Fálkinn - 04.10.1965, Blaðsíða 13

Bráðsnjöll glæpasaga
eftir
MALVA PARK
daga, kannski vikur eða í versta falli mánuði. 1
rauninni var þetta það bezta, sem hann gat gert
fyrir hana.
Alfreð þreif því til koddans, og þrýsti honum
á andlit gömlu konunnar. Þetta tók ekki langan
tíma. Hann huggaði sig líka við það að hún hafði
verið sama sem dáin nokkrum mínútum áður.
í þetta skipti athugaði hann að ganga vel frá
henni, hann sannfærði sjálfan sig um að púlsinn
slægi ekki, að hjartað væri stanzað. Hann notaði
speglaaðferð sem hann hafði einu sinni lært. Það
var ekki um það að villast: Hún var dáin.
Alfreð lét morgunverðinn vera, en gekk að skrif-
borðinu. Hann þurrkaði fingraförin af öllu sem
hann hafði snert á, ef svo skyldi fara, að eitthvað
þætti grunsamlegt. Svo setti hann erfðaskrána
aftur í umslagið og lokaði því svo.
Hann brosti með sjálfum sér þegar hann hugsaði
um það, að jafnvel samvizkulausasti lögfræðingur
gæti ekki fundið neitt athugavert við þetta mál.
Þjónustustúlkurnar myndu auðvitað kjafta því út
um allt að þær væru vottar að hinztu ósk gömlu
konunnar. Og Alfreð ætlaði að gefa þeim einhverja
peninga, þegar þeir yrðu hans. Síðan þreifaði
hann í síðasta skipti á púls hennar. Það var ekki
um það að villast, hún var dáin. Þá tók hann upp
símann og hringdi í skiptiborðið.
— Þetta er Alfreð, í herbergi 321, sagði hann.
— Frú Galbraith er annað hvort fárveik eða dáin.
Það verður að sækja lækni strax.
Þegar Hoffmann læknir kom inn í herbergið stóð
Alfreð við rúmið eins og hann ætlaði að verja
líkið hvers kyns óþægindum.
— Aumingja gamla konan, sagði hann við lækn-
inn. — Ég kom með morgunverðinn til hennar
eins og ég er vanur, en hún vaknaði ekki til þess
að borða hann.
Læknirinn kinkaði kolli og tók að rannsaka líkið.
— Jú, hún er dáin, sagði hann eftir nokkra
stund og lagði læknisáhöldin aftur í töskuna. — Ég
vissi líka að hjartað í henni var orðið anzi veikt.
Ég ætla að láta lækninn hennar og lögfræðing vita.
Þegar lík frú Galbraith hafði verið flutt burtu,
tók Alfreð aftur til við fyrri vinnu sína, og var
að þangað til í eftirmiðdagshléinu. Þá hafði hann
frí í þrjár klukkustundir.
Og þann dag klæddi hann sig í nýjan jakka,
nýpressaðar buxur og nýburstaða skó og gekk út
í heiminn til þess að.heilsa lífinu.
Þegar hann gekk framhjá glugga bílasalans stanz-
aði hann til þess að skoða nýjustu og dýrustu
bílana. Hann lofaði sjálfum sér því, að það fyrsta,
sem hann skyldi kaupa sér yrði fínn bíll. Hann
hafði þurft að vera án hans nógu lengi. Alltaf
Framh. á bls. 34.
L
FÁLKINN
13