Fálkinn - 04.10.1965, Qupperneq 37

FRAMLEIÐANDl: SÓLÓHÚSGÖGN HF HRINGBRAUT 121 SÍMI 21832
.istarði á ljósin handan ílóans cg
andvarpaði.
,Si „Mér þykir íailegt í Seaside,"
sagði hún. Rödd hennar var
íjarræn, eins og hún væri að
rifja upp iöngu liðna atburði.
„Gaman að dansa í „Blái uxinn“
þar. Þér gaman að dansa?“
Chiang hafði aðeins einu sinni
dansað á allri ævi sinni, í jóla-
samsæti hjá K.F.U.K. í Kinverja-
hverfi San Francisco fyrir tveim
árum. Dansfélagi hans hafði vein-
að upp og sezt eftir fyrsta dans-
inn og síðan hafði hann skömm
á dansi. „Eg skal fara með þig
i „Bláa uxann“, sagði hann djarf-
mannlega.
„Nei, nei,“ sagði Aika fljót-
mælt. „Ég áður gaman að dansa.
Núna, ekki lengur.“
Aftur blés golan hinni blönd-
uðu lykt af sjávargróðri og ilm-
vatni Aiku fyrir vit Chiangs.
Honum geðjaðist mjög vel að
þessari ilmblöndu. Hjarta hans
tók að berjast fáránlega ört og
hann hitaði i andlitið. Hann
kingdi nokkrum sinnum með
erfiðismunum og allt í einu
missti hann stjórn á hægri hend-
inni. Hún þaut fram og greip
klaufalega um hendi Aiku. Aika
svaraði þessu biíðuhóti engu;
hönd hennar lá máttvana i hendi
hans, hlý og mjúk en líflaus.
Hann hélt um hana andartak og
hjarta hans sló þungt. „Fara
heim núna kannski?" sagði Aika
og rödd hennar var óbreytt.
Chiang jókst skyndilega kjark-
úr og hann færði sig nær henni,
greip um hina hönd hennar og
þrýsti vörunum að kinn hennar.
Ilmurinn af hörundi hennar var
Svo örvandi, að djöfullinn í hon-
um sleit að lokum af sér allar
viðjar. Hann vafði hana örmum
og leitaði munns hennar með
vörunum, en hún vék höfðinu
lítið eitt undan. „Ekki hérna,“
sagði hún. „Heima hjá mér kann-
‘ski.“
Chiang var nokkur augnablik
að átta sig á þessu; heili hans
var sljór af æsingu. Þegar hon-
Um varð þýðing orðanna loks
•ljós, sleppti hann henni snögg-
lega, færði sig undir stýrið og
•ræsti bílinn. Hann vissi ekki
hvað hann átti að segja. Hann
var hræddur við að segja eitt-
hvað klaufalegt, sem komið gæti
Aiku til að breyta um skoðun.
•Þessi uppástunga hafði komið
svo óvænt og alls ekki í sam-
ræmi við kuldalega framkomu
hennar. Hann myndi aldrei skilja
konur, hugsaði hann með sér.
Hann ók nú hraðar en áður og
munaði minnstu að bíllinn ræk-
ist á klett i snöggri beygju.
Hendur hans voru rakar á stýris-
hjólinu og hann var þurr í kverk-
unum. Svo stilltur sem hann var
dagfarslega og gætinn í akstri
varð hann nú agndofa yfir upp-
námi sínu og hirðuleysi. Hann
hafði aigjörlega misst stjórn á
sjálfum sér.
Aika bjó í smáhúsi á Nítjándu
götu skammt frá sjónum. Hún
opnaði útidyrnar hijóðlega og
kveikti ljós. Dagstofan var lítil,
en snyrtileg og hrein, þar var
legubekkur klæddur grænu flosi,
kaffiborð, stór gasofn og nokkr-
ir stólar. Skrautstafir og jap-
anskar vatnslitamyndir prýddu
veggina og i horninu við legu-
bekkinn var eftirlíking af jap-
önskum garði á ferhyrndri plötu.
Undir glugganum var lítið jóla-
tré með fáeinum bögglum undir.
Hún kveikti í snatri á gasofn-
inum og slökkti ljósið. „Komdu
fram í eldhús," sagði hún. Chi-
ang fylgdi henni eftir, framhjá
iitlu svefnherbergi og þegar
hann hafði þreifað sig fram í
eldhúsið, kveikti hún ljósin og
dró gluggatjöldin fyrir. „Fáðu
sæti,“ sagði hún. „Langar þig
drekka te?“
„Já.“
„Japan grænt te," sagði hún
og kveikti á eldavélinni. „Lang-
ar þig borða pínulítið köku?“
„Nei, þakka þér fyrir." Hann
settist við boröið og horíði á
hana. Þegar hún hafði sett vatn
yfir eldinn, fór hún úr kápunni
og tók af sér silkiklútinn og
lagði hvorttveggja á stól. Hún
var í hvítri peysu og þröngu,
rauðu pilsi, sem sýndu greini-
lega það sem prýddi hana einna
mest; ávölu brjóstin og grannt
mittið, sem áður höfðu verið
hulin af japanska sloppnum.
„Ertu kvæntur?" spurði hún.
„Já,“ sagði Chiang, kingdi og
barðist við löngunina til að þrífa
í hana.
„Það er gott," sagði hún.
„Hvers vegna er það gott?“
„Svo ég verði ekki ástfangin
þér, vegna þess þú hefur konu.
Er hún hér?“
„Hún er i Kína.“
„1 Kína? Hvaða Kína?"
„Rauða Kína."
„Saknarðu hennar?"
„Já.“
„Það er gott," sagði hún. „Þu
elskar hana svo þú veröur ekki
ástfanginn mér.“
Chiang skildi ekki vel hvað
húri var að fara. „Þú ert mjög
falleg,“ sagði hann og þurrkaði
raka lófana á buxnaskálmunum.
í fyrsta skipti sneri Aika sér
að honum. „Allir segja mér
sama,“ sagði hún og brosti. „En
þú segja mér öðruvisi."
„Að hvaða leyti?“
„Rödd þín öðruvísi," sagði hún
Og hló við. „Hún titra pínulítið.
Ég heyri.“
Chiang stóð upp og þreif til
hennar. „Nei, nei,“ sagði hún
Framh. á bls 41.
FÁLKINN