Fálkinn - 06.09.1965, Blaðsíða 21

' „Þarna byrjar hánn aftur!“ hrópaði
Betty „Þegar ég hugsa til þess, hvað
Vesalings kúgaða og undirokaða konan
yðar hefur orðið að þola þá finnst mér
að hún hljóti að hafa átt skilið hvern
eyri, sem hún gat togað út úr yður.
Ég segi það satt, að hefði ég verið
konan yðar ...“
„Nú eru skapbrestirnir farnir að
skína í gegn,“ sagði Tracy og brúnir
hans þyngdust enn.
„Farið og sjáið um bakkana yðar.“
’ Reiðin sauð í henni. „Hver taug í
ínér krefst þess að ég verji heiður
kvenþjóðarinnar og berji yður með
klemmuspjaldinu mínu, en Falcon flug-
félagsins vegna ætla ég ekki að gera
það.“ Hún reis á fætur. „Náungi eins
bg þér væri tilvalið rannsóknarefni fyr-
ir einhverja af þessum nefndum. Þér
eruð hreinlega óamerískur!“
Þegar hún var farih, andvarpaði
Tracy og tók fram snjáða minnisbók
og blýant. Hann hvíldi hugann bezt
við hreinlegt og heilnæmt reiknings-
dæmi.
Flugvélin drundi yfir beitarlönd
Suður-Dakota, hluta af Nebraska og
inn yfir Wyoming. Tracy gerðist brátt
leiður á köldum faðmlögum hinnar æðri
Stærðfræði og fór að horfa á flugfreyj-
úna bera fram hádegisverð. í huga
hans brá fyrir iðrunarglampa. Jafnvel
þótt hún væri ótrúlega lík ránskvend-
inu, sem hann hafði verið kvæntur,
fannst honum harðneskjulegt að láta
beiskju sína bitna á henni. Tracy fór
að finna til kynlegrar vinsemdar, en
þegar flugfreyjan færði honum matinn,
hefði svipur hennar einn getað fryst
blóð í æðum.
„Það verð ég að segja, ungfrú
0’Brien,“ sagði hann og lét skína ljúf-
mannlega í tennurnar, „að aldrei hef
ég haft fallegri þumalfingur í ábætin-
um mínum.“
Hún lét sem hún heyrði ekki til
hans.
Þegar hann hafði snætt, beið hann
eftir að hún tæki aftur við bakkanum.
„Ungfrú 0’Brien,“ sagði hann.
„Betty.“
„Hvað þá?“
„Ég er reiðubinn að semja frið.“
„Ég er ekki gefin fyrir að þjarka
um hlutina, herra Brennan. Þegar ein-
hver gerist svo ósvífinn að níða í mín
eyru það dýrmætasta sem lífið á, ást
og hjónaband. þá ætti hann, að mér
heilli og lifandi, að . . “
„Þér hristið bakkann minn, ungfrú
O’Brien. Reynið að stilla yður.“
Flugfreyjan lokaði augunum ög virt-
ist vera að telja í hljóði. Án þess að
mæla orð af vörum sneri hún aftur
til eldhússins.
Á þeim tíu mínútum, sem staðið
var við í Cheyenne, steig Tracy út úr
flugvélinni til þess að rétta úr fótun-
um og fékk samstundis kolaryk í augað.
Hann skjögraði aftur að vélinni, tár-
felldi. Betty tók eftir ásigkomulagi
hans með augljósu skeytingarleysi.
Tracy nam staðar við hlið hennar,
beygður og vesæll og leit til hennar
með einu bláu auga og öðru rauðu og
votu. „Ungfrú O’Brien, ég hef fengið
eitthvað upp í augað.“
O’Brien grandskoðaði lakkið á nögl-
um sér. „Snýtið yður,“ sagði hún.
Batnar mér í auganum við það?“
„Ef ekki, þá skal ég með ánægju
vera yður hjálpleg við að klóra það
úr.“
Hann sneri frá henni og settist niður
í sætið sitt; þar sat hann svo og snýtti
sér allt hvað af tók. Þegar nokkrar
mínútur voru liðnar frá því flugvélin
lagði af stað frá Cheyenne, gekk O’Brien
til sætis Tracy og bar öll merki um
töluverða taugaþennzlu. Munnurinn
var herptur og hún hafði vasaklút á
lofti.
Framh. á bls. 25.
Þegar hann kom um borS í flugvélina brá honum í bríin. Rauðhœrða
flugfreyjan var lifandi eftirmynd konunnar hans fyrrverandi — þessa
flagðs. Brœðin blossaði upp í honum . . .
BRÁÐSKEMMTILEG
SMÁSAGA EFTIR
IMORD RILEY