Fálkinn - 06.09.1965, Blaðsíða 29

að bera að vindlinum sem hann
var kominn með í munninn, og
hann varð að kveikja á annarri.
„Ennfremur," hélt Lyman
áfram, „var vinna við þessa
stöð hafin fyrir mörgum mánuð-
um — en ég hafði ekki hug-
mynd um að hún væri til fyrr
en á mánudagskvöldið."
Forsetinn skýrði nú frá mál-
inu í heild í stórum dráttum.
Þegar hann lauk máli sinu, sat
Rutkowski umluktur reykjar-
mekki en sagði ekkert.
„Ef ég fæ lausnarbeiðni frá
Hardesty hershöfðingja í kvöld,
og skipa þig til að taka við for-
mennsku í herforingjaráði flug-
hersins, hvað getur þú þá gert
til að stöðva þetta?" spurði
Lyman.
„Ja, eitt get ég gert þegar í
staðj herra forseti, séð um að
ílugvélarnar leggi ekki af stað
frá Pope.“
„Viltu taka við starfinu?"
spurði Lyman.
Rutkowski brosti. „Ég tek við
hverjum þeim fyrirskipunum
sem æðsti yfirboðari hersins gef-
ur mér. Ef þú þarft að reka
Scott og Hardesty og skipar
mig yfirmann herforingjaráðs-
ins, skal ég vera búinn að loka
öllum dyrum eftir hálftíma."
„En eina samband Stöðvar Y
við umheiminn virðist vera ein
simalína sem liggur um eitt-
hvert leynilegt skiptiborð í Penta-
gon.“
Láttu mig sjá um ailt slíkt,“
sagði Rutkowski. „Fáðu mér
bara til umráða nokkra röska
stráka til að hafa I sendiferð-
um um miðnættið."
Clark horfði spyrjandi á hers-
höfðingjann. „Það er ekki að sjá
að þig furði neitt á þessu,“
sagði hann. Kemur þetta þér
ekkert á óvart?“
„Ég glöggvaði mig á ýmsum
hlutum i huganum á leiðinni
hingað, öldungadeildarmaður. Ég
er einn af þeim sem alltaf hafa
sagt að þetta gæti aldrei gerzt
hér, en allt í einu varð mér ljóst
að mér hafði skjátlazt. Séu að-
stæðurnar fyrir hendi getur
þetta gerzt hvar sem er. Hafðu
það ekki eftir mér í öldunga-
deildinni, en þá þrjá áratugi sem
liðnir eru siðan heimsstyrjöld-
inni síðari lauk hefur herinn
getað farið sínu fram hérlendis."
Hann brosti breitt. „Látu mig
vita það, ég hef ekki verið barn-
anna beztur."
Lyman varð hugsi, en sagði
svo: „Ég hef aldrei litið á þetta
frá þeirri hlið, en þú hefur á
réttu að standá. Aldrei fyrr í
sögu okkar hefur herinn verið
éins öflugur.“
Lymán bað Clark að bíða og
fylgdi Rutkowski til gestaher-
bergjanna á þriðju hæð. Hann
símaði í eldhúsið og bað um
kvöldmat handa hershöfðingjan-
um, sagði honum svo að hvíla
sig fram til klukkan hálfátta.
Þegar hann kom aftur inn i
skrifstofuna, sagði forsetinn:
„Heyrðu Ray, ég vil að þú sért
í næsta herbergi meðan ég tala
við Scott Ég get þurft á aðstoð
að halda."
„Jordie," sagði Clark, „þú veizt
að ég er alltaf í næsta herbergi."
Föstudagur kl. 8 e. h.
Forsetinn leit enn einu sinni
yfir fyrirkomulagsatriðin. Á sófa-
borðinu, í skjóli við vindlakass-
skrefum frá glugganum, tók bók
af borðinu og kom sér fyrir í
hægindastóli. Hann vildi að
minnsta kosti virðast rólegur
þegar gesturinn kæmi.
Eftir kvöldmat höfðu banda-
menn Lymans dreifzt. Rutkowski
og Casey fóru í talstöðvarbíl sem
Hvíta húsinu tilheyrði. Þeir áttu
að bíða á bilastæði Pentagon,
Avallt fyrirliggjandi
í-ií < ■ %.
HÉp
Skóverzlun
Péturs Andréssonar
Laugavegi 17
Framnesvegi 2
ann svo ekki sæist úr stólnum
þar sem Scott átti að sitja, lá
miði með tuttugu tölusettum
póstum, skráðum með skýrri
hönd Chris Todds. 1 jakkavasa
Lymans var silfursígarettuveski
Pauls Girards. í skúffu í skrif-
borðinu lá skattframtal ungfrú
Segnier. Todd heimtaði að fá að
koma framtalinu þar fyrir, þótt
forsetinn tæki ekki í mál að
beita því.
