Fálkinn - 27.04.1964, Síða 9

! Hugsið ykkur bara, hve
margar eiginkonur hafa glaðst
yfir þvi að sjá mennina sína
birtast í gættinni klukkutíma
fyrr en þeir voru vanir að
koma heim um helgar.
Eða allar barnapíurnar, sem
nú fengu að sofna klukkutím-
anum fyrr.
Nema þær hafi séð eftir þess-
um tuttugu og fimm kalli, sem
þær taka á tímann.
Alla vega voru börnin hrifin,
þegar mömmurnar gengu upp
stigana svona snemma.
En jafnvel svona mannúðar-
verk eru illa séð af vörðum
laga og réttar.
Þeir eru ekki alltaf jafn fljót-
ir að bregða við og þeir voru
þegar vinur hennar vinkonu
minnar hnuplaði strætisvagn-
inum.
Ég man alltaf eftir því, þegar
maðurinn braust inn til min.
Það er víst bezt að ég taki
það fram í upphafi þeirrar sögu
að þessi maður kom ekki inn
um gluggann eins og hinn, sem
lögreglan vildi ekki taka.
Hann kom inn um dyrnar.
Það er nú einu sinni venjan
að opna, þegar einhver hringir
og það gerði ég líka.
Ég veit ekki hvernig á því
stóð að ég skyldi nokkurn tíma
álpast til að hleypa manninum
inn enda gerði ég það eiginlega
ekki.
Hann bara fór inn.
Ég þekkti manninn alls ekki
neitt svo ég flýtti mér inn og
bað elsku manninn minn um
að henda óboðnum gesti út.
En elsku maðurinn minn var
í baði.
Ég hef kannski einhvern tíma
látið þess getið að það er árátta
á elsku manninum mínum að
vera í baði, þegar svo ber und-
ir að ég þarf mikið á aðstoð
hans að halda.
Hann kemur alltaf fram,
þegar ég hef leyst vandann.
Nú, ég varð að fá einhvern
mér til aðstoðar og ég hringdi
á lögregluna í Reykjavík.
Þeir komu líka og sóttu
manninn, þegar þeir höfðu full-
vissað sig um að þetta væri
enginn mér venslaður og alls
ekki neinn góðkunningi minn.
Maðurinn lét eins og hann
væri heima hjá sér meðan lög-
reglan var á leiðinni.
Þetta var mesta snyrtimenni.
Hann hengdi jakkann sinn á
ofninn í ganginum braut bux-
urnar snar snyrtilega í brotin
og raðaði skónum fallega upp.
Mér var sárt um renninginn
á ganginum.
Þetta var svo til spánnýr
renningur og blessað snyrti-
mennið hafði vantað almenn
þægindi, svo hann rennvætti
allan renninginn.
Það var lengi góð lykt á
ganginum hjá mér.
En þetta var nú bara útúr-
dúr frá efninu.
Þannig var nefnilega mál
með vexti að móðir hennar
vinkonu minnar setti það fyrir
sig að blessaður pilturinn var
handtekinn fyrir strætisvagna-
stuld.
Hún sagði að hann hefði ver-
ið tekinn fyrir nauðgun líka.
En eftir því, sem stúlkan,
vinkona mín sagði mér var það
hreinasti uppspuni.
Það var einhver uppþornuð
piparjunka, sem varð svo
svekkt þegar hún var búin að
sitja alla hina af sér í strætó
og pilturinn hennar vinkonu
minnar gerði sig alls ekki lík-
legan til að líta við henni, að
hún ákvað að hefna sín á hon-
um.
Hún reif svolítið í fötin sín
og klóraði sig hingað og þangað
og kærði svo piltinn fyrir að
hafa platað sig sársaklausa upp
í strætó og reynt að nauðga
sér þar.
Eftir því sem hún vinkona
mín sagði mér gat engan heil-
vita mann grunað að nokkur
maður vildi gera það fyrir
borgun að kyssa blessaða kon-
una, hvað þá að leggja sig í
þá hættu sem er því samfara
að ráðast á hana nauðuga.
