Fálkinn - 27.04.1964, Síða 10

Ruth sat við símann og reyndi
að knýja hann í huganum til
að hringja. — Vertu svo góður
að hringja! sagði hún upphátt,
— elsku Derek, ég meinti ekk-
ert með því sem ég sagði í gær-
kveldi.
Það barst ekkert svar nema
tifið í stundarklukkunni, sím-
inn þagði. En hún þóttist
greina rödd Dereks.
— Svört simt.ól hæfa stórum
þreytuleguin manneskjum og
það ertu ekki, vina min. Sjáðu
um að honum verði skipt.
Og auðvitað hafði hún gert
það eins og hún gerði allt sem
Derek fór fram á. Stöku sinn-
um datt henni í hug að það værí
einmitt þess vegna sem hann
elskaði hana.
Hún var snotur og snoppu-
fríð, kannski helzt til mögur
og skuggar undir háu kinnbein-
unum. Hárið klippt að nýjustu
tízku og dálítill ennistoppur.
Ekki mundi hún hvernig hún
hafði litið út áður en hún kom
til Lundúna og hitti Derek.
Hún hafði forðum verið glöð
og kát og þekkti hvorki ást né
afbrýði.
— Ég tel upp að tíu, sagði
hún við mynd sína í speglinum,
og ef hann ekki hringir áður,
þá skal ég — þá skal ég — skal
ég .... fara í langa gönguferð.
Hún sneri baki í símann og
einbeitti sér að því að fá hann
til að hringja. Hún varð æ sein-
mæltari:
— átta ......níu ..........
tíu..............
Og skyndilega hringdi sím-
inn.
— Halló! Rödd hennar titr-
aði.
— Gæti ég talað við ungfrú
Monro?
Það var karlmannsrödd. Djúp
og karlmannleg, með framandi
hreim.
Ó .... Hún koin ekki upp
orði fyrir vonbrigðum.
— Halló! Er enginn þar?
— Jú, þetta er Ruth Munro.
Við hvern tala ég?
Kannski var það sjúkrahús,
Derek hafði orðið fyrir slysi.
Hjartað barðist 5 brjósti henn-
ar.
— Ég heiti Matthew Hardy,
sagði maðurinn, þér verðið að
afsaka hvað ég hringdi seint, en
ég er vinur frænku þinnar,
Madge í Toronto og hún gaf mér
núúmerið.
— Jæja, hvernig líður Madge,
tuldraði Ruth.
— Ágætlega, hún eignaðist
þriðja son sinn fyrir réttri viku.
— Jæja, einmitt það.
Ruth reyndi að sýna áhuga
þó hún væri í rauninni hætt að
hugsa um æskuvinu s,na Madge
og hún reyndi að rifja upp nafn-
ið á eiginmanni hennar.
— Og hvernig hefur Teddy
það? spurði hún kurteislega.
— Hann hefur það stórfínt,
nær ekki upp í nefið á sér fyrir
stolti vegna sonarins. Rauk út'
og keypti veiðistöng þegar hann
heyrði að það var strákur.
Hann gerði hlé á máli sínu og
beið þess að hún hlægi líka.
Ruth reyndi að brosa og gera
röddina lítið eitt hlýrri, en átti
eríitt með það.
— Hvenær komstu til Eng-
lands?
— í gærkveldi. Mig langaði
að bjóða þér út að borða.
—Því miður, ég er upptekin.
— Ég gat látið mér detta það
í hug. Snotur stúlka, eins og
þú ....
— Þú getur þó ekki vitað
hvernig ég lít út?
— Jú, ég hef séð mynd af
þér hjá Madge.
— En það er langt síðan þær
voru teknar.
Hann virtist eltki taka það
nærri sér þótt hún vísaði hon-
um á bug. Sennilega var hann
með langan lista af símanúmer-
um,
— Má ég hringja seinna?
— Já, það máttu gera, sagði
Ruth og einblíndi á klukkuna.
— Fint, þá geri ég það, bless.
Ruth lagði tólið varlega á og
beið þess að síminn hringdi aft-
ur samstundis. En hann hringdi
ekki. Hún reikaði eirðarlaus
um nýtízkulega stofuna, sern
bar vitni um smekk Dereks í
einu og öllu.
Hún sá Mathew Hardy fyrir
sér, sennilega var hann hávax-
inn og kraftalegur. Það skipti
þó engu máli því vísast mundu
þau aldrei sjást. Hana rámaði í,
að Madge hefði minnzt á hann
einu sinni eða tvisvar. Gamall
vinur Teddys.
Ruth varð reikað fram í eld-
hús. Það leið að hádegismat.
Það hafði áður sletzt upp á vin-
áttu hjá þeim Derek en alltaf
höfðu þau sætzt aftur. Hún
hafði að vísu alltaf stigið fyrsta
skrefið í þá átt, en í þetta sinn
var það ógerlegt. Og snemma á
sunnudag mundi hann fara út
úr bænum og vera burtu mán-
aðartíma og allan morgundag-
inn yrði hann önnum kafinn við
störf.
Vinna á laugardegi? hafði
Ruth sagt og efinn gerði strax
vart við sig.
Þrem sinnum hafði hún stað-
ið hann að því, að slá sér upp
með öðrum stúlkum. En alltaf
hafði hann skýringar á reiðum
höndum. Á morgun þóttist hann
upptekinn við að sýna einhverj-
um manni frá Norður-Englandi
verksmiðjuna þó hún væri lok-
uð. Hann var skemmtilegur,
Derek, fríður og skarpgáfaður.
Hún hafði dregið sannleiks-
gildi þessarar staðhæfingar
hans í efa og að lokum hafði
slegið í brýnu með þeim. Derek
varð reiður: ,,Þú heldur lcannski
þú eigir mig með húð og hári!“
Minnstu þess, að við erum ekki
gift!
— Og verðum það sennilega
aldrei! svaraði hún og iðraðist
þe'ss um leið og hún sleppti
orðinu.
— Sennilega aldrei, sagði
hann seint og hægt. Ég verð að
vera frjáls. En það skilur þú
ekki ....
Hann horfði á hana andartak
þögull, snerist síðan á hæl og
gekk til dyra.
— Þú hringir til mín bráðum,
bað Ruth.
— All right.
— Einhvern tíma á morgun.
Hann hafði ekki kysst hana,
heldur látið dyrnar síga að stöf-
um. Það hefði verið betra ef
hann hefði skeilt hurðinni.
Brjóstvitið hvíslaði því að
henni, að liér með væri öllu lok-
ið á milli þeirra en hún neitaði
að viðurkenna það. Hann hafði
lofað að hringja, og það var ekki
í fyrsta sinn, sem hún hafði set-
Uiii stundarbil hafdi hiin §etið
ein síns lið§ og beðið þe§§ að
Derek hringdi, en þá hlj«imaði
ókunn karlmannsrödd í §ímann • • •
ið sem á nálum og beðið þe©3
að hann hringdi.
Regndroparnir féllu á rúðuna
í þann mund sem hún setti ket-
ilinn á eldavélina. Eitt sinn
hafði henni fundizt Lundúnir
dásamlegasti staður á jarðríki
þrátt fyrir storm og regn. Það
var meðan allt lék í lyndi og
hún haíði Derek sinn hjá sér.
Hún hafði kært sig kollótta um
veðrið. Nú voru göturnar auðar
og dapurlegar og allt ömurlegt
og ósjálfrátt kom henni Mathew
Hardy í hug. Hún hefði átt að
vera ögn viðfelldnari í hans
garð.
Ruth bar tebakkann með sér
inn í stofu og var nýsetzt þegar
síminn glumdi á nýjanleik. En
það var ekki Derek. Það var
landsiminn. Mamma hennar.
— Halló! Ert þú þarna, Ruth?
— Já, það er ég. Það er þó
ekkert að hjá ykkur?
— Nei, hreint ekki. Mér bara
datt allt í einu í hug að hringja.
Við höfum ekkert heyrt frá þér
svo lengi.
— Mér þykir það leitt,
mamma. Ég hafði hugsað mér
að skrifa, sagði Ruth, og fann
til sektar.
Henni hafði til þessa fundizt
allt hégómi hjá Derek. Nú fann
hún til samvizkubits.
— Okkur grunaði, að ekki
væri allt með felldu hjá þér,
sagði mamma hennar.
— Nei, hér er allt í stakasta
lagi.
— Hvernig líður pabba,
spurði hún svo.
Mamma hló: — Hann er að
ærast af því að sláttuvélin er í
ólagi. Og hvernig gengur vinn-
an hjá þér?
— Mikið að gera upp á síð-
kastið?
— Gættu þin að ofreyna þig
ekki. Ertu mikið úti að skemmta
þér?
— Hvenær sem ég get, sagði
Ruth þurrlega.
□
Allt varð að vera eftir höfði
Dereks. Hún varð alltaf að vera
boðin og búin að uppfylla óskir
hans. Eitt sinn hafði hún tekið
hann með sér heim til foreldr-
anna, en heimsóknin hafði ekki
heppnazt sérlega vel.En Ruth
hafði kennt foreldrum sínum
um það.
hún sér að segja frá Hardy.
lengur viss um að sökin væri
þeirra. Hún vissi að mamma
hennar hafði hann í huga þegar
hún hringdi, en til þess að forð-
ast frekari spurningar flýtti
húnsér að segja frá Hardy.
Framh. á bls. 41. ,
10 FÁLK.INN