Fálkinn - 13.06.1962, Blaðsíða 25

ert okkar hafði áður verið viðstatt,
þegar svo gömull aðalsborin kampa-
vínsflaska var svipt tappanum. Raun-
verulega hafði ég alltaf undrazt, hve
sverir kampavínsflöskutappar gátu ver-
ið og hve krafturinn gat verið mikill
í svoleiðis flösku.
Jæja, ég má víst ekki tefja ykkur á
því að láta heyra framhaldið, svo nú
skal ég halda áfram. Ég setti mig í stell-
ingar, og dauðaþögn datt á, en hverri
hreyfingu minni var fylgt með spennt-
um augum. Ég var ögn skjálfhentur,
því hjartað barðist í brjósti mér. Var-
lega losaði ég blýþynnuna, sem huldi
tappann. Síðan hóf ég að vinda snúning-
inn af vírnum, en gaetti þó vandlega
að láta ekki tappann sleppa of fljótt
upp úr. Mér fannst strax skrítið, að
tappinn skyldi ekki byrja að hreyfast,
þegar ég hafði losað vírinn alveg. Nú,
ég byrjaði að ýta örlítið á tappaófétið,
Framhald á bls. 36.
KAMPAVÍNSFLASKAN OKKAR
Um daginn komst ég áþreifanlega að
því, að ekki er allt gott, sem maður
heldur vera dýrmætt og hefur lengi
geymt vegna þess, að þótt hefur skorta
tækifæri til að neyta þess.
Þannig var það með kampavínsflösk-
una, sem okkur hjónunum hafði áskotn-
azt í brúðkaupsgjöf. Þetta var feikna
fín flaska, frönsk og smygluð í þokka-
bót. Fyrstu árin trónaði hún í efsta eld-
hússkápnum, og ég hafði oft tekið hana
niður til að handleika hana og kyssa
hana á hálsinn. En ekki kom til greina
að opna hana. Til þess var ekki nægi-
lega hátíðlegt tækifæri. Svo var nú
líka það, að vín varð svo dæmalaust
gott ef það fékk nógu góða geymslu.
Þetta töluðum við hjónin oft um og
sannfærðum hvort annað um það, að
loks þegar tækifærið kæmi og ég fengi
heiðurinn af því að hleypa tappanum
af upp í loftið, myndu streyma úr þess-
um fagra stúti hreint öndvegis vín.
Mikið dreymdi mig oft um þann dag,
þegar ég gæti losað um hálsklútinn á
hinni frönsku flösku, og leyst af henni
vírinn, sem héldi tappanum í skorðum,
því alltaf fannst mér, sem tappinn væri
alveg kominn að því að rjúka upp í loft-
ið. Mér fannst búa feiknar kraftur í
þessari flösku, og ég hlakkaði til að
hleypa einhverju af honum ofan í
mig.
En árin liðu, og alltaf stóð flaskan
eins og einhvers konar madonna í eld-
hússkápnum. Hún var svo göfug og
öldruð. Hún var ekki eins og flöskur
af almúgaættum, sem teknar voru upp
án minnsta tilefnis. Af og til opnaði ég
skápinn og gægðist inn, svona rétt til
að fullvissa mig um það, að madonnan
hefði nú ekki dottið á hliðina, því það
fannst mér myndi skemma hana og rýra
virðuleikann.
En allt á sinn endi, og það átti líka
blómaskeið madonnunnar. Skyndilega
kom tilefnið. Það var á laugardags-
kvöldi, og' skyldi haldið upp á hjúskap-
arafmæli, afmæli bóndans og ýmisleg
fleiri afmæli, sem ég hirði ekki að telja
upp hér. Kunningjahjónum okkar var
boðið, og madonnan var dregin niður
úr skáp, og nú fór um mig fiðringur,
þegar ég hugsaði til þess, að brátt
myndi andlátshvellur hinnar frönsku
bergmála um alla blokkina.
Fengin voru að láni ekta kampavíns-
glös, rauð að lit og öll skorin sundur
og saman eins og andlitið á þýzkum
stúdent, sem háð hefur 27 einvígi með
sverðum. Frúin dró úr pússi sínu út-
saumaðan, lítinn hördúk, sem sveipað
skyldi um madonnuna meðan aftakan
færi fram.
Spenningurinn var mikill, því ekk-
FÁLKINN 25