Fálkinn - 12.10.1964, Blaðsíða 37

VARIÐ YKKUR 'Á’ „ÞRENNINGUNNI"
Mennirnir þrir hlustuðu steinhissa á það sem Norðmaðurinn
hafði að segja þeim um fyrirætlanir Fáfnis. „Það átti að drepa
mig," sagði Óttó hægt. „Þá er mögulegt að faðir minn sé ekki
lengur á lifi.“ En Sigurður sagði Ottó, að eftir því sem hann
bezt vissi, væri Klængur enn á lífi. Þeir ákváðu að ríða áfram.
„Við getum ekki stytt okkur leið gegnum skóginn núna,“ sagði
Ottó. „Eina færa leiðin að hinum forna felustað Fáfnis virðist
vera yfir hæðirnar og gegnum skóginn hinu megin En það
er langur krókur!" Er þeir riðu þegjandi áfram spurði Ottó
sjálfan sig hvernig Fáfnir hefði vitað um að hann ætlaði að
fara til föður síns. Hafði Rut komið upp um hann?
Menn Fáfnis lágu enn í leyni í Þrastaskógi og biðu Ottós. Þeir
báru saman ráð sín í hálfum hljóðum um það, hvenær líklegt
væri. að ungi riddarinn kæmi að felustað þeirra. „Þögn," sagði
foringinn, „ég heyri reiðmann nálgast." Dauðaþögn ríkti, er
mennirnir spenntu boga sina og störðu eftir þröngum skógar-
stignum. Þéir urðu undrandi, er þeir sáu, að þar var ekki
riddari á ferð. heldur stúlka. Rut brá mjög i brún, er foringi
þeirra stökk skyndilega fram úr fylgsni sínu. „Þið hafið ekki
ná'ð honum enn þá?“ sagði hún, er hún áttaði sig. Hún horfði
rannsakandi á mennina, sem birtust nú úr öllum áttum. „Ekki
enn þá.“ svaraði foringinn. „Verið kyrrir hér,“ skipaði Rut.
„Hann mun fara hér um.“ Hún snéri hesti sinum og knúði hann
sporum fagnandi. En brátt varð hún kvíðin. Hvers vegna kom
hann ekki enn? Hvers vegna hitti hún hann ekki?
Rut þurfti ekki lengi að bíða eftir svari við spurningunum. Er
hún kom fyrir bugðu á veginum. mætti henni óvænt sjón.
Maður lá hreyfingariaus á jörðinni en nokkrir hestar eigruðu
stefnulausir um. Enginn riddari vai -dáanlegur Hún sá brátt
greinileg ummerki orustunnar sem hafði endað með ósigri
Fáfnismanna. Stúlkan leit spyrjandi og rugluð í kringum sig.
Hún heyrði mann kalla innan úr kjarrinu. Hún gekl á hljóð-
ið og fann særðan hermann, sem sagði henni hvað gerzt hafði.
Maðurinn. sem var mikið særður á fæti, sagði henni í hvaða
átt Ottó og féiagar hans hefðu haidið. Rut náði í einn hestinn
og hjálpaði manninum á bak. Hún skipaði honum að snúa aft-
ur til hallarinnar, en sjálf hélt hún á eftir Ottó og mönnum hans.
FALKINN
37