt minni fjölskyldu mann fram
af manni, hélt Bettina áfram. — Þegar
ég giftist fékk maðurinn min rétt til
þess að stjórna apótekinu upp á lífstíð
svo að segja, en lögfræðilega séð er ég
enn eigandi þess.
— Kæra frú Brandt, sagði Bácker
óþolinmóður. — Allt þetta veit ég
mætavel. Haldið þér að ....
— Nú kem ég að kjarna málsins,
greip hún fram í. — Julian hefur aldrei
neitað því að hann hefur fært sér í nyt
formúlur og lyfseðla, sem faðir minn og
afi létu eftir sig. Það lítur út fyrir, að
þeir hafi allir hver á fætur öðrum gert
tilraunir með hjartalyf. Hann hefur
meira að segja viðurkennt, að hann
hefði aldrei getað fundið upp þetta lyf
sitt, ef hann hefði ekki notið undirbún-
ingsvinnu þeirra. Auk þess hefur hann
gert allar sínar uppgötvanir í apótek-
inu með efnum þess og tækjum.
— Uppfinningin tilheyrir sem sagt
eiganda apóteksins en ekki Julian
Brandt. Er það það, sem þér eigið við,
frú Brandt?
Bácker strauk sér hugsi um hökuna,
en hélt síðan áfram:
-— Brandt hefur með öðrum orðum
selt það sem hann átti ekki. Ef þér
blandið yður inn í málið verður samn-
ingurinn við Rasmussen ógildur. Af-
skaplega slungið, frú Brandt.
—- Ég er hingað komin til þess að
fullvissa mig um, að málið sé einmitt
þannig vaxið, sagði Bettina.
Lögfræðingurinn kinkaði kolli.
— Já, það er rétt. Þér getið fengið
samninginn ógiltan. En ég er hræddur
um, að hvorki Brandt né börn ykkar
komi til með að álíta, að þér hafið
breytt heiðarlega gagnvart fyrrverandi
mannni yðar. Þau munu álíta, að þér
séuð tilfinningalaus og fram úr hófi
eigingjörn og hugsaði um það eitt að
sölsa undir yður lyfið til þess að geta
grætt á því.
— Þá áhættu tek ég sjálf, svaraði
Bettina og tók hanzka sína og veski. —
Með tímanum uppgötvar hann ef til
vill....Ég hef ekki hugsað mér að
setjast að hér í Túbingen, hélt hún
áfram. — Strax og þetta mál er til lykta
leitt, ætla ég að hverfa aftur þangað
sem ég kom.
Nokkrar vikur voru liðnar frá dauða
Jurgens. Þvingandi kyrrð hvíldi yfir
stóra húsinu í Bursagasse. Bettina sá
ekki mikið af börnum sínum. Til þess
að geta hitt Pedro eins oft og mögulegt
var, hafði Doris látið innrita sig á
tungumálanámskeið við háskólann og
Albert og Wolfang voru önnum kafnir
við nám sitt.
Julian fór næstum daglega til Stutt-
FÁLKINN 23