Fálkinn - 29.09.1964, Blaðsíða 10

Farsagan:
Líf mitt hefur verið martröð,
cg á hverjum degi velti ég því
fyrir mér, hvort ég sé að verða
geðveik. Þetta byrjaði með því,
að ég vaknaði morgun einn og
þekkti ekkert aftur í kringum
mig.
Ég hélt mig heita DORCAS
IvIALLORY, og vœri átján ára
og ætti að giftast JOHN
WINSLOW þennan sama dag.
í raunveruleikanum var ég
gift CHARLES LANDRY og
átti uppkomna dóttur, JO-
ANNA. Ég mundi ekki eftir
nokkru, sem gerzt hafði í
hjónabandi mínu, en gat mun-
að allt, sem komið hafði fyrir
fyrir árið 1943.
Charles skýrði þetta með þvi,
að ég væri með sjúklegar
ímyndanir. Ég hafði alizt upp
í Kanada og gifzt honum þar.
Árið 1943 höfðum við flutzt
til Englands. Hann sýndi mér
bæði fæðingar- og giftingar-
vottorð.
Spurningarnar lögðust þungt
á mig dag og nótt — hver
var ég, hvernig hafði ég kom-
izt hingað? Ég fór til Alder-
ford, þar sem við höfðum búið,
en húsið hafði verið rifið og
mér skildist, að faðir minn var
látinn. Mér tókst að hitta
John. En hann þekkti mig ekki
aftur — og hann var kvæntur.
Hann sagði mér að Dorcas
Mallory og fósturfaðir hennar
hefðu farizt í sprengjuárás
kvöldið áður en hún átti að
giftast honum.
Ég fann gröfina í kirkjugarð-
inum, en gat samt ekki losað
mig við þá hugsun, að ég væri
Dorcas. Hvemig gæti ég ann-
ars munað svo greinilega eftir
öllu í lífi hennar?
Dag nokkurn hitti ég þorps-
læknirinn, dr. HUGH BRODE-
RICK, og trúði honum fyrir
hugsunum im'"um. En þe/gar
10 FÁLKINN
Charles komst að því, varð
hann ofsareiður og bannaði
mér að hitta doktor Broderick
aftur. Ég hcyrði hann síðan
tala við lækninn í síma —
Charles sagði honum, að ég
væri þegar komin undir læknis
hendur, og móðir mín hefði
þjáðst af sama sjúkdóminum
og dáið á geðveikrahæli.
Þrátt fyrir bannið hitti ég
doktor Broderick aftur. í ná-
vist hans fann ég fyrst ein-
hverja ró. Svo ákvað ég að
fara fram á skilnað við Charl-
es — hjónaband okkar hafði
ekki til að bera nokkra hlýju,
ekkert tengdi okkur saraan. En
Charles neitaði. „Ef þú heldur
áfram að vera með einhvern
mótþróa, læt ég loka þig inni
á geðveikrahæli,“ sagði hann.
Ég titraði, þegar ég heyrði
hörkuna og kæruleysið í rödd-
inni. Ég varð ekki gripin skelf-
ingu, eins og ég hefði kannski
orðið fyrir nokkrum vikum, en
ég komst ekki hjá að verða
óttaslegin yfir hatrinu, sem
hann bar í brjósti til mín.
— Það geturðu ekki, stamaði
ég.
— Get ég ekki? Hann hló
og hláturinn var ekki beinlínis
róandi. Ég skalf.
— Kæra Lisa, veiztu ekki,
hve tiltölulega auðvelt er að
fá manneskju lýsta geðveika
í þessu landi og setta á geð-
veikrahæli? Það myndi sann-
arlega ekki valda mér neinum
erfiðleikum. Þú með þína ætt-
gengni og foreldra — og svo
undarlega, sem þú hefur hegð-
að þér síðustu vikurnar! Það
er ekki svo að skilja, að mér
liggi nokkuð á, þú lendir á geð-
veikrahælinu fyrr eða síðar
hvort eð er.. . En farir þú að
valda mér einhverjum erfið-
leikum, þá skal ég sjá svo um,
að þú lendir inni á augabraeði!
Og það er töluvert miklu erfið-
ara að komast út af vitlausra-
spítalanum, en það er að kom-
ast þangað inn, svo ég myndi
ráðleggja þér að óttast um
frelsi þitt, á meðan þú hefur
það.
Ég sagði, og var enn þrumu
lostin yfir orðunum: — Hvers
vegna hatarðu mig svona mik-
ið? Hvað hef ég gert. .. Eða
hefurðu alltaf hatað mig ... ?
— Hata þig? Hann sneri sér
að mér með svo snöggri hreyf-
ingu, að hann sló um glasinu,
og whiskyið rann yfir barborð-
ið og niður á gólf. Hann horfði
á mig langa stund, á meðan
whiskyið safnaðist saman í
poll á gólfteppinu. Að lokum
sagði hann með næstum því
undrandi röddu: — Jú, ég
hata þig nægilega, en það
versta er, að ég get ekki hatað
þig eins mikið og ég vil.
Ég sneri mér við og gekk frá
honum. Það voru mér mikil
vonbrigði, að fara á mis við
jólahátíðina hjá Hugh, sem ég
hafði hlakkað svo lengi til. En
það þýddi ekki að reyna að
brjóta í bága við það, sem
Charles vildi. Við eyddum að-
fangadagskvöldinu hjá Joanna
og Michael, og á jóladaginn
vorum við ein á hótelinu. Á
annan í jólum þoldi ég þetta
ekki lengur. Ég varð að fara
aftur til Chadwell St. John,
jafnvel þótt Charles reyndi að
banna mér það. Ég hafði ekki
hugsað mér að biðja hann
leyfis. Þegar svo hittist á, að
hann var úti læddist ég burtu
og tók bílinn, og ók heim á
mettíma, enda þótt snjókoman
settist á rúðurnar og gerði
skyggnið slæmt.
Þetta var í fyrsta skiptið,
sem stóra húsið var kalt og
tómt, þegar ég kom heim, og í
nokkur augnablik liafði myrkr-
ið og tómleikinn næstum því
þægileg áhrif á mig. Ég leitaði
að rafmagnsinntakinu og fann
Eg var ein
í mannlausu
húsinu með
Charles.
Undarlegur
andlitssvipur
hans gerði
mig órólega.
En ég var
ennþá ekki
orðin hrædd.
það, svo ég fékk ljós aftur, en
tómleikinn hvarf ekki. í fyrsta
sinn tók ég eftir því, hve stórt
húsið var — til þess hafði ég
í rauninni aldrei hugsað um
það.
Ég hafði tæpast stigið fæt-
inum í eldhúsið áður, en mér
tókst samt að finna aðalkran-
ann, sem hægt var að skrúfa
frá svo vatnið streymdi aftur
um pípurnar, og þegar ég hafði
lagað mér til tebolla og var
búin að reykja eina sígarettu
leið mér betur. Ég hitaði vatn
til þess að geta þvegið mér,
því ekkert heitt vatn var í
húsinu, og baðherbergið var
bæði kalt og óhugnanlegt.
Ég vissi fyrirfram, hvaða
kjól ég ætlaði að fara í. Hann
var úr bláu tafti með víðu
pilsi, og eini skartgripurinn
sem ég notaði við hann var
perluhálsfestin mín. Ég burst-
aði hárið þanga til það glans-
aði og greiddi mér svo frjáls-
legar, en ég var vön að gera.
Þegar ég leit í spegilinn að lok*
um varð ég næstum því hissa.
Ég leit svo allt öðru vísi út ..
Heit eftirvænting fyllti mig, og
ég náði í töskuna mína og safn-
aði saman gjofunum og hljóp
niður stigann.
Það var Hugh, sem opnaði
fyrir mér. Hann galopnaði
dyrnar, þegar hann sá, að það
var ég, sem stóð fyrir utan.