Fálkinn - 23.05.1962, Blaðsíða 14

Við mættum þeim uppi á Eiríksgötu.
Þeir voru að fara í bankann, Blóðbank-
ann. Þetta var hljómsveit Andrésar
Ingólfssonar og þeir voru þarna allir,
Enginn hafði skorazt undan. Það var ætl-
un þeirra að gefa blóð og við fylgdumst
með inn og gættum að því, hve karl-
mannlega þeir báru sig að.
Það er vor í lofti og blóðið streymir
örar í æðunum. Menn fyllast nýjum
þrótti og roði hleypur í kinnarnar.
Mönnum hleypur kapp í kinn og skeyta
því engu þótt þeir þurfi að ösla forina
upp í ökkla. Upp Eiríksgötu stikla sjö
þróttmiklir menn, þeir eru augsýnilega
á leið í bankann. Blóðbankann. Ef betur
er að gætt, sézt, að þetta eru kunnug
andlit, nánar til tekið, hljómsveit
Andrésar Ingólfssonar og söngvari
hennar.
— Við ætlum að gefa blóð, segir
Andrés. Þeir ganga inn.
— Vilt þú setjast hérna í þennan
stól, segir hjúkrunarkonan við Ólaf
Gauk. Ertu búinn að fá þér kaffi?
Þegar Ólafur Gaukur svarar því ját-
andi tekur hún blóðprufu á eyranu á
honum.
— Þetta er ekki neitt, segir hún.
Hefurðu fengið einhverja næma sjúk-
dóma, gulu eða berkla? Nújá, þá er allt
í lagi, þú hefur líka rúmlega 100% blóð.
Viltu svo fara fram á skrifstofu og láta
skrá þig?
Hjúkrunarkonan tekur prufur af
öllum og gerir létt að gamni sínu við
hvern einstakan.
— Ég hef haft blett í lunga, segir
Andrés.
— Það er áreiðanlega ekki nema ást-
arblettur, segir hjúkrunarkonan og
brosir við.
Og Andrés fer fram á skrifstofu.
— Þú ert nú með mesta blóðið, segir
hjúkrunarkonan við Elvar Berg.
— Stórmerkilegt, skýtur Ólafur Gauk-
ur inn í, minnsti maðurinn með mesta
blóðið.
Þeir leggjast upp á bekkinn, Ólafur,
Gunnar Sveinsson og Elvar Berg.
— Það kemur ekki til mála að rugla
blóðinu úr mér og söngvaranum, segir
Gunnar Sveinsson.
Hjúkrunarkonan stingur nú á æð-
inni á Ólafi og hann ber sig karl-
mannlega. Blóðið rennur ljúft niður í
flöskuna.
— Þetta er einstaklega fallegt blóð
í þér Ólafur, segir hjúkrunarkonan.
— Eigum við að hafa meira „beat“ í
þessu, Andrés? spyr Gunnar og tekur
fastar um pumpuna.
Nei, það held ég að sé alveg óþarfi,
svarar Andrés.
— Eigum við ekki að komponera
blóðtöku-twist? spyr Gunnar. Þú sem-
ur textann, Ólafur.
Meðan blóðflöskurnar eru óðast að
fyllast, er söngvarinn, Harald G. Har-
alds næstum búinn að ljúka við ávaxta-
safann í flöskunni. En ávaxtasafi eða
kaffi er gefið á eftir blóðtökunni.
— Mér þykir merkilegt, hvað mikið
er eftir af blóði, segir Ólafur Gaukur,
um leið og hann rís upp af bekknum.
— Þetta er hálfgerður Skoti hjá þér,
Elvar, segir hjúkrunarkonan.
— Hvað kallið þið Skota? spyr ein-
hver.
— Það er þegar blóðið rennur hægt
í flöskurnar, svarar hjúkrunarkonan.
— Ekki af því að það er Skoti, wisky
í því? spyr Gunnar Sigurðsson.
— Nei, alls ekki, Skotablóð, það er
bara grín, anzar hjúkrunarkonan.
— Hér skortir alltaf blóð, heldur hjúkr
unarkonan áfram, enda er svo að segja
hver dropi nýttur. Við geymum blóðið
ekki nema í þrjár vikur og við stóra
uppskurði þarf oft mikið blóð að gefa.
Menn þurfa ekkert að óttast þetta, því
að þetta er ekki neitt og þeir sem einu
sinni hafa komið, eru ekki hræddir við
að koma aftur. Fólk utan af landi ætti
að gera sér að reglu að líta við hérna
í Blóðbankanum og leggja inn svolítið
af blóði.
Satt er það, þetta er ekki neitt. Þeg-
ar menn eru drifnir inn í blóðtökuklef-
ann er fyrst tekin blóðprufa á eyranu