Fálkinn - 27.04.1964, Page 18

Nokkru eftir landsýn skall myrkrið á. Skipið erfiðaði og
valt og þeir sáu brimið svarra við ströndina. Þar sem
óbrotin úthafsaldan skall inn í skorir spýttust sæstrókar
hátt í loft, líkt og goshverir. Hann gekk á með éljum og sund
og sker Færeyja hurfu sjómönnunum um stund.
Togarinn Goðanes frá Neskaupstað hafði farið úr heima-
höfn snemma morguns á annan í nýári. Stefna var tekin
til Færeyja, þar sem nokkrir hásetar af skipinu höfðu orðið
eftir á aðfangadag jóla, er skipið var á heimleið úr söluferð.
Nú skyldu þessir menn sóttir en síðan haldið á veiðar
við fsland. Skipstjórinn, Ólafur Aðaibjörnsson, sem verið
hafði með skipið var í landi. Hafði haldið jól heima hjá
fjölskyldu sinni og hann átti að sækja tii Grenivíkur eftir
að náð hafði verið í Færeyingana. Fyrsti stýrimaður, Pétur
Hafsteinn Sigurðsson, var því skipstjóri nú, aðeins tuttugu
og fjögurra ára að aldri. Hvassviðri var á og mikið brim,
sem fyrr segir Ferðinni var heitið til Skálafjarðar á Austurey.
Ingvar Bjarnason var þriðji vélstjóri á Goðanesi í þessari
ferð skipsins. Hann segir svo frá því sem gerðist þessa
örlagaríku nótt:
— Við vorum búnir að vera eitthvað um sólarhring frá
Neskaupstað og vorum að sigla inn á milli eyjanna. Eitthvað
hafði verið talað um að fara til Þórshafnar, en þar var
foráttu brim og ekki árennilegt að sigla þangað inn. Áfram
var því haldið inn Tangafjörð og beygt er Skálafjörður opnast.
Fyrsti vélstjóri, Guðmundur Helgason var á vakt í vélarrúmi,
en ég hafði hugsað mér að fara í land og skoða bæinn
er við kæmum til Skálafjarðar og var að skipta um föt. Allt
í einu fann ég að skipið rakst á eitthvað og kastaðist til
í sama vettvangi heyrði ég vélsímann hringja og fann að
vélin vann af fullum krafti. Ég hljóp niður í vél og á
leiðinni kallaði einhver til mín að við værum strandaðir.
Skipið hallaðist og valt til á skerinu. Nokkrum sinnum var
reynt að taka aftur á, en án árangurs. Skipið var gjörsam-
lega fast. Eftir nokkurn tíma var sýnt að skipinu yrði ekki
náð út. Við slökktum undir katlinum og blésum út af
honum. f vélarrúminu var ekki meira að gera. Þar var
allt að fyllast af sjó.
Það var ömurlega að fikra sig upp. Skipið slóst til og frá
og hljóðið er skipsbotninn nýstist við grjótið, smaug gegnum
merg og bein. Ég fór upp á dekk og upp í brú. Brimið
gekk yfir skipið. Framskipið var í kafi annað slagið og
gangarnir. Þeir sögðu að Axel loftskeytamaður hefði sent út
SOS og náð sambandi við Austfirðing, hann væri á leiðinni
á strandstaðinn. Þeir voru aftur á bátadekki stýrimennirnir
og flestir hásetarnir, og voru að reyna að koma bátunum
út. Það gekk vel að setja út davíðurnar og þeir slökuðu
bakborðsbátnum, en skipið valt til á skerinu þegar ólögin
riðu yfir og brotsjóarnir og báturinn lenti á hvolfi í sjónum.
Þeir, sem voru að vinna við stjórnborðsbátinn slökuðu
honum rétt á eftir og það fór á sömu leið. Hann brotnaði
og slitnaði frá og hvarf út í sortann. Við fórum að skjóta
flugeldum til þess að vísa skipunum leið. Eftir að maður
vandist myrkrinu, sást að það braut allt í kringum okkur,
víst eina tvö- til þrjú hundruð metra.
Eftir að bátarnir fóru, reyndum við að losa fleka, sem var
líka á bátadekkinu, en rétt þegar hann var laus rann skipið
aftur og Pétur skipstjóri skipaði mönnunum, sem voru
á bátadekkinu að koma tafarlaust upp í brú. Eftir örstutta
stund var bátadekkið að mestu í kafi. Við vorum nú allir
í brúnni og biðum. Sem betur fór, voru flestir miðskips
þegar skipið tók niðri, því rétt á eftir var ógerningur að
komast eftir þilfarinu. Loftskeytamaðurinn hafði samband við
„Austfirðing“ og nýtt færeyskt skip, „Austurhafið blíða“, sem
einnig var komið á vettvang. Við höfðum ljós, týrur frá
neyðargeymum og það var mjög gott fannst okkur.
Það braut stöðugt á skipinu og rúðurnar í brúnni brotnuðu.
undan sjónum ein af annarri. Við tókum það sem lauslegt
var, til þess að troða upp í gluggana, en það dugði skammt.
Vegna þess að skipverjar voru miðskips og að svo til strax
braut yfir þilfarið, var aðeins helmingur okkar með lífbelti.
Hin voru framm í og við höfðum mikinn hug á að ná þeim.
18
FÁLKINN