En mamma hennar var með
kerlingunni í saumaklúbb og
trúði þessu eins og nýju neti.
Hún vildi endilega koma
stúlkunni | hjónaband sem
fyrst enda hafði hún umsækj-
enda um embættið.
Það var bróðir piparjúnk-
unnar og hann var bráðdugleg-
ur maður. Átti bæði íbúð og
bíl og fullt af fallegum fötum
inni í skáp enda lagði hann dag
við nótt og vann eins og þræll.
Henni vinkonu minni fannst
hann bara ekki vera við sitt
hæfi og Ijótur og leiðinlegur.
Ég ráðlagði henni að halda
fast við piltinn sinn, sem nú
hafði látið af öllum strætis-
vagnastuldi og stundaði sína
vinnu eins og manni sæmdi.
Og hún vinkona mín fór að
minum ráðum.
_ Hún ætlaði að standa með
sínum pilti í blíðu og stríðu
og reyna að láta þetta fara vel
á endanum.
Svo var það sunnudags-
morgun einn meðan ég lá í ból-
inu mínu og svaf vært að sím-
inn hringdi.
„Ég er ekki heima,“ muldr-
aði ég alveg án þess að hug-
leiða það nokkuð hverja við-
töku það hlyti að margra barna
móðir væri ekki heima klukkan
hálf átta á sunnudagsmorgni.
Synir mínir voru vitanlega
vaknaðir og þeir tilkynntu í
símann: „Mamma er ekki
heima.“
Ég rankaði ögn við mér — þó
ekki nóg til að fara í símann.
„Nei, hún hefur ekki komið
heim í nótt,“ sögðu synirnir
Þeim fannst víst bezt að nota
tækifærið og ljúga meðan þeir
máttu og gera það svo um mun-
aði.
„Pabbi, nei hann er ekki
heldur heima. Hann er að leita
að henni mömmu.“
Við þesi orð vaknaði ég alveg
og þaut í símann.
Því miður kom ég of seint.
„Ég heyrði bara orðin: „Vesa-
lings börnin,“ og svo var röddin
in horfin.
Ég þarf auðvitað ekki að taka
það fram að ég vaknaði alveg
og eldaði hafragraut og sauð
egg eins og venjulega.
Elsku maðurinn minn hló
bara og fannst þetta voðalega
fyndið Hann gat ekki séð neitt
alvarlegt við það þó krakkarn-
ir héldu því fram að ég hefði
ekki komið heim alla nóttina
og hann væri að leita að mér
út um allan bæ.
Ætli það hefði ekki sungið í
tálknunum ef ég hefði hagað
mér svona?
Svo steikti ég kótiletturnar
og eldaði búðinginn og súpuna
og allir borðuðu með góðri
lyst.
Lystarleysi hefur aldrei
þekkst á mínu heimili.
Meðan ég var að þvo upp
hringdi síminn aftur.
Gísli hljóp.
„Nei, hún er ekki komin heim
enn þá,“ heyrði ég hann segja.
„Gisli,“ veinaði ég og hljóp
og greip símatólið.
„Halló,“ sagði ég.
„Er þetta frúin?“ var spurt.
„Já,“ sagði ég.
„Mikið var að þér komuð
heim til yðar,“ sagði konurödd-
in í símann. „Ég var alvarlega
farin að hugsa um að hringja í
barnaverndarnefnd og kæra
yður fyrir að skilja blessuð,
saklaus börnin eftir svona ein
heima.“
Ég gaut hornauga til bless-
aðra sakleysingjanna, sem
glenntu sig framan í mig.
„Ég hef verið heima í alla
nótt,“ sagði ég. „Ég var líka
heima í gærkveldi.“
„Huh,“ fussaði konan. „Hald-
ið þér að ég trúi ekki börn-
unum betur en svona kvendi
Framh. á bls. 42.
FÁLKINN 9