Fálkinn - 15.02.1965, Blaðsíða 13

þegar veðrið er jafnyndislegt og það er núna? Greinar trjánna
eru þaktar snjó, og tunglið skín, stjörnurnar glitra og norður-
Ijósin dansa eftir himninum."
,,Er það nú rómantíkin!“ fussaði í unga manninum með
skegghýjunginn.
„Norðurljós er það fegursta sem ég sé,“ hélt María áfram.
„Eigum við ekki að fara út að ganga, krakkar?“
„Já, eigum við ekki að gera það?“ spurði rauðhærða stúlkan.
Vinur hennar reis á fætur.
„Kannski við hittum einhverja útlendinga handa þér,“
sagði hann.
„Æ, vertu ekki að þessu,“ bað rauðhærða stúlkan. „Gerðu
það nú fyrir mig að koma með mér út að ganga.“
„Hvað segir þú um það, Jóhannes?" spurði María.
„Á ég ekkert að fá að hafa þig út af fyrir mig í nótt?“
spurði hann glettnislega.
„Þið hafið alla ævina fyrir ykkur,“ sagði maðurinn með
skeggið og hætti að kyssa vinkonu sína. „Ég er til í smágöngu-
túr.“
„Það eru norðurljós úti,“ sagði María.
„Hvað skyldirðu verða búin að vera gift lengi, áður en
rómantíkin er uppurin?“ spurði rauðhærða stúlkan.
„Ég verð rómantísk allt mitt líf,“ svaraði María snöggt.
„Turtildúfa," sagði ungi maðurinn með skeggið fyrirlitlega.
„Jæja, elskan mín, eigum við þá að labba af stað?“ spurði
María og leit blíðlega á Jóhannes sinn.
Ungi maðurinn með skeggið glotti. „Látum oss gera það,“
svaraði hann.
„Ég er ekki að tala við þig,“ sagði María með fyrirlitningu.
„Það hefði líka verið of gott til að vera satt,“ sagði ungi
maðurinn. Dökkhærða stúlkan, sem með honum var, tók um
boðungana á jakkanum hans og leit í andlit hans.
„Hægan, góði,“ sagði hún. „Áttu við, að ég sé ekki nógu
góð handa þér eða hvað?“
„Ætlið þið að enda ágætiskvöld með rifrildi?“ sagði Jó-
hannes og tók utan um mittið á Maríu. „Við skulum heldur
skella okkur í kápurnar."
Þau gengu í einum hóp fram að fatahenginu, færðu sig !
yfirhafnirnar hlæjandi, og loks stóðu þau úti í ilmandi nætui
loftinu.
María dró andann djúpt.
„En það himneska loft,“ sagði hún. „Við skulum ganga f
þessa átt.“
Rauðhærða stúlkan hló.
„Þetta segirðu bara, af því að þú veizt, að leiðir okkar
hinna liggja til austurs. Þið um það, elskurnar. Góða nótt.“
„Góða nótt,“ sögðu María og Jóhannes í kór og raddir hinna
tóku undir.
María dró andann léttar.
„Ég er dauðfegin að losna við þau,“ sagði hún um leið
og þau gengu áfram yfir freðna jörðina.
„Ekki fannst mér það,“ svaraði Jóhannes. „Ég hélt að Þú
ætlaðir að halda í þau í allt kvöld. Þú varst alltaf að tala um,
að þau mættu sofa út á morgun og ekkert lægi á.“
„Ég gerði það bara til að vera kurteis." svaraði María og
stakk hendi sinni undir armlegg hans. „Finnst þér ekki dásam-
legt að ganga úti í þessu himneska veðri? Ég elska næturloftið.
Það er svo milt og tært.“
„O, ekki alltaf.“
„Iss, láttu ekki svona. Finnst þér ekki dásamlegt að ganga
um úti, þegar dimmt er og gott veður?“
„Ekki fannst þér það, þegar ég gekk hérna á eftir þér í
fyrra,“ svaraði Jóhannes og hló við tilhugsunina.
„Já, manstu hvað ég var hrædd þangað til ég komst að
því, að þú varst maðurinn, sem elti mig?“
Jóhannes skellihló.
„Hvort ég man,“ svaraði hann. „Það var einmitt hérna
rétt hjá.“
„Það hefur margt skeð síðan þetta var,“ brosti María.
„Þarna sem nýju húsin standa, voru þá engar byggingar, og á
tröppunum þarna kysstirðu mig fyrst.“
„Já, og það lá við, að þú gæfir mér á hann.“
María sveiflaði handtöskunni umhverfis sig. „Ég?“ sagði
hún. „Nei, aldrei! Ég hélt einmitt að þú ætlaðir aldrei að kyssa
mig..“
Bifreið brunaði eftir veginum framhjá þeim og fyrir horn-
ið. Þau viku til hliðar, og hún tók í höndina á honum.
„Ef þú hefðir slegið mig, hefði ég kannski litið út eins og
Sigfús í kvöld.“
María skellti upp úr.
„Skyldi Gréta hafa farið svona með hann?“ sagði hún
hugsandi.
Jóhannes nam staðar og sagði: „Þarna við tröppurnar kyssti
ég þig fyrst.“
Hún leit upp, og varir hans luktust um varir hennar eitt
augnablik.
Tunglið óð í skýjum. Stundum var bjart, stundum niðamyrk-
ur. Gatan var illa lýst, fáeinir staurar fremst og engir þar
sem þau gengu núna.
„Endurskin fortíðarinnar," sagði María.
„Nokkurs konar minning um okkar fyrsta koss,“ svaraði
Jóhannes.
Hún hló og sveiflaði töskunni aftur umhverfis sig á keðj-
unni. Allt í einu brast einn hlekkurinn og taskan flaug út
í bláinn. Hún lenti í nánd við þau, en hvar?
María rak upp lágt vein.
„Hvað er að?“ spurði hann skelfdur.
„Taskan mín! Ég missti töskuna mína!“ Hún tók með hend-
inni fyrir munninn. „Hvað á ég að gera núna?“
„Vertu róleg. Hvar misstirðu hana? Hvert?“
„Hérna á götuna."
„Þá finnum við hana.“
Hann kveikti á eldspýtu, beygði sig niður og leitaði um-
hverfis hana. Hún stóð á sama stað og starði niður á myrka
götuna, sem litli ljósbjarminn megnaði ekki að lýsa upp.
„Ég skil ekki hvernig ég fór að missa hana,“ sagði hún.
Framh. á bls. 30.
FÁLKINN 13