Ljósberinn - 15.11.1937, Síða 14

LJ6SBEBINN
BARNABÆ.N
Nú lœ.tur sólin aftur aurja sitt,
o(j é(j rnun lika brádum loka mínum;
en, Gud, pú lcetur aldrei aftur pitt,
ég óhult hvíli pví í skjóli pinu.
Ó, virstu, Drottinn, vernda' og geyma
mig
og vaka hjá mér englum pínum lofa,
svo mig ég óhult megi reida’ á pig,
er mamma' og pabbi' og allir fara ad
sofa.
I‘ú stjörnu hverja' á hitnni pinum sér
og hvert eitt barn, setn til er hér á
jördu;
og hvert vort ord til himins til pin fer,
pú lieyrir pau og sér hvad börn pin
gjördu.
Ó, gerdu, fadir, barn pitt blítt og gott,
ég bid pig: hjálpa veikutn kröftum mínum;
ó, Jesús, tnínar syndir ber pú brott
í bókum ekkert Ijótt svo finnist pínum,
Ó, vernda’ oss öll og vak hjá oss í nótt,
og virztu oss í fadmi pinutn geytna.
Og nú ég sofna sœtt og blítt og rótt,
í svefni lát tnig eitthvad fallegt dreytna.
Pýtt af S. B.
Börnin skokkuðu nú í áttina til býl-
isins og héldust í hendur. Timm bar
hattöskjuna, en Silky vildi ekki með
nokkru móti fela honum sólhlífiná. Þeg-
ar þau áttu eftir hér um bil tvö hundr-
338
uð skref heim að hlöðunni, smeygði
Timm hattöskju-bandinu upp á annan
handlegginn á Silky, og svo hélt litla,
munaðarlausa stúlkan áfram, ein síns
liðs, síðasta áfangann upp að víginu,