Fálkinn - 13.06.1962, Blaðsíða 5

*
Urklippusafnið
Sendið okkur spaugilegar
klausur, sem þér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið, sem klausa yðar
birtist í, sent ókeypis heim.
„Austurvöliurá a3 vera núnt*
er eitt". Þar stendur stytta
Jóns forseta, og þar er hjarta
borgarinnar. Myndin er tekin
á siðast iiðnu sumri, þegar
Austurvöllur . var í litfögru
skarti sumarsins, og angan
blómanna gsddi blæinn ilrai.
Alþýðublaðið í apríl 1962. Sendandi: Elín Gísladóttir.
Tuskuefni
Mjög falleg einlit og mynstruð efni í kjóladragtir og
kvöldkjóla. — Veró' frá kr. 162,50. — Algjör nýjung.
Faest aðcins 1 þessari einu verzlun í kænum.
Úrval af suaaaxkjólaefnum. Einnig nýkomnir skinn-
HÍM&kar hvítir, brúnir og svartir á kr. 195,90.
Vcrzlunía Ó$K, Laugavegi 11.
Morgunblaðið í maí 1962. Send.: Björn Kristleifsson.
Vísnabálkur
Fleipur.
Óviljandi aldrei laug,------
oft við bakkus riðinn;------
af flestum, sem að fælast
spaug
fremur illa liðinn.
Systurnar.
Eg sá og þekkti systur tvær,
en Synd og Glötun hétu þær.
I húsi þeirra ég vinsæll var —
og við mig léku systurnar.
Vísað úr vinnu.
Góður, betri, beztur
burtu voru reknir;
illur, verri, verstur
voru aftur teknir.
Mannlýsing.
Þú ert sveitar svívirðing,
sótugi eldhús — raftur.
Aftan og framan, allt í kring
ekkert nema kjaftur.
Hlýjar „viðtökur“.
(Eins og þar stendur)
I sófanum sat hún og brosti,
svanhvítur hálsinn var ber
hundinn við hlið sína kyssti,
en höndina rétti að mér.
Sorgarsjón.
Nú er K. N. sárt að sjá
£á bejti.*.
í áratugi höjðu systkini ein búið á bæ einum norðanlands.
Þau voru bœði ógift og samkomulagið heldur stirt. Bœði
voru þau frámunalega ófríð og enginn orðið til að biðja
kerlu, en honum hafði lítt orðið ágengt í kvennamálum.
Hann var um áttrœtt, en hún nokkru eldri. Einhverju sinni
fer karl í kaupstað. Það var rétt eftir heimsstyrjöldina síð-
ari. Voru þá allar sveitir að fyllast af þýzku verkafólki.
Karl verður kenndur í kaupstaðnum og rekst þar á þýzka
vinnukonu. Segir ekki meira af þeim, en þau bregða sér til
prestsins og gifta sig á stundinni. Karl kemur nú með þá
þýzku heim og sýnir systur sinni. Verður henni þá að orði:
— Já, Jón minn, svo má lengi keipa, að ein fáist.
DOIMIMI
Sonur minn kom til
mín um daginn og
sagði hugsi: — Pabbi,
var það mannæta, sem
sagði, að maðurinn
gæti ekki lifað af
brauði einu saman?
í solli rekka,
sitja hjá og horfa á,
er hinir drekka.
Hvílíkur munur.
Gott er að mega seims hjá sól
sofa’ í hvílu vænni.
En betra’ er að eiga öruggt
skjól
undir torfu grænni.
Kristján N. Júlíusson.