Fálkinn - 13.06.1962, Blaðsíða 19

I
— Við vörpum hlutkesti um það!
Ernie tók krónupening upp úr vas-
anum og kastaði honum upp í loftið..
— Hvort velur þú?
— Krónuna!
Þeir góndu báðir í myntina, meðan
hún rúllaði eftir gólfinu.
— Það varðst þú! sagði Ernie.
Joe gætti að skammbyssu sinni, kink-
aði kolli til félaga síns og gekk út.
Honum geðjaðist illa að þessu. Hann
hafði enga trú á, að honum heppnaðist
að ryðja manninum úr vegi. En þetta
var víst eina leiðin til undankomu.
Ernie varð eftir í herberginu. Hann
sat með krosslagðar hendur. Hann var
allt annað en bjartsýnn. Áreiðanlega
mundi hópur lögreglumanna vera í
námunda við staðinn, þar sem afbrotið
var framið. Það gat raunar gerzt, að
gatan þar sem vitnið bjó, væri enn auð.
Og ef Joe fengi tækifærið, mundi hann
áreiðanlega notfæra sér það. Ef hann
fékk það ekki .... ja, þá var öllu lokið.
► Ernie vissi líka, að möguleikar voru á
því, að félagi hans yrði tekinn til fanga.
Og ekki var það skárra! En það varð
að hætta á þetta, hvað sem það kostaði.
Klukkan varð þrú, fjögur, hálf fimm.
Joe átti að vera kominn aftur fyrir
löngu, jafnvel þótt hann hefði gengið
báðar leiðir til þess að vekja minni eftir-
tekt. Ernie var orðinn mjög áhyggju-
fullur.
Loks opnuðust dyrnar og Joe kom
inn. En á eftir honum komu tveir ó-
kunnir menn og það þurfti enginn að
segja Ernie hvað var að gerast. Hann
gat lesið alla söguna úr andlitsdráttum
Joe. Og þessir tveir menn voru þannig
útlits, að ekki þurfti að velta vöngum
yfir, hvort þeir væru lögregluþjónar
eða ekki.
Þeir settu handjárn á Ernie og um
leið kom á hann nákvæmlega sami
raunalegi uppgjafarsvipurinn og var á
Joe.
— Ég hef játað allt, Ernie, sagði Joe.
Það var ekki minnsti möguleiki að
sleppa frá þeim. Strax og þeir höfðu náð
mér, vissi ég að þeir mundu ná þér líka
fljótlega.
— Auðvitað, sagði Ernie. — Það er
deginum ljósara.
Þeir afhentu leynilögreglumönnunum
feng sinn og síðan óku þeir allir fjórir
til lögreglustöðvarinnar. Leynilögreglu-
mennirnir voru fjarskalega vingjarn-
legir. Það var ekki hægt að kvarta und-
an þeim. Og Joe og Ernie voru líka
undirgefnir og gerðu ekki minnstu til-
raun til að slíta sig lausa.
Yfirheyrslurnar og játning þeirra var
skrifað niður og þeir rituðu báðir nöfn
sín undir skýrslurnar.
— Þá er samveru okkar lokið, Ernie,
sagði Joe.
— Já, en hún var skemmtileg meðan
á henni stóð.
Joe leit til lögreglumannanna. Hann
fann þörf hjá sér til þess að útskýra
þetta mál svolítið nánar.
— Við hefðum aldrei gefizt upp
svona auðveldlega, ef við hefðum ekki
verið alveg sannfærðir um, að það var
engin leið að sleppa. Það var nefnilega
þessi náungi á grasfletinum fyrir fram-
an stóra húsið. Hann sá okkur jafn
greinilega og um hábjartan dag hefði
verið.
— Verið ekki með svona fáránleg
rök, sagði annar lögreglumannanna um
leið og hann stakk á sig skjalinu, þar
sem þeir höfðu báðir játað skriflega
afbrot sitt.
— Ykkur skjátlast hrapallega, hélt
hann áfram. — Vitnið sá hvorki ykkur,
né bíl ykkar, hvað þá heldur númerið á
bílnum.
— Hvernig í ósköpunum fór hann að
því, sagði Joe móðgaðui;. — Hann leit
beint á okkur.
— Já, það gerði hann, svaraði leyni-
lögreglumaðurinn. — En hann sá ykkur
alls ekki. Hann er nefnilega blindur!
FÁLKINN
19