Fálkinn - 13.06.1962, Blaðsíða 22

NÝ SPENNANDI FRAMHALDSSAGA EFTIR BRITT HAMDI
Katrín ólst upp ó barnaheimilinu Sólargeislinn eftir að móðir hennar veiktist
og var flutt á fátækrasjúkrahús. Faðir hennar var látinn fyrir mörgum árum.
Vistin á barnaheimilinu var ill og þótt henni væri þrívegis komið fyrir í vinnu á
góðum heimilum, bættist hagur hennar lítið. Alls staðar hlaut hún illa með-
ferð og var beitt ranglæti. Þegar hún kom aftur til barnaheimilisins í þriðja
sinn, var ný stúlka komin í hennar stað. Það var Nellie, sem varð bezta vin-
kona hennar. Nokkru síðar koma þrjár hefðarfrúr í heimsókn á barnaheimilið.
Katrín gloprar því út úr sér við eina þeirra, að þau börnin hafi verið rekin á
fætur klukkan fjögur um nóttina til að þvo og skúra. Afleiðing þess verður sú, að
ein hinna fínu frúa, rússnesk greifynja, biður um að mega taka Katrínu og
Nellie með sér og láta þær vinna á saumastofu sinni. Þar unnu þær næstu 4
árin, en þá barst Katrínu bréf þess efnis, að heilsa móður hennar hefði skánað
mjög. Þær mæðgur fá inni hjá saumakonu í East End og nú hefst aftur fátækt
og basl í Iífi Katrínar. Nellie hélt hins vegar áfram að vinna hjá rússnesku
greifynjunni um nokkurt skeið en fékk síðan vinnu hjá öðru fyrirtæki og komst
í náin kynni við son forstjórans. Nellie heimsækir Katrínu og gefur henni í
skyn, að hún sé vanfær eftir son forstjórans, og hann ætli að kvænast henni.
— Nokkru síðar deyr móðir Katrínar og fer þá Katrín til Lundúnaborgar. Hún
ætlar að heimsækja Nellie, en fær að vita, að hún hafi verið rekin frá fyrirtæk-
inu, þar sem hún vann. Katrín stendur ein og ráðvillt uppi á götu í stórborg-
inni .. .
KATRÍN tók eftir því, að fólk hló
að henni, þar sem hún stóð á gangstétt-
inni og horfði ráðvillt í kringum sig,
rétt eins og hún byggist við, að ein-
hver góðhjörtuð manneskja skyti allt
í einu upp kollinum og tæki hana að
sér.
Ég er hrædd, sagði hún við sjálfa
sig. Ég hef aldrei á ævi minni verið
eins hrædd. Nú hefnist mér fyrir að
hafa ekki hugsað betur um mömmu.
Bara að þú hefðir viljað tala við mig,
svo að ég hefði getað sagt þér hversu
annt mér var um þig. En þú snérir þér
alltaf undan. Stundum braut ég heil-
ann um, hvort þú tækir yfirleitt eftir
því, að ég væri til.
Langa hríð barðist Katrín við eigin
samvizku. Hún ásakaði og varði sjálfa
sig á víxl. Að baki öllum hugsunum
hennar hvíldi skuggi lítillar og óásjá-
legrar grafar í fátækrakirkjugarði. En
þegar samvizkubitið og örvæntingin
virtust hafa náð hvað sterkustum tök-
um á henni varð til innra með henni
járnharðúr vilji, sem veitti henni styrk.
Hún skyldi sjá um, að hennar eigið
22 FÁLKINN
líf endaði ekki á sama hátt og móður
hennar.
Hún beit á vörina og harkaði af sér,
eins og hún hafði svo oft gert á barna-
heimilinu. Hún sagði við sjálfa sig aftur
og aftur: Ég skal. ....
Hávært samtal nokkurra karlmanna,
sem stóðu fyrir aftan hana, vakti hana
aftur til lífsins. Hér stóð hún ein á göt-
unni og var höfð að háði og spotti:
— Hún er áreiðanlega utan af landi.
Hún hefur sennilega aldrei komið í
borg fyrr og kann þess vegna ekki að
hegða sér. En hún er falleg, stelpan.
— Já, eins og nýtínt kirsuber.
— Ég mundi segja, að það væri vafa-
mál, hvort hún hangir ekki en þá á
trjánum!
Á eftir þessum orðum fylgdi hrossa-
hlátur. Katrín snéri sér snöggt við og
horfði reiðilega á þá.
— Þið skuluð spara ykkur háðsglós-
urnar þangað til síðar. Hafið þið aldrei
séð unga stúlku fyrr, eða hvað? Auk
þess er ég hvorki blind, heyrnarlaus
eða utan af landi.
Hún gekk hnakkakert niður götuna
og hæðnishlátur hljómaði enn að baki
henni. Hún reyndi að láta svo, sem hún
tæki sér ekki nærri skens þeirra, en
hún var þegar orðin kafrjóð af reiði.
Nokkru síðar hægði hún aftur á sér.
Hún átti sér ekkert takmark, hafði ekki
hugmynd um, hvert hún ætti að fara
eða hvað hún ætti af sér að gera.
Ósjálfrátt fylgdi hún mannfjöldanum
og að skammri stundu liðinni stóð hún
á Rotten Row, aðþrengd í hópi þess
fólks, sem alltaf hafði ánægju af að
horfa á hefðarfólk Lundúnaborgar aka
í dýrindis skrautvögnum. Um stund
gleymdi Katrín næstum vandræðum
sínum, þegar hún sá nokkra opna
skrautvagna. í þeim sátu undurfagrar
konur prúðbúnar og brostu til aðdáenda
sinna á götunni.
Allt í einu varð henni hverft við. I
einum vagninum sat fyrrverandi at-
vinnuveitandi hennar, Lieven greifynja.
En þessi fagra rússneska kona hafði
breytzt mikið. Hún var orðin digrari
og virtist þreytt í andliti þrátt fyrir
glæsileikann. Katrín hafði látið pískur
áhorfendanna sem vind um eyru þjóta,