Ljósberinn - 01.01.1941, Blaðsíða 4

Þegar skólabóknnnm lenti saman!
Æfintýri eftir Astrid og Olaf Thaiberg
Það var einu sinni í sumarfríinu, að
skólabókunum tók að leiöast afskaplega.
Og nú fóru þær rífast um, hver þeirra væri
mönnum nytsömust.
»Ég er feikna lærdómsrík«, sagði Mann-
hynsmgan. »Ég segi frá því, hversu, farið
hafi aflaga með lönd og þjóðir á liðnum,
öldum, hve styrjaldirnar séu ægilegar og
hve mennirnir séu hræðilega drottnunar-
gjarnir. Ég kenni, hversu ríkjum eigi að
stjórna og hvernig þeim eigi ekki að
stjórna. Og það verð ég að segja mér til
hróss, að ég er fjarskalega nytsöm um, allt,
sem ég veit deili á«.
»Nú jæja, en það eru ekki allir, sem eiga
að læra að stjórna«, sagði Landafrœðin.
Það er mitt álit, að betra sé að vera til
gagns öllum mönnum og* fræða um. það,
sem mestu varðar hverja líðandi stund.
Líttu til dæmis á mig, ég sýni, hvar höf
og lönd séu, fljót og fjölk.
»Ég er alveg samdóma Landafræðinni«,
sagði Náttúrnfrœðm. Og ef ég má segja
það, þá held ég jafnvel, að ég sé nytsam-
ari en h.ún. Ég segi frá dýrum, fiskum
»0g hvao ætlar þú að gera við allan
þann fisk?« spurði móðir ,h,ans brosandi.
»Ég ætla að selja hann allan á torginu,
og færa þér peningana heim, mamm,a«,
svaraði Pétur.
»Þú verour þá að vera afar duglegur
í myrkri og stórsjó«, sagði móðir hans.
»Það skal ég vera«, mælti Pétur hetju-
lega. »Ég verð aldrei hræddur með Jesú«.
og’ plöntum. Ég segi mönnum það, sem, þeir
hafa gagn af að vita; má telja það ósköp
nytsamt allt, sem ég fræði um. Ég er ekki
langt frá því að halda, að ég sé nytsam-
asta bókin í hyllunni«.
»Jæja, e,n hvað segið þið svo um mig«,
spurði Reikningsbókin. »Haldi5 þið ef til
vill ekki, að ég' sé mönnum nytsom? Ég
kenni þeim að reikna, og það er þó allt
af það, sem h,ver m,aður þarf að kunna,
bæði er hann á að kaupa eða selja, og ef
um það er að ræða, að reikna út suður-
pól og norðurpól, hvar þeir liggja«.
»Ég bið afsökunar«, sagði þá einhver
næsta mjóróma. Og er bækurnar skygnd-
ust eftir, hvaðan sú rödd kæmi, þá var
það engin önnur bók en Stafrófskverið,
sem lagði orð í belg með þeim, h,inum. Það
var klemt svo rammlega innst við þilið,
og var af því svo ósköp þunnt og flatt.
»Ha