Fálkinn - 06.09.1965, Blaðsíða 5

„EG ER BUINN AÐ AFKASTA JAFN MIKLU
OG HVER ANNAR SNILLINGUR ÚTI í HEIMI"
Listmálarinn Jóhannes Sveinsson Kjarval situr yfir kaffi-
bolla að Hótel Borg og það er morgunn. Kjarval er kumpán-
legur við þjónana og þjónarnir eru kumpánlegir við Kjarval.
Kjarval býður upp á kaffi, sem og er þegið.
— Jæja, Kjarval, hver er frægasti málari íslendinga í dag?
— Er það ekki Svavar Guðnason, segir meistarinn og bros-
ir. — Ja, ef til vill er ég frægur, það veit ég ekkert um,
skipti mér helzt ekkert af því. Vissulega hef ég alltaf gaman
að því að sjá myndir eftir mig hangandi uppi á vegg, að ég
nú ekki tali um, ef það kemur á óvænt. En ég hef ekki hug-
mynd um hvað ég hef málað mikið.
— Og þú selur alltaf vel, ekki satt?
— Jú, ég get selt þegar ég vil. Ég veit ekkert um listasmekk
þjóðarinnar, en hann hefur reynst mér vel, og mér ber því
að vera þakkíátur.
— En hvað um gagnrýnendur, hafa þeir mikil áhrif?
— Ég hef alltaf haft álit á gagnrýni, jafnvel þótt hún sé
ranglát. Annars er ég hættur að lesa blöð, — fyrir löngu.
Ef menn eru ranglátir, þá er það óviljandi, þeir hafa ekki
haft tíma til þess að fylgjast með og hugsa.
— Hver er skoðun þín á eftirprentunum málverka?
— Ég hafði einu sinni álit á þeim, en er alveg búinn að
gleyma því nú.
— Ragnar í Smára?
— Nú á hann engan sinn líka.
— Er aðstaða málara góð á íslandi í dag?
— Hún var einu sinni góð, ég nenni ekki að hugsa um
það lengur. Sjáðu, vinur minn, ég er búinn að pródúsera
jafnmikið og hver annar snillingur úti í heimi, og þá má mað-
ur fara að passa sig á því að þetta verði ekki eintóm forretn-
ing. En maður hefur alltaf þörf fyrir gagnrýni. Þegar ég
vinn er ég vanur að hafa mann við hliðina á mér sem ætíð
er reiðubúinn til þess að gagnrýna.
— Hvað er álit þitt á öðrum málurum íslenzkum?
— Nú, er ekki allt í lagi með þá? En ég þarf líka að gæta
mín svo mikið sjálfur að ég má ekki vera að því að hugsa
um aðra. T. d. fer ég ekki á sýningu nema til þess eins að fá
gott álit á henni. Stundum er sýningum líka lokið þegar ég
ætla að sjá þær, og þá verð ég eyðilagður maður yfir að hafa
misst af þeim.
— Alfreð Flóki?
— Strákurinn er séní. Hann færði mér bókina sína, en
ég held að ég hafa ekkert gefið honum í staðinn.
— En hefur það mikið auglýsingagildi fyrir málara að
spila sig svolítið einkennilegan?
— Já, það er einhver nauðsyn. Það, að spila sig fígúru
er trygging fyrir því, sem verið er að gera.
— Ferró?
— Ég hef álit á honum og vil ekki tapa því.
— Apstrakt málaralist?
— Það er auðvitað sérstök grein út af fyrir sig.
— Hvað um Þorvald Skúlason?
— Ja, hann er einn af þessum viðurkenndustu. Hann gaf
mér einu sinni mynd eftir sig, sem mér leizt vel á. Ég tök
myndina aldrei, ég veit ekki meir um það.
— En hvað um Sverri Haraldsson?
— Einar Jónsson hafði áreiðanlega séð eitthvað í honum,
ég læt þetta afskiptalaust.
— Fer listaáhugi dvínandi í okkar Mammonsþjóðfclagi?
— Já, það gerist eitthvað, ég veit ekki hvað.
— Hvað vilt þú segja um listaverkaverzlanir í bænum?
— Þær eru svo sem eðlilegar, annars verzla ég ekkert við
þær.
— Þú selur málverk þín gegnum Sigurð Benediktsson.
Er hann heppilegur til slíkra hluta?
— Já, er það ekki? Hann vill þetta og það er fyrir mestu.
Svo er hann heppilegur vegna sinnar miklu þekkingar á
listum.
►
VIÐTÖL
OG MYNDIR:
VILMUNDUR
GYLFASON
OG
SIGURJÓN
JÓHANNSSON
Jóhanncs Sveinsson Kjarval og
Jónas Jónsson frá Hriflu takast
í hendur. Myndin er tekin fyr-
ir nokkrum áruin við opnun
sýningar á verkum Kjarvals.