Fálkinn - 23.05.1962, Blaðsíða 18

FIIVKVI
IVHIVIJTUR
UM
FURÐULEG
FYRIRBÆRI
LÍTIL STÚLKA GRÉT
í litlu þorpi á Norðvestur-Jótlandi
hafði faðir minn keypt jörð. Henm
fylgdi hreysi, sem við áttum að búa í,
þar til nýtt hús yrði byggt. Fyrir fram-
an hreysið stóðu tvö risastór pílviðar-
tré, sem átti að fella, þegar búið var
að rífa hreysið.
Dag nokkurn haustið 1914 var ofsa-
rok. Það heyrðist mikið á í gamla hreys-
inu og gnauðaði óhugnanlega í stóru
trjánum. Faðir minn hafði farið til ná-
granna okkar, en ég sat í eldhúsinu
ásamt móður minni. Tvær litlar systur
mínar voru sofnaðar. Ég var tíu ára og
átti að lesa lexíurnar mínar. Litla systir
fór að gráta og ég var sendur inn til
hennar til þess að gefa henni snuðið.
Mér til mikillar undrunar sváfu
báðar telpurnar vært. Ég fór aftur fram
og hélt áfram lestrinum. Örskömmu síð-
ar grét litla systir aftur. Að þessu sinni
fór móðir mín sjálf inn til þeirra og
kom að vörmu spori aftur mjög undr-
andi.
— Þetta var mjög undrandi, sagði
hún. — Sváfu telpurnar, þegar þú fórst
inn til þeirra?
Áður en ég gat svarað játandi, grét
litla systir enn á ný og að þessu sinni
beisklegar en fyrr. Við rukum bæði
inn í svefnherbergið, en telpurnar sváfu
báðar sætt og rótt.
Stormurinn gnauðaði fyrir utan, og
skyndilega tók móðir mín báðar telp-
urnar sofandi upp úr rúminu, gat með
erfiðismunum klætt þær í einhver föt,
en síðan hlupum við út, framhjá nýja
18 FÁLKINN
húsinu, sem brátt var fullbúið, og til
nágranna okkar.
Faðir okkar varð afar undrandi,
þegar mamma kom með bæði börnin
á þessum tíma dags, en grannkonan
dreifði talinu og sagði:
— Þið komið einmitt beint í kvöld-
kaffið. Það er gott að þið eruð komin
undir þak, því að nú er farið að rigna.
Mamma bað mig að fara út og sækja
tréskóna, sem við höfðum skilið eftir
á tröppunum. Ég leit yfir til heimilis
okkar. Það var niðamyrkur, en skyndi-
lega dró ský frá mánanum og í daufu
skininu sá ég mér til skelfingar annað
píliviðartréð falla á hreysið.
Ég rak upp óp og pabbi kom út. Nú
var aftur orðið dimmt, en ég sagði hvað
ég hafði séð. Pabbi trúði mér ekki og
nágrannarnir ekki heldur: En mamma
hljóp heim, án þess að segja orð. Við
hin fórum á eftir. Annað stóra pílviðar-
tréð hafði fallið á hreysið og mölbrotið
annan enda þess. Hinn helmingurinn
stóð hins vegar með öllu óskemmdur.
Við fórum inn. Það logaði enn þá í
eldavélinni í eldhúsinu. Við fórum inn
í svefnherbergið. Þar stóðu rúmin okk-
ar þriggja óhreyfð, en bjálki hafði
fallið á rúm litlu telpnanna.
Ef telpurnar hefðu ekki verið fjar-
lægðar, af því að mamma og ég heyrð-
um grátinn innan úr svefnherberginu,
hefðu þær báðar farist.
J. S.
ENDURFUNDIR
Á leiðinni til Esbjerg vorið 1913
hitti ég unga stúlku á járnbrautarstöð-
inni í Fredericia. Ég hjálpaði henni að
bera farangur hennar. Hún ætlaði til
sama staðar og ég, og eftir þetta hitt-
umst við oft og vorum talsvert mikið
saman.
Elisa, en svo hét hún, var undarleg
stúlka. Hún var draumlynd og oft eins
og úti á þekju og fjarskalega dul í skapi.
Kvöld nokkurt, er við vorum saman fór
hún skyndilega og alveg að ástæðu-
lausu að gráta. Ég reyndi að hugga
hana og spyrja hana hvað að henni
gengi, og þegar hún svaraði mér loks
var rödd hennar annarleg og eins og
hún kæmi úr fjarska.
-— Ég sé margt látið fólk, sagði hún.
— Ég heyri marga hrópa á hjálp.
Þremur dögum síðar varð óhuganlegt
járnbrautarslys við Esbjerg! Ég tók
sjálfur þátt í björgunarstarfinu og sá
með eigin augum, það sem Elisa hafði
séð fyrir.
Að kvöldi til nokkru síðar vorum
við enn saman, og vildi hún þá allt í
einu fara til Lemvig, en þaðan var hún
ættuð og þar bjuggu foreldrar hennar.
Ég fór með henni og einmitt í sama
mund og við komum til heimilis henn-
ar, komu nokkrir fiskimenn með föður
hennar látinn. Hann hafði drukknað.
TJm haustið fór ég frá Esbjerg. Síð-
asta kvöldið mitt var ég með Elisu til
þess að kveðja hana — ef til vill fyrir
fullt og allt. Kveðjustundin fékk ekkert
sérstaklega á mig, enda hafði samvera
okkar aldrei byggst á öðru en vináttu
og félagsskap frá minni hálfu.
En þegar ég hafði orð á því, að við
sæjumst ef til vill aldrei framar, urðu
augu hennar undarlega fjarræn og ein-
kennileg. Hún hvíslaði að mér:
— Nei, ég veit að vegir okkar skilj-
ast nú um tíma og eilífð. En enn þá
einu sinni munt þú koma til mín og
öðlast hvíld, þótt við sjáumst aldrei
framar.
Ég skildi ekki hvað hún átti við, ekki
fyrr en mörgum árum síðar.
Ég var þá við vinnu á Norður-Sjá-
landi og sumardag nokkurn í ágúst var
ég ásamt mörgum vinnufélögum mín-
um á skemmtun í næsta kaupstað. Það
var orðið áliðið nætur og síðasta lestin
þegar farin, svo að ég varð að ganga
heim, en vegalengdin var þrjár mílur.
Á leiðinni sótti mig þreyta, enda var
ég ekki með öllu allsgáður eftir gleð-
skapinn. Þegar ég var kominn svo sem
hálfa leið heim, fór ég inn í lítinn og
skrítinn kirkjugarð, og lagðist til svefns
á einum legsteinanna.
Þegar ég vaknaði, virti ég fyrir mér
legsteininn sem ég hafði hvílst á. Þar
stóð ELISA.
Seinna tókst mér með miklum erfiðis-
munum að fá fulla vitneskju um, að
þetta var gröf æskuvinkonu minnar.
Síðan fer ég á hverju ári í þennan
litla kirkjugarð á Norður-Sjálandi og
legg blómvönd á leiði hennar.
B. de M.
AÐVÖRUN
Það hófst í París. Ég hafði ferðast á
fingrinum eins og það er kallað og var
loks kominn til borgar lífsgleðinnar
eftir viðburðaríka ferð um Sviss og
eftir Riverunni. Ég var nú loks á heim-
leið.
í París fékk ég merkilegt bréf frá
föður mínum. Hann var ekki vanur að
vera hræddur um mig, þegar ég var
á þessu flakki mínu, en bréfið hafði
hann skrifað eingöngu til þess að var
mig við að ferðast með hættulegum
farartækjum, sérstaklega mótorhjólum.
Hann bað mig að gæta þess vandlega,
að ferðast eingöngu með gætnum öku-
mönnum.
Ég tók þetta ekki alvarlega, en þegar
næstu nótt var ég á óþægilegan hátt
minntur á bréfið og aðvörun föður
míns. Um miðja nóttina vaknaði ég
eftir óhuganlegan draum. í draumnum
var ég á heimleið á mótorhjóli. Allt í
einu vorum við komnir til bæjar nokk-
urs og ókum þar beint á múrvegg. Ég
leið hræðilegar kvalir og við það vakn-
aði ég. í draumnum fannst mér eins
og ég vissi nafnið á bænum, en það var
gleymt, þegar ég vaknaði. Og næstu
daga gleymdi ég einnig sjálfum draumn-
um.
í útjaðri Parísar varð ég að bíða
Framh. á bls. 32.