Lymah stóð við gluggann og
beið. Kvöldið var kyrrt, gos-
brunnurinn niðaði á suðurflöt-
inni, göturnar auðar þessa rökk-
urstund á mótum dags og næt-
ur. En vöðvarnir í hálsi og herð-
um Lymans voru stríðir og
hann hafði kökk fyrir brjósti.
Nú sá hann svartan bíl nema
staðar við suðvesturhliðið, bíða
meðan vörðurinn sveiflaði grind-
inni frá og halda áfram eftir
akbráutinni. Hann gekk hröðum
þangað til Esther léti þá vita að
Scott hershöfðingi væri kominn í
forsetabústaðinn. Þá ætluðu þeir
að halda beint til stríðsherbergis
Yfirherráðsins. Todd fjármála-
ráðherra var í fundarsal ríkis-
stjórnarinnar í Hvita húsinu. 1
biðsal ráðuneytis hans handan
við götuna biðu þrjátíu skatta-
lögreglumenn, sem Todd hafði
látið kalla á vettvang án vitund-
ar forsetans, spiluðu á spil,
drukku kaffi og reyndu að geta
sér til hvað á seyði væri. Ray
Clark sat í Monroe-herberginu
með fæturna upp á sófa. 1 fyrsta
skipti síðan hann tók lögfræði-
próf las hann vandlega eintak
af stjórnarskrá Bandaríkjanna
með skýringum.
Art Corwin hafði komið tutt-
ugu og fjórum mönnum úr líf-
verðinum fyrir hér og þar í
Hvíta húsinu og í garðinum.
Hann sagði þeim einungis að
verið gæti að forsetinn legði af
stað síðla kvölds til Blue Lake
eða Camp David, og hann vildi
vera við öllu búinn. Sjálfur stóð
Corwin í forsalnum á annarri
hæð við dyr sporöskjulöguðu
skrifstofunnar. Hinum megin við
dyrnar sat hinn sínálægi undir-
foringi með þunnu skjalamöpþ-
una milli hnjánna. Vestan megin
í forsalnum sátu tveir af reynd-
ustu undirmönnum Corwins.
James Mattoon Scott hershöfð-
ingi kom út um lyftudyrnc.r
þegar klukkuna vantaði eina
mínútu í átta. Ljós einkennis-
búningurinn með fjórum silfur-
stjörnum á hvorri öxl lagðist að
stórvöxnum búknum án þess
nokkurs staðar örlaði á fellingu.
Sex heiðursmerkjaraðir þöktu
bringu hans. Alúðlegt bros mýkti
hörkulegan hökusvipinn þegar
hann kinkaði kolli til Corwins,
sem opnaði skrifstofudyrnar.
Scott skálmaði þóttalega inn
í herbergið. Sjálfstraust skein
út úr brosi hans, meðan hann
horfði á Lyman leggja frá sér
bókina rísa á fætur og ganga
á móti sér. Hann ætlar að hafa
undirtökin frá upphafi, hugsaði
Lyman. Nú verður þú að vanda
þig, Jordie. Nú er að duga eða
drepast. Hann vísaði gestinum
til sætis á sófa og settist sjálí-
ur aftur í hægindastólinn. Nú
voru þeir einir. Inn um opinn
glugga barst öðru hvoru hávaði
írá fjarlægri umferð.
Scott hafði kortamöppu með-
ferðis. Hann lagði hana á sófa-
borðið og tók að leysa snúruna
sem hélt saman spjöldunum, en
á þau var stimplað HERNAÐAR-
LEYNDARMÁL.
„Verið ekki að hafa fyrir
þessu, hershöfðingi," sagði Ly-
man. „Við þurfum ekki á því
að halda í kvöld. Það verð-
ur engin viðbúnaðaræfing á
morgun."
Scott rétti úr sér í sætinu og
hvessti augun á Lyman. And-
litið var sviplaust, Lyman varð
þar hvorki var uridrunar, reiði
né svo mikið sem forvitni, en
Scott horfðist í augu við hann,
og forsetinn gerði sér samstund-
is ljóst að þetta yrði, langt,
erfitt kvöld.
„Skil ég yður rétt, herra for-
seti?" sagði Scott. „Ætlið þér
að aflýsa æfingunni?"
„Já, ég ætla að aflýsa henni."
„Má ég spyrja hver ástæðan
er?“
„Ég hef veitt athygli ákveðn-
um staðreyndum," sagði Lyman.
Hann neyddi sjálfan sig til að
horfast í augu við Scott. „Ég
ætla ekki að eyða tímanum í að
rekja þœr allar núna. Ég læt
mér nægja að skýra frá að ég vil
fá lausnarbeiðni yðar í kvöld
og sömuleiðis hershöfðingjanna
Hardesty, Riley og Deffen-
bachs."
Scott einblíndi á forsetann,
þangað til þögnin í herberginu
var orðin þrúgandi.
„Annað hvort eruð þér að gera
►
FÁLKINN ttí