Fálkinn - 04.10.1965, Page 6

1

TjfY
aJLl
átf
GAMANSAGA EFTIR
INGIBJÖttGC JÓlVSBÓTTUa
3. KAFLI.
SKRIFSTOFAN.
Áður en ég vissi hvaðan á
mig stóð veðrið var ég búin
með barnaskólann og alla
aðra skóla, orðin fullorðin
og farin að vinna fyrir kaupi.
Ég fékk vinnu í BB skrif-
stofunum.
Ég held að fæstir þeirra,
sem vinna á skrifstofum geri
sér það ljóst, hve undarlegt
fólk vinnur á skrifstofum
yfirleitt.
Ein er sú manneskja á
hverri skrifstofu, sem finn-
ur þetta betur en allir aðrir,
og það er stúlkan, sem vinn-
ur á skiptiborðinu.
Hún þekkir allar mann-
gerðirnar, sem á skrifstof-
unum eru.
Það er maðurinn, sem fær
lánaðan tuttugu og fimm
kall fyrir kaffi og gleymir
sífellt að borga hann til
baka, þangað til hann hefur
haft af þér heilt mánaðar-
kaup og þú ferð að neita
honum um tuttugu og fimm
kallinn.
Það er maðurinn, sem
heimtar að fá að vita, hver
vilji tala við hann og er ekki
Við, ef það er einhver rukk-
ari, víxill á síðasta degi eða
fulltrúi borgarfógeta.
Þá er símastúlkunni uppá-
lagt að spyrja:
„Fyrir hvern er það með
leyfi?“
Svo leyfir hún rukkaran-
um að segja sitt og svarar:
„Augnablik, ég skal at-
huga hvort hann er við.“
Síðan hringir símastúlkan
í manninn, sem er hræddur
við rukkara og segir:
„Hr. Namm-Namm vill
tala við yður.“
Hranaleg rödd svarar:
„Segðu honum að ég sé
á fundi.“
Símastúlkan skiptir yfir á
símaborðinu og segir blíð-
lega:
6 FÁLKINN
„Því miður. Hann er upp-
tekinn á fundi. .. Nei, það
er ekki hægt að fá að tala
við hann. Því miður, ég get
ekkert um það sagt hvenær
hann verður við. Því mið-
ur... Já reynið þér að
hringja dálítið seinna.“
Rukkarinn hann herra
Namm-Namm hringir rétt
fyrir hádegi.
„Nei, því miður hann er
nýfarinn í mat.“
Hr. Namm-Namm hringir
klukkan hálftvö.
„Nei, því miður hann er
ekki kominn úr mat... Jú,
ég býst við honum á hverri
stundu.“
Rukkarinn hringir um
þrjúleytið.
„Hann skrapp í kaffi.“
Rukkarinn hringir klukk-
an fjögur.
„Því miður hann er alveg
upptekinn sem stendur. Get-
ið þér hringt eftir kortér?“
Hr. Namm-Namm hringir
eftir kortér.
„Hann svarar bara ekki.
Hann hlýtur að hafa gengið
eitthvað frá.
Hr. Namm-Namm bíður i
tíu mínútur.
Á mínútu fresti fer stúik-
an á skiptiborðinu í símann
og segir:
„Hann er því miður ekki
kominn ennþá. Vilduð þér
biða áfram?“
„Já,“ svarar Hr. Namm-
Namm.
„Þakka yður fyrir.“
Eftir tíu mínútur svarar
sónninn einn þegar ég á að
spyrja hr. Namm Namm
hvort hann vilji bíða áfram.
En hr. Namm-Namm gefst
ekki upp. Hann hringir aftur
rétt fyrir klukkan fimm.
„Ó, hann var að fara
heim, því miður,“ er svarið.
Þetta var maðurinn, sem
aldrei var við, þegar rukk-
arar hringdu.
Svo voru það yfirmenn-
irnir, sem notuðu kaffistof-
una sem skálkaskjól og
skruppu þangað smá stund
með vinkonum sínum eða
fengu sér sopa úr flösku,
sem geymd var í hornskápn-
um, sem alltaf var læstur.
Mennirnir, sem áttu flösk-
una í skápnum, voru auð-
þekktari en þeir sem áttu
vinkonu á kaffistofunni.
En báðum var það sam-
eiginlegt, hve sjaldan þeir
voru við. Það vissi ég sem
símastúlka manna bezt.
BB skrifstofurnar voru
ekkert sérstaklega stórar
skrifstofur, og til þess var
ætlazt að símastúlkan gerði
eitt og annað með símanum.
Stundum kom það fyrir,
að ég þurfti að spyrja ein-
hvers.
Ég gekk til herra Bla-Bla
og spurði:
„Afsakið hr. Bla-Bla, en
ég veit ekki hvernig ég á
að orða þetta bréf.“
Svo rétti ég fram bréfið.
Hr. Bia-Bla setti upp
vizkusvip, hljóp í þrjá síma
í einu og sagði eitthvað, sem
enginn skildi í þá alla þrjá
á sama tíma.
Svo blaðaði hann í skjöl-
unum, sem lágu fyrir framan
hann á borðinu, leit á mig
með sínum alvizkusvip og
sagði:
„Augnablik, ég þarf að
hugsa um þetta smástund."
Ég varð feimin. Hver var
ég að halda að ég ætti að
geta gert það, sem þessi ljón-
gáfaði og eldsnari hugsuður
vissi ekki svar við?
Þessi maður er sko eitt-
hvað annað en það, sem ég
hef kynnzt, — hugsaði ég. —
Þessi maður hefur greinilega
það í höfðinu, sem hann hef-
ur ekki í fótunum. —
(Ég vil gjarnan taka það
fram hér núna, að ég hætti
að hugsa svona daginn, sem
hr. Bla-Bla elti mig um alia
skrifstofuna. Mikið skelfing
gat maðurinn verið fljótur
að hlaupa. Þar missti KR
mikið þegar hann gekk í
Val).
Jæja, blessaður yfirmaður-
inn hann hr. Bla-Bla horfði
langa stund hugsandi út í
loftið. Hann reis á fætur og
gekk um gólf.
Ég hugsaði um skiptiborð-
ið mitt og vissi að ég varð
að fara þangað, en ég varð
líka að fá að vita, hvað ég
átti að setja í bréfið, sem
átti að komast í póst fyrir
hádegi.
Eftir langa mæðu gekk hr.
Bla-Bla til dyranna.
Hann leit um öxl í gætt-
inni.
„Augnablik,“ sagði hugs-
uðurinn mikli. „Ég verð að
fá mér frískt loft meðan ég
er að hugsa um þetta bréf.
Þetta er eitthvað svo snúið.“
Og ég stóð eftir og beið.
Hvílík ógnaráhrif hlaut auk-
ið súrefni ekki að hafa
á heilasellustarfsemi þessa
mikla manns.
Svona var ég hrifin, þang-
að til hinar stelpurnar á BB
skrifstofunum sögðu mér frá
flöskunni, sem geymd var í
hornskápnum á kaffistofunni
og drukkið úr í laumi
hvenær sem tækifæri gafst
og alltaf þegar gráu sellurn-
ar hans Poirots langaði í súr-
efni.
Hr. Bla-Bla var einn af
þeim, sem syngja eftir dauð-
ann:
„Beinin mín í brennivín
bráðlega langar núna.“
Já, svo eru það kvínsömu
mennirnir á skrifstofunum.
Þeir eru mjög margir og all-
ar gerðir.
Sumir þjást af óframfærni
og kvensemi og þeirra lang-
anir koma aðallega fram í
því að teygja sig yfir mann
og reyna að umvefja mann
í hvert skipti, sem þá vant-
ar eitthvað, sem stendur á
borðinu fyrir framan ungu
dömuna.
Svo eru það mennirnir,
sem halda að þeir séu gjöf
guðs til allra ungra kvenna.
Mér hefur alltaf þótt þeir
fyrrnefndu sínu skárri.
Af seinni manngerðinni
man ég sérstaklega eftir
manninum með freknurnar.
Hann var svo freknóttur
að hann hefði ekki þurft
tvær eða þrjár í viðbót til að
verða sólbrenndur.
Ég verð að játa það að
hann var mjög einkennileg-
ur, maðurinn sá, enda komst
ég að því seinna að hann
var Víkingur, og þá hætti
ég að furða mig á framkomu
hans.
Ég var í kaffi, þegar ég
hitti hann fyrst. Ég sat
þarna við borð með miðaldra
konu og gömlum manni og
drakk kaffið mitt án þess
að segja bofs.
Ég var nýbyrjuð að vinna,
hafði aldrei fengið útborgað
og átti ekki fyrir vínar-
brauði eins og hitt fólkið.
Skyndilega bættist einn
maður í hópinn. Þetta var
ungur maður með uppbrett