Fálkinn - 25.10.1965, Síða 25

t'Öl^ÖNA
Vmm'fvC

K'Ölt$ÖNA

kö1f4öna| ÍKÖléÖNAl
I mÚ-fiy-C 1 1 ■ j
¥
Aitna
Framh. af bls. 13.
mínum og stundum svaraði
hann alls ekki. Þegar boðin
komu varð mér ónotalegt
innanbrjósts. Mér fannst eins
og nú væri um líf eða dauða
að tefla, og ég hélt af stað
eins fljótt og mér var unnt.
Hann var ekki á járnbraut-
arstöðinni, eins og ég hafði þó
búizt við, og það olli mér enn
| meiri kvíða.
; Heimili hahs var ekki langt
undan, svo að ég ákvað að'
gánga heim til hans.
Hann kom á móti mér niður
götuna frá húsinu. Þegar hann
kom auga á mig, tók hann á
rás og virtist reikull í spori.
Þegar hann kom nær, tók ég
eftir því að ljós fötin hans voru
blettótt og úr lagi gengin eins
og honum stæði á sama hvernig
hann liti út. Hörund hans var
gult, og augun, sem lágu djúpt,
voru eins og í dauðveikum
manni.
Ég rétti honum höndina, en
um leið og hann ætlaði að
grípa hana, fór höndin upp að
auganu með þessari hreyfingu,
sem var mér svo minnisstæð.
Hann sagði mér strax ástæð-
una fyrir því að hann hefði
skrifað mér. Verkurinn í aug-
anu var orðinn óbærilegur, og
hann sagðist ekki eiga annars
, úrkosta en biðja mig að fjar-
, lægja augað.
Ég varð hálf lamaður af til-
hugsuninni einni. Það gat verið
. glæpsamlegt að fjarlægja auga,
sem ég vissi að var heilt, en
• þann sótti fast á mig allt kvöld-
ið þar til hann fékk mig á
, sitt band. Að lokum trúði ég
{ því, að .hann gæti náð sér aftur,
• . ef ég tæki augað; ég hafði
gert slíkt áður þótt það kunni
. að virðast óttalegt.
Næsta morgun fylgdi ég
honum til litla spítalans hans
og tók úr honum annað fallega,
brúna augað, sem ég hafði svo
oft dáðst að.
Nokkrum dögum eftir aðgerð-
ina, tók ég eftir breytingunni.
Höfuð hans var .enn reifað, en
undir umbúðunum sást, að
húðin hafði misst gula litinn.
Hann borðaði vel, fitnaði, og
gleðilegast af öllu var, að hend-
ur hans fálmuðu ekki lengur.
Þegar hann kom heim frá
spítalanum settist hann í hvílu-
stól í garðinum með hendur í
skauti Að lokum hvíidust
þessar hendur.
— John, þú hefur læknað
mig, sagði hann. — Ég get sof-
ið, ég borða, ég lifi á ný. Ég
get aldrei fuil þakkað þér.
En ég óskaði ekki annars
en að fá að sjá hendut hans
liggja rólegar á teppinu, serit
huldi hnén, eða sjá þær taka
pípuna gaetilega, eða sjá þær
fumlausar flytja taflmennina
á skákborðinu á kvöldin.
Kvöldið áðut en ép ætlað
að halda heiiriieíðis héldum
við smá veizlu. Borðstofan var
skreytt. Ráðskonan hafði tínt
nokkur blóm úti í garðinum
og sett þau í skál á miðju borði
milli tveggja silfurstjaka. Ljós-
Framh. á bls. 34.
25
FALK.I NN