Fálkinn - 29.09.1964, Blaðsíða 11

— Hvar hefurðu haldið þig?
Við erum búin að bíða eftir
þér öll jólin. Við héldum, að
þú hefðir gleymt okkur.
— Charles vildi fara til
London, og mér gafst ekkert
tækifæri til þess að segja þér
frá því.
En það hafði enga þýðingu
lengur. Ég var hamingjusöm,
gat næstum ekki dregið andann
af hamingju, og logandi heit að
innan. Hugh hjálpaði mér úr
kápunni og horfði á mig, og
að lokum sagði hann með að-
dáun í röddinni: — Hvað hef-
urðu gert við þig?
— Ekki neitt, sagði ég. Hvað
áttu við?
Hann hengdi upp kápuna.
— Þú lítur út eins og þú værir
sextán ára. Hann opnaði dyrn-
ar inn í stofuna fyrir mig.
Þetta var dásamlegt kvöld.
Þetta var nú eiginlega ekkert
boð, og við gerðum ekkert
merkilegt, en ég var svo ham-
ingjusöm.
Við borðuðum leifarnar af
jólakalkúninum, og frú Hale
kom inn og borðaði með okkur,
og á eftir fórum við öll fram
í eldhúsið og hjálpuðumst að
við að þvo upp. Við vorum
allt of mörg, og þvældumst
hvert fyrir öðru, en við
skemmtum okkur svo vel, og
það skipti engu máli, hve lengi
við vorum.
Það var auðvelt að skilja,
hvers vegna Hugh var svona
hrifinn af Söru og börnunum,
og það var einnig létt að sjá
að þau voru stórhrifin af hon-
um líka. Ég hugsaði með mér,
að hann ætti sannarlega skilið
að eiga börn sjálfur.
Ég beið með að dreifa gjöf-
unum mínum þangað til við
vorum búin að borða og þvo
upp. Ég var dálítið hrædd um,
að þetta yrði svolítið óþægilegt,
þar sem ég var með gjafir
handa öllum, en enginn yrði
með gjafir handa mér... En
ég þurfti ekki að vera óróleg.
Allir voru með gjafir til mín
líka. Sara gaf mér mjög fallega
slæðu úr alsilki, og Valerie og
Keith höfðu verið saman um
að kaupa baðsalt í geysistórri
og fallegri krukku. Undrandi
spurði ég Söru: — En hvernig
vissuð þið, að ég yrði hérna?
Hún hló: — Hugh skrifaði
mér um það fyrir mörgum
vikum.
— En hann vissi það þó ekki
fyrir svo löngu, mótmælti ég.
— Jú, jú, sagði Sara. Hún
horfði klókindalega á mig,
þegar hún hélt, að ég sæi það
ekki.
Frá frú Hale fékk ég sex
fína vasaklúta úr hör, ég beið
með að opna gjöfina frá Hugh
þangað til síðast. Það var ein-
faldur lítill hlutur, og alls ekki
Framh. á bls. 29.