Fálkinn - 13.06.1962, Blaðsíða 12

Tíkin sú arna er afbragðs fjárhundur
enda af alíslenzku kyni. Um daginn
eignaðist hún ellefu hvolpa.
á garðrækt. Eru það einkum húsmæð-
urnar, sem hana stunda. Garðurinn í
kringum húsið er oft stolt húsmæðr-
anna.
Hvernig eru nýbýli í sveitum nú á
dögum? Menn vita vel, hvernig um-
horfs er í nýbyggingum í Reykjavík,
enda eru stundum birtar greinar í blöð-
um um hvernig menn búa. Fálkinn leit
því við í Biskupstungum og spjallaði
lítilsháttar við búendur á nýbýli. Bónd-
inn er Tungnamaður en konan úr Rvk.
Spölkorn frá Vatnsleysu stendur ný-
býlið Heiði. Þar býr sonur Þorsteins
á Vatnsleysu, Sigurður að nafni. Það
er athyglisvert, hvað allt er þrifalegt
og þokkalegt í kringum bæinn. Jafnvel
brúsapallurinn niður við þjóðveginn er
málaður vel og vandlega, en hliðið og
akvegurinn heim að bænum ber snyrti-
mennsku húsbóndans vitni. Það er sól-
skin og hiti, þegar við ökum í hlað. í
fjarska heyrist spói vella. Það veit á
gott, nýgræðingurinn þarf á vætu að
halda. Það er vel byggt að Heiði, stórt
og myndarlegt íbúðarhús og rúmgóð
gripahús. Upp við fjósið er ungur maður
að sýsla við dráttarvél.
Tík hleypur á móti okkur og geltir
hátt.
12 FÁLKINN
— Hún er alveg óð, hún er sígjamm-
andi, segir Sigurður og brosir við. Hún
er með hvolp, greyið. Ég fékk hana
austan af Fjörðum. Hún er af íslenzku
kyni. Sjáið þið bara upphringað skottið,
það er einkennið. Ég vil alls ekki missa
hana, hún er góð á kindurnar. Þessir
útlendu kynblendingar nenna varla
að gelta. Það er ekkert gagn í þeim,
nema þá helzt við minkinn.
Við viljum sjá hvernig nýtízku fjós
eru í sveit á íslandi og göngum því
þangað. Þetta er stór bygging, fjós
ásamt hlöðu. Það er bjart inni í fjós-
inu og kýrnar maula heyið ánægjulega.
— Hvað hefurðu margar kýr núna,
mjólkandi?
— Þær eru tólf, en verða 14, þegar
kvígurnar þarna eru búnar að bera.
— Þarna er ein nýborin.
— Já, hún var að bera. Þetta er bezta
mjólkurkýrin mín. Hún mjólkar bæði
mest og fitumagnið er mest í hennar
mjólk. Hún fékk líka að valsa um í
túninu í fyrra eins og hún vildi.
Tíkin ræðst á okkur með offorsi. Hún
geltir og urrar og glefsar í buxnaskálm-
arnar. Það heyrist gagg innan úr
hlöðunni.
— Hefurðu hænur?
— Já, ég er að reyna að koma mér
upp stofni. Það er bara fyrir heimilið.
Minkui’inn drap einu sinni fyrir mér
allar hænurnar.
— Hvar er fjárhúsið?
— Það er lengra upp í túninu. Það er
talsverður spölur þangað. En viljið þið
ekki ganga í bæinn?
Hann býður okkur til stofu. íbúðar-
húsið að Heiði villir ekkert á sér. Það
er stórt og myndarlegt eins og íbúðar-
hús í sveit eiga að vera. Það er ekki
reist eða innréttingu hagað eftir nýj-
ustu tízku, heldur þannig, að það sé
sem hentugast og þægilegast. Það er
110 fermetrar að flatarmáli, ein hæð og
ris.
— Viljið þið snaps? spyr Sigurður.
Við afþökkuðum boðið og hugsuðum
með sjálfum okkur, hvort allir frum-
býlingar væru svona fornbýlir.
— Þú byrjaðir að búa 1955. Hvernig
hefur búreksturinn gengið?
— Það er alltaf erfitt að byrja. Þetta
kemur ekki allt í einu.
— Fékkstu góð lán, þegar þú varst
að byggja?
— Ég fékk eins og hægt var að fá.
Og ég var svo heppinn að vera snemma
í þessu, áður en vextirnir hækkuðu.
Við lítum út um gluggann. Alls stað-
ar í kring blasir við ræktað land.
— Þú hefur ræktað mikið hér, Sig-
urður.
— Já, maður er alltaf að rækta, bæta
við túnið. Annars er hann svolítið erf-
iður móinn hérna til ræktunar. Hann
þarf geysimikinn áburð.