Fálkinn - 12.10.1964, Blaðsíða 10

Líf mitt hefur verið martröð
og ég er að velta því fyrir mér,
hvort ég sé ekki að verða geð-
veik. Þetta byrjaði með því,
að ég vaknaði einn morgun,
og þekkti ekki nokkum hlut í
kringum mig. Ég hélt að ég
væri DORCAS MALLORY og
væri átján ára og ætti að gift-
ast JOHN WINSLOW þennan
sama dag.
í raunveruleikanum var ég
gift CHARLES LANDRY og
átti uppkomna dóttur Joanna.
En ég mundi ekki eftir neinu
frá hjónabandi okkar og þekkti
ekki einu sinni andlit mitt
aftur í speglinum. Charles
sagði þetta allt vera sjúklega
hugaróra. Ég reyndi að grafast
fyrir um fortíðina, og á hótel-
inu þar sem ég og faðir minn
höfðum búið daginn áður en
ég ætlaði að giftast John, rakst
ég á nöfnin okkar í gestabók-
inni frá árinu 1943. Ég ók til
Alderford, þar sem við höfð-
um átt heima, en það var búið
að rífa húsið, og mér skildist
að faðir minn var dáinn. Ég
fann John, en hann þekkti
mig ekki aftur, og hann var
kvæntur. Hann sagði mér, að
Dorcas Mallory og faðir henn-
ar hefðu farizt i loftárás kvöld-
ið fyrir brúðkaupið.
Ég fann leiði þeirra í kirkju-
garðinum, en gat ekki losað
mig við hugsunina um, að ég
væri Dorcas. Hvernig gat ég
með öðru móti munað svona
vel eftir öllum smáatriðum úr
lífi hennar fram til ársins 1943?
Að lokum ráðfærði ég mig
við þorpslækninn HUGH
BRODERICK. Þegar Charles
komst að því, varð hann æfa-
reiður. Ég heyrði hann hringja
til dr. Broderick — Charles
sagði, að ég væri undir læknis-
hendi, enda þótt ég vissi það
ekki sjálf. Hann sagði líka, að
móðir mín hefði dáið á geð-
veikrahæli.
Þegar ég bað Charles um
skilnað, neitaði hann, og hótaði
að láta loka mig inni á vit-
lausraspítala ...
Jólunum eyddum við í Lon-
don en á annan jóladag flýtti ég
mér burtu, þegar Charles var
fjarverandi og fór heim og
heimsótti Hugh. Þegar ég kom
heim aftur seint um nóttina
var Charles þar. Hann var
reiður og sló mig — mér sortn-
aði fyrir augum. Þegar ég
vaknaði aftur, hafði ég fengið
minnið á ný___
Ég lá hreyfingarlaus og lét
minningarnar streyma fram i
huga minn. En um leið og ég
fór að muna fylltist ég svo
10 FÁLKINN
miklum biturleika, að ég hélt
ég myni kafna. Öll þessi glöt-
uðu ár — hve miklu öðruvísi
hefðu þau getað orðið! Mér
fannst eins og þessum fimmtán
árum hefði verið stolið frá
mér.
Það birti smátt og smátt í
herberginu, en ég tók varla
eftir því. Ég var langt í burtu,
í öðru herbergi í öðrum tíma
— ég var í herberginu, sem ég
hissa á hann þangað til ég
mundi, að það var ekkert þjón-
ustufólk í húsinu. Hann leit
snöggt og rannsakandi á mig,
um leið og hann lagði frá sér
bakkann á borðið við rúmið.
Ég starði á hann ísköldu augna-
ráði og þagði. Hann yppti öxl-
um og hellti teinu í bolla og
ýtti honum svo í áttina til mín.
— Ég vil ekkert, sagði ég
stuttaralega.
svo ósnortinn eins og við vær-
um að tala um allra lítilmót-
legustu hluti. Þetta fór bara
svona.
— Fór bara svona, sagði ég
hæðnislega. Hvað heldurðu að
þú græðir á því að neita þessu
núna?
— Ég neita engu. Hann var
enn gjörsamlega ósnortinn.
Hann lyfti bollanum og saup
á teinu. Hvað er það síðasta,
vaknaði í morgun einn fyrir
fimmtán árum. Þá var ég ringl-
uð, örvæntingarfull og hjálp-
arvana — nú mundi ég eftir
öllu saman. Ég var ekki
Lisa Landry, það var engin
geðveiki í ættinni og það hafði
heldur aldrei neinn læknir
rannsakað mig, og sagt að til-
fellið væri vonlaust, og ég hlyti
að enda með því að deyja á
geðveikraspítala eins og móðir
mín...
Biturleiki minn var ekki að
ástæðulausu. Fimmtán árum
hafði verið stolið frá mér,
fimmtán tómum og þýðingar-
lausum árum . ..
Því ég var Dorcas Mallory.
Það var bara einn adgur, sem
enn var ekki skýr í huga mér.
Það var dagurinn, þegar ég
hafði átt að giftast John.
Hvers vegna hafði aldrei
orðið af giftingunni? Hvernig
hafði Charles tekizt að láta mig
halda, að ég væri Lisa Landry?
Hvernig hafði hann getað feng-
ið mig til þess að lifa þessi
fimmtán ár af ævi minni, sem
eiginkona hans?
Ég fór fram úr rúminu og
fór í morgunslopp, rúm Charl-
esar var autt. Þegar ég dró
gluggatjöldin til hliðar,
streymdi sólskinið inn í her-
bergið. Það var enn ekki orðið
framorðið.
Þegar ég sneri mér við kom
ég auga á glerkúpuna, sem lá
á gólfteppinu. Ég tók hana upp
og setti hana á borðið og rétt
í því kom Charles inn. Hann
var með tebakka, og ég horfði
— Eins og þú vilt.
Hann hellti tei í bolla fyrir
sjálfan sig, á meðan ég kveikti
mér í sígarettu. Ég sat og
horfði á hann langa stund. Svo
sagði ég: — Hvernig fórstu að
því, að fá mig til þess að trúa,
að ég væri Lisa Landry?
Hann hafði verið að lyfta
bollanum að vörum sér, en
stoppaði snögglega og horfði á
mig yfir barminn. Eftir eitt
augnablik, sem virtist vera
eins langt og eilífðin sjálf,
setti hann bollann frá sér aftur.
Hönd hans titraði ekki hið
minnsta.
— Jæja, svo þú ert búin að
fá minnið? Þetta var fremur
fullyrðing en spurning, en
augnaráðið var athugullt.
— Já, ég man allt, en ég
man samt ekki, hvernig þú
fórst að. Hvernig gaztu fengið
mig til þess að trúa lygum
þínum?
Ég hafði ekki hugsað mér
að spyrja hann, en allt í einu
fannst mér ég verða að vita
þetta allt. Ég myndi aldrei geta
skilið hann eða fyrirgefið hon-
um, en ég hafði rétt til þess
að fá að vita hvernig og hvers
vegna hann hafði getað stolið
fimmtán árum af ævi minni.
— Hve mikið manstu?
spurði hann varfærnislega.
— Ég man eftir öllu. Þó að
því undanskildu, að ég man
ekki hvernig þú fórst að þessu.
— Það var ekki ég, sem
gerði það, sagði hann. Hann
var búinn að ná sér, og virkaði
sem þú manst frá kvöldinu í
London? spurði hann.
Ég reyndi að hugsa. Hikandi
sagði ég:
— Við pabbi höfðum borðað
kvöldverð með þér ... Á eftir
gengum við aftur til hótelsins.
Þú varst með. Ég man að ég
var þreytt og hugsaði ekki sér-
staklega mikið um það, sem
þið pabbi voruð að tala um.
Ég man að þú varzt ákafur.
Annars tók ég ekki mikið eftir
þér þetta kvöld ...
— Nei, sagði Charles, þú
gerðir það ekki. Það var radd-
blærinn sem ég skildi ekki al-
veg. Þú tókst ekki mikið eftir
mér kæra Lisa . . .
— Mér féll ekki við þig,
sagði ég samstundis. Eina sek-
úndu leit hann reiðilega út, en
svo skellti hann upp úr.
— Þú ert hreinskilin, það er
ekki hægt að segja annað. Ég
vissi reyndar ekki, að þér hafði
fallið illa við mig strax þá. Ég
skal segja þér, hvað það var,
sem við pabbi þinn töluðum
um. Ég bað hann um að lána
mér tíu þúsund pund. Já, þú
þarft ekki að verða svona undr-
andi á svipinn. Eða vissir þú
virkilega ekki, að þinn dásam-
legi faðir — fósturfaðir þinn
— var auðugur? Þið lifðuð
vissulega ekki um efni fram,
því hann var heldur sérvitur,
en það veiztu þó áreiðanlega
sjálf? Tíu þúsund pund voru
ekkert fyrir hann. Rödd Charl-
es harðnaði. Það hefði ekki
breytt neinu fyrir honum, þó