Fálkinn - 29.09.1964, Blaðsíða 23

að sinna vinum sínum sem
koma í heimsókn. Og það er
íjölskrúðugur hópur af mölinni
sem bregður sér um helgar
austur í sveitasæluna í Ölfus-
inu að hitta Þórustaðahjónin,
, þar koma bankamenn og búð-
arþjónar, arkitektar og laga-
nemar, skáld og bakarar, lista-
menn og laxakarlar, kóngsins
i lausamenn og fagrar konur.
Bókasafnið ber þess vitni að
hjónin eru víðlesin og vel
heima í bókmenntum af öllu
tagi, ljóðagerð, skáldsagnagerð
og öðru. Enda kemur enginn
að tómum kofunum hjá þeim
hvar sem borið er niður og
kvöldstundin er fljót að líða
á heimili þeirra við fjörugar
samræður. Á öllum heimilis-
brag og híbýlabrýði má ráða
að hér hefur ekki búið um sig
venjulegt sveitafólk, heldur
fólk, sem er vant nýtísku þæg-
indum og hefur þar að auki
til brunns til að bera næman
og persónulegan smekk fyrir
þeim hlutum sem gera hús
hvorttveggja í senn, vistlegt
og listrænt.
Ég spurði Björgu hvort það
hefðu ekki verið mikil við-
brigði að flytjast úr kaupstað í
sveit, vera allt í einu orðin hús-
freyja á einu stærsta sveita-
býli landsins.
— Heimilið er að vísu stærra
en að öðru leyti eru umskipt-
in ekki svo mikil, svaraði hún,
hér eru líka öll þægindi og
allt til alls. Enda má kalla að
heimilisþægindi sé víða í sveit-
um hægt að hafa til jafns við
heimili í kaupstöðum. Mér var
um og ó að flytjast í sveit en
þetta gengur allt vonum fram-
ar og héðan vil ég ekki fara
fyrir neinn mun.
Ég hafði ofurlitla nasasjón
af sveitalífi, hafði verið 5 sum-
ur í sveit sem telpa norður í
Húnavatnssýslu en þar var allt
mjög frábrugðið því sem hér
er, þar var allt í gamla stíln-
um þar var torfbær og fólkið
svaf allt í einni baðstofu, kon-
ur og karlar. En þar voru bú-
skaparhættir til fyrirmyndar.
Þarna leið mér ljómandi vel og
það er mikils virði áð hafa
kynnst því hvernig fólk bjó
hér forðum daga. Ingólfur hef-
ur lengi leitað að jörð og hon-
um stóð á sama hvort við sett-
um okkur niður á Langanesi
eða í Flóanum. Ég hafði ekkert
á móti því að flytja í sveit en
vildi helzt ekki fara langt frá
Reykjavík. Og hér er einmitt
rétti staðurinn, það tekur að-
eins tæpan klukkutíma að aka
í bæinn héðan. Og úr því svona
auðvelt er að komast þangað,
þá er mér miklu rórra og það
er sennilega ástæðan til þess að
ég fer þangað sárasjaldan.
Þau hjónin sögðu mér frá
einbýlishúsinu sem þau höfðu
byggt sér í Hafnarfirði og lagt
hart að sér til að byggja eins
og annað ungt fólk, 'sem ekki
hefur úr öðru að spila en eigin
efnum. Þau höfðu í fyrstu not-
ið útsýiiis yfir fjörðinn allan
óg flóann og unað sér vel en
brátt kom þar að bærinn hafði
þanið sig út í áttina til þeirra
og húsin skutu upp kollinum
hvert á fætur öðru allt í kring-
um þau, útsýnið varð sífellt
þrengra uns þar kom einn dag-
inn að fjörðurinn var nær horf-
Að afloknu dagsverki hvíla
þau lúin bein í stofunni,
börn hjónanna á Þórustöð-
um og eflaust er það sveita-
sælan sem skín úr andlit-
unum. Lengst til vinstri er
aldursforsetinn Einar, 12
ára, þá er heimasætan Auð-
ur, 4ra ára, síðan þeir
Stefán, V ára og Gunnar 8
ára. Lengst til hægri er
frændi þeirra sysíkina, Eyj-
ólfur Reynisson sem var
kaupamaður á Þórustöðum
í sumar.
inn sjónum, hafið og fjalla-
hringurinn fagurblár. Og ef til
vill urðu þessi þrengsli til að
flýta fyrir því að Ingólfur
brauzt í að láta bóndahugsjón
sína rætast. í því skyni að eign-
ast Þórustaði með allri áhöfn
urðu þau að selja allt sem þau
áttu, húsið sitt í Firðinum og
bílinn sinn, þangað varð ekki
aftur snúið; þau höfðu brotið
allar brýr að baki sér.
Fyrst þegar þau komu að
Þórustöðum gekk þeim illa að
sofna á næturnar fyrir kyrrð!
Svo tamur var þeim orðinn
Framhald á bls. 29.
23
FALKINN