Fálkinn - 29.09.1964, Blaðsíða 26

kostnaði; John sem áleit að
manni baeri að njóta hvers dags
sem væri hann heild, njóta lífs-
ins og leita uppi unaðsemdir
jarðar.
Æijá, henni þótti vænt um
John og lífsskilning hans en
hins vegar tilheyrði hjarta
hennar Karli.
Lengi heyrðist ekki annað
en skvampið undan árablöðun-
um, svo strauk John henni
léttilega yfir kinnina.
— Þú mátt ekki láta það á
þig fá þó ég sé orðinn ástfang-
inn í þér, Linda. Láttu það
ekki eyðileggja sumarfríið þitt.
Og hún gladdist. Hún vissi
að hún myndi hafa saknað
Johns þá fáu dagá sem eftir
voru. Ítalíu hefði brugðið sumri
án hans. Hann reyndi ekki
framar að kyssa hana en nú
varð hún vör nærvéru hahs
meira en áður, fann snertingú
hans þegar þau donsuðu,
augnaráð hans þegar hún lyfti
vínglasi að vörum sér.
Hún gerði sér ljóst að ást
Johns í hennar garð var nú að
breyta henni í fullþroska kven-
mann sem yrði fær um gð
standa á eigin fótum gagnvart
Karli ef hann þá á annað borð
léti svo lítið að biðja hennar.
Þegar að því kom að leiðir
skildu tók hana sárt að sjá
tregann í augum hans.
Hann gaf henni heimilisfang
sitt í London.
— Ef þú saknar mín nokkru
sinni, sagði hann, ekki þar fyr-
ir að ég búist við að svo
verði...
Og hún stakk kortinu í vasa
sinn orðalaust.
Á heimleiðinni rifjaði hún
upp endurminningarnar frá
sumarleyfinu í því skyni að
geta sagt Karli skipulega frá
— Þú mundir nú ekki I:æra
þig um slíkt, Linda, sagði
hann.
— Ég hef sagt þér, ég á svo
bágt með að taka ákvarðanir,
sagði hún.
— Nú skaltu taka þá ákvörð-
un að koma með mér til Fen-
eyja, sagði hann.
— Á morgun?
Þau reikuðu saman yfir torg
St. Markúsar, lötruðu um
þröngar götur og gengu yfir
brýrnar sem lágu yfir sundin.
Hann útskýrði fyrir henni
húsagerðina í Feneyjum,
hvernig hér hefði verið um-
horfs fyrr á öldum þegar bygg-
ingarnar voru glæsilegar og
auðæfi geymd í sökkvandi
kjöllurum. Skipulagt líf henn-
ar í heimabænum hennar hvarf
henni í þoku og varð óraun-
verulegt.
Kannski var það rómantíkin
í Feneyjum sem gerði það að
verkum að hann kyssti hana
í einum gondólanna.
Þau höfðu yfirgefið Canale
Grande, ræðararnir lustu ár-
um í sjóinn háttbundið og ró-
lega, það hafði verið heitt í
veðri en nú setti að henni
hroll fyrir óvænta vindhviðu.
Minningar dagsins ljómuðu fyr-
ir hugskotsjónum hennar.
— Þetta hefur verið dásam-
legt, John. Ég veit þú verður
alveg frábær arkitekt.
Hún bjóst við að hann mundi
hlæja en þess í stað laut hann
höfði og varir þeirra mættust.
Þetta var léttur reynslukoss en
hún hnipraði sig saman.
— Hvað er að? — Er þér
ekkert um mig?
Skugga brá á andlit hans.
— Jú, mér þykir vænt um
þig-
Hann sleppti af henni hönd-
um.
— Það er einhver annar?
Annar heima sem bíður?
Hún svaraði engu. Hverju
átti hún að svara þegar Karl
gerði sér varla grein fyrir til-
veru hennar að öðru leyti en
sem einkaritara hinna ýmsu
nefnda sem hann var formað-
ur í.
Hún var viss um að John
horfði á hana.
Aldrei höfðu tveir menn
verið jafn ólíkir. Karl, sterkur,
hiklaus og öruggur og sífellt
talandi um markmið sem þyrfti
að ná með sem minnstum til-
öllu því hún vissi af fyrri
reynslu að hann mundi láta
allt sem vind um eyrun þjóta
ef hún segði samhengislaust
frá.
Hún varð glöð við er hann
tók á móti henni á flugvellin-
um. Hann var öruggur i fram*
göngu og gekk hiklaust að
henni. i
— Karl. ,
Hann stóð og horfði á hpna
andartak áður en hann tók
töskuna hennar. Hann var
hissa og undrandi.
— Þú lítur vel út. Það fer
þér vel að vera sólbrún.
Og hún vissi að nú sá hann
hana í fyrsta sinn.
Þegar þau voru setzt í bíl-
Framhald á bls. 28.
26
FÁLKINN