Fálkinn - 12.10.1964, Blaðsíða 34

Ég var nýbúinn að koma mér
makindalega fyrir í garðstóln-
um í skugga eikartrésins, þegar
Maríanna minnti mig á, að ég
hefði lofað að slá lóðina. Ég
komst ekki hjá því að ná í
garðsláttuvélina okkar og byrja
á slættinum, en vélin beit ekki
vel. Hún reif bara svona upp
strá, hér og þar.
Það verður að taka hana í
sundur og smyrja hana, sagði
ég og fór niður í kjallara til
þess að ná í skiptilykil. En ég
gat hvergi fundið hann. Þá
minntist ég þess, að Larsen
hafði fengið hann að láni síðast-
liðið sumar, þegar hann þurfti
að standsetja mótorbáíinn sinn.
Þegar ég var að fara út úr
kjallaranum sá ég hvar snjó-
skóflan hans stóð úti í horni.
Ég tók hana og fór með hana
með mér til hans.
— Þakka þér fyrir lánið á
snjóskóflunni þinni, sagði ég.
— Hvernig er það með skipti-
lykilinn minn? Ertu búinn að
nota hann?
Larsen teygði svefndrukkinn
úr sér í hengistólnum og brölti
framúr og gekk með mér niður
í kjallarann. Hann leitaði lengi
að lyklinum, en fann hann
ekki. Aftur á móti dró hann
upp kúst og kolatöng.
— Þetta er frá miðstöðinni
hans Lund, sagði hann. Ég
verð að skila honum því. Ég
hef heldur engin not fyrir það
eins og stendur.
Við fórum nú yfir í hinn
enda götunnar og hittum Lund.
Hann sat úti á svölum og drakk
kaffi.
— Þakka þér fyrir lánið á
þessu dóti, sagði Larsen, kann-
ski þú getir lánað mér hlújárn
í staðinn? spurði ég og benti
á gömul skíði, sem voru reist
upp samanbundin bak við
gamlan garðstól.
— Þessi þarna? sagði Lund
og teygði sig eftir skíðunum.
Mortensen á þau. Það var gott
að þú rakst augun í þau. Ég
get ekki verið þekktur fyrir
það að skila þeim aldrei.
Svo fórum við til Mortensen
með skíðin.
— Þakka þér fyrir lánið,
sagði Lund. Kannski þú getir
lánað mér trjáklippurnar þínar
í nokkra daga? Og kantskcr-
ann, sem þú keyptir í fyrra?
— Kantskerann, tautaði
Mortensen. Já, hver skrattinn
getur verið orðinn af kantsker-
anum? Líklega hefur hann
ekki skilað honum enn þá trass-
inn á númer 20.
— Við förum til hans og
spyrjum hann, sagði Larsen,
hann fékk líka lánaða garð-
slönguna mína. Hann er leið-
indagaur, sem aldrei skilar
neinu aftur, en er alltaf að
sníkja eitthvað að láni.
Við fórum allir í númer 20.
Húsbóndinn, sem var matvöru-
kaupmaður, var ekki heima.
— Hann er nýgenginn yfir
til Hansens til að ná í garð-
könnuna okkar og arfasköfuna
hans Thomsens, frú Thomsen
var að spyrja um hana.
Við fórum til Hansens. Hann
var úti í geymslunni bak Við
húsið og leitaði um allt að.
garðkönnunni.
— Ert þú með arfasköfuna
hans Thomsens? spurði Larsen.
Hansen snerist á hæli og benti
á mig.
— Þú fékkst hana lánaða í
haust er leið, sagði hann án
þess að hugsa sig um.
— Ég? sagði ég. Heldurðu
að ég fari að fá svoleiðis verk-
færi lánað á þeim árstíma? Þá
visnar illgresið jú af sjálfu sér.
Lund benti út í horn skúrs-
ins. — Hvað stendur þarna uþp
við vegginn?
— Þetta? spurði Hansen. —
Já, þetta eru billjardkjuðarnir
hans Rassmusens. Konan mín
fékk þá lánaða hjá konunni
hans í fyrra til þess að styðja
við nokkrar tómatplöntur. Við
skulum fara og skila þeim.
Það gerðum við. — Gerðu
svo vel, gamli minn, sagði
Hansen, hérna eru billjardkjuð-
arnir þínir. Ef þú krítar odd-
inn á þeim verða þeir alveg
eins og nýir aftur.
— Við getum gáð strax að
því, sagði Rasmussen ákafur.
Borðið er niðri í kjallara.
Svo fórum við niður í kjall-
ara og prófuðum. Billjardkjuð-
arnir voru í ágætu lagi. Ras-
mussen vann fyrsta partí, en
þetta var nú líka billjardinn
hans. Við spiluðum í einn eða
tvo tíma, eða kannski þrjái
Larsen hafði einmitt nýlagt
fyrir mig erfiða stöðu, þegar
Maríanna birtist í dyrunum.
— Vandaðu þig nú, sagði
Mortensen. — Ef þú ert hepp-
inn ertu gersamlega búinn að
vinna!
Mortensen þagnaði. Korxa
hans birtist bak við Maríönnu.,
Frú Larsen, frú Lund og frjii
Hansen voru þar lika. , ..•:>
— Hvað í ósköpunum ertu
að gera? spurði Maríanna með
ískaldri röddu.
— Ja — sagði ég og skýldi
mér bak við breitt bak Larsen?,
— það var jú þannig, að ég
gat ekki haldið áfram nema ná
í skiptilykilinn minn, og svo .. ..
Það tók okkur mennina
næstum klukkustund að gera
grein fyrir framkomu okkar
þetta sunnudagssíðdegi. Þegar
ég kom heim, áttaði ég mig
fyrst á því, að ég hafði aijs
ekki haft upp á skiptilyklinum
mínum, en í þess stað var ég
með allt annað í hendinni.
Í.l I
Nefnilega snjóskóflu Lars-
ens.
Willy Breinholst.

34 FÁLKINN