Fálkinn - 05.09.1962, Qupperneq 28

J *
A elleftu stiuid
Framhald af bls. 15.
og biðu átekta. Sumir vildu fara heim.
En Chicot aftraði þeim.
— Við verðum að fá okkur ofurlitla
hressingu hvort sem er. Við vorum
búin að steikja epli. Við verðum að nota
þau.
Það birti yfir fólkinu. Það fór að
skrafa saman í hálfum hljóðum. Bráðum
var orðið fjölmennt á hlaðinu. Fólkinu
var tilkynnt hvernig á stóð jafnóðum
og það kom. Það hvíslaði og pískraði.
En allir kættust við tilhugsunina um
innbökuðu eplin.
Nú fór kvenfólkið inn til að skoða
manninn sem ekki var orðinn lík. Þær
gerðu krossmark yfir rúminu, muldruðu
bæn og fóru út aftur. Karlmennirnir
kærðu sig minna um að sjá fauskinn.
Þeir létu duga að skotra augunum til
gluggans sem stóð opinn.
Chicot var að lýsa dauðastríðinu:
— Nú hefur hann legið svona í tvo
daga. Hvorki meira né minna, Hvorki
betur eða verr. Er það ekki alveg eins
og dæla sem ekki nær upp meira vatni?
Þegar fólkið hafði skoðað manninn
í andarslitrunum var sezt að góðgerð-
unum. Fólkið var fleira en svo, að það
kæmist fyrir í eldhúsinu, svo að borðið
var borið út á hlað. Þarna lágu fjórar
tylftir af gullnum, girnilegum eplum í
tveimur skálum. Allir réttu fram lúk-
urnar til þess að ná sér í epli, og voru
hræddir um að þau mundu ekki endast
handa öllum. En það urðu fjögur eftir.
— Sá mundi verða ergilegur, ef hann
sæi okkur núna, sagði Chicot með fullan
gúlann. — Hann var svo gráðugur í
svona meðan hann lifði.
— Það er úti fyrir honum með átið
núna, sagði feitur grallaralegur bóndi.
— Þetta er vegurinn okkar allra.
Þessi athugasemd virtist ekki spilla
gleðinni, heldur þvert á móti. Nú var
það vegurinn þeirra allra að eta inn-
bökuð epli.
Húsmóðurinni blöskraði allur þessi
tilkostnaður, hún var á sífelldu rápi
niður í kjallarann til að sækja meira
eplavín.
Könnurnar tæmdust jafnt og þétt.
Nú hló fólkið og fór að gerast hávært.
Það fór að ropa eins og eftir góða mál-
tíð.
Gömul kona hafði setið inni hjá
manninum sem var að deyja. Það var
kvíðinn við að hún mundi bráðlega fara
sömu leiðina, sem knúði hana til þess.
Allt í einu kom hún út í gluggann og
kallaði hvellum rómi:
— Nú er það búið! Hann er liðinn!
Allir þögnuðu. Konurnar flýttu sér
að standa upp og fara að skoða.
Já, nú var hann dauður — alveg
steindauður. Hryglan var hætt. Karl-
mennirnir litu hver á annan og svo litu
þeir niður sneyptir. Þeir höfðu ekki
lokið við að tyggja snúðana. Hann hafði
valið óhentuga stund, karlsauðurinn.
¥
Chicot og konan hans voru hætt að
gráta. Nú var þessu lokið og þeim varð
rórra.
— Ég vissi það nú alltaf. Hefði hann
getað komið sér að þessu í nótt, hefði
ekki þurft að verða svona mikið um-
stang út af þessu.
Nú var því lokið. Það var aðalatriðið.
Það var afráðið að jarða hann á mánu-
daginn og éta innbökuð epli í annað
sinn í tilefni af atburðinum.
Gestirnir fóru sína leið og töluðu um
þetta. Þeim þótti gaman að hafa tekið
þátt í svona erfi og fá aukabita.
Þegar þau hjónin voru orðin ein,
sagði hún með andlitið afmyndað af
sálarkvölum:
— Og nú verð ég að baka fjórar tylft-
ir af eplum aftur!
Ileit nótt
Framhald af bls. 13.
að búa mig undir þetta í marga mán-
uði, og hún veit það! Hann var svo
ánægður og sjálfumglaður, að Ben fann
til óútskýranlegrar reiði. En eftir einn
bjór fundu mennirnir tveir gagnkvæm-
an vináttuyl gagntaka sig, og þeir brostu
letilega og töluðu um Marjorie Wilson.
Tony var manntegund, sem maður vissi
með sjálfum sér, að ekkert væri gagn,
að, en hann var óvenjulegur í um-
gengni, alltaf vingjarnlegur, og þegar
andlit hans hrukkaðist allt í gleiðu brosi,
var eins og hann væri umburðarlyndið
holdi klætt, og allt annað en náunga-
kærleikur skipti hann engu. Ben reyndi
beinlínis að koma sér í mjúkinn hjá
Tony. Hann langaði til að Tony sæi, að
hann væri líka maður, sem ekki væri
haldinn neinum hleypidómum, maður,
sem sætti sig við allt. Auk þess hafði
Marjorie Wilson starað á hann með svo
forvitnislegu og hálffyrirlitlegu brosi,
að honum gramdist, en nú var notalegt
að finna, að gremja hans var horfin,
og hann naut þess að ylja sér í hlýrri
vináttu Tony.
— Ég verð víst að ljúka við að pakka
niður, sagði Ben um síðir og rétti Tony
höndina. — Ég vona, að þér líði vel, ef
við skyldum ekki sjást aftur.
En þegar hann fór aftur inn í her-
bergið sitt, fór hann aftur að velta því
fyrir sér, hvað hefði eiginlega verið að
ungfrú Wilson. Hvað var henni eigin-
lega á höndum? hugsaði hann. Hún
hafði flýtt sér út úr íbúðinni hans, eins
og hún ætlaði að fara að gráta. Hann
nam staðar nálægt dyrunum að her-
bergi hennar. Þegar hann stóð fyrir ut-
an dyrnar, heyrði hann ekkert. Lá hún
kannski uppi í rúmi og grét? Hann var
viss um, að hún vissi allt um Tony, allt
um líferni hans, og hvað hann vildi
henni. Hversvegna var hún að blanda
mér í þetta? hugsaði hann gramur.
Á meðan hann var að setja ofan í
töskurnar inni í herberginu sínu, varð
honum ljóst, að hann var sífellt að fýlgj-
ast með því, hvort þau væru ekki að
fara út, og hann hlustaði og gekk stöku
sinnum að glugganum, þar sem hann
reyndi að telja sjálfum sér trú um, að
hann væri latur, af því að kvöldið væri
svo mollulegt. Gatan var heit og hljóð.
Lengi hafði ekki bærzt hár á höfði. Enn
var ekki aldimmt.
Þá sá hann þau koma saman eftir
götunni; ungfrú Wilson var með brúna
flókahattinn, gekk litlum, stuttum
skrefum, horfði beint fram fyrir sig
og hélt um handlegg Tony. Hún hallaði
sér þétt upp að Tony. Ben fylgdist með
þeim og þrýsti andlitinu að gluggarúð-
unni, þangað til hann sá ekki lengur
til þeirra. Jæjaþá, og hvað með það?
Hvað kemur hún mér við? \
En hann gat ekki varizt þess að hugsa
um hikandi hreyfingar hennar og þá
einkum, hvernig hún hafði teiknað í
gólfið með tánni. Hún veit miklu meira
um þessa borg en ég. Hvað bjóst hún
við að ég myndi gera? hugsaði hann
enn. Loks var hann orðinn svo gramur,
að hann tók hattinn sinn og gekk að
veitingahúsinu á næsta horni. Hann