Fálkinn - 29.09.1964, Blaðsíða 25

Hann bauðst til að sýna henni bæinn á morgun kvaðst
hafa ferðast um Ítalíu en héfði komið hér í gær.
Hún leit á hann snöggt.
Hann hló.
— Það býr ekkert undir því, sagði hann, það er bara
ekki gott að maður sé einn á flakki í Ítalíu.
Þau John voru nú saman öllum stundum. Þau syntu
á baðströndinni, gerðu klaufalegar tilraunir að standa á
ifóskíðum, John leigði árabát og þau reru út á sjó, þau
dönsuðu saman um nætur og urðu sólbrennd um daga.
Linda gleymdi Karli en dreymdi hann í svefni og velti
því fyrir sér hvað hún ætti að segja þegar hún kæmi
aítur. Hún var eins og brumknappur sem var að því kom-
inn að springa út.
Á baðströndinni sagði John henni allt af létta um sjálfan
eig.
Hann var arkitekt og var einkum að kynna sér husa-
gerðarlist á Ítalíu, þessar tvær vikur hans á ströndinni
voru nánast hvíldardagar.
— Það er svo mikið að læra, sagði hann, þegar ég sé
hinar undursamlegu byggingar fornaldar, þá sé ég hvað ég
er lítils verður.
Áður en varði hafði hún líka leyst frá skjóðunni, sagt frá
duldum sínum og geðflækjum, ótta sínum.
— Fólk, sem þekkir mig. sagði hún, það heldur að ég sé
gædd jafnvægisgeði og öryggi. En í rauninni er ég bara lítil
telpa sem þarf að láta segja sér fyrir verkum. Mig vantar
alveg minn eigin persónuleika.
Það var í fyrsta sinn sem hún hafði valið þessum hugsun-
um sínum orð og henni létti.
— Það virðist svo sem við séum bæði af sama sauðahús-
inu, sagði hann. Hann velti sér á bakið og skyggndi hönd
fyrir sólu. Það sem við þörfnumst fyrst og fremst er einhver
sem skilur okkur og styður okkur, einhver. sem aldrei efast...
— Eða einhver sem gæti sagt okkur alltaf hvað við eigum
að gera, sagði hún.
Hann strauk hendinni gegnum hárið á henni.
GulHð sólskin
á baðströncksm
ítaliu ...
Gítarleikur í
mánaskini og
öldugjálfur
í sundum ...
og þar fann
hún loks sjálfa
sig — í líki
annars ...

'
...
>> - j.
< X ' --
'■ / ■- V
.* ’ "■ \
-- | v 1 f - ^ . ;
óV ::v:
s, j. ' X g
' ' >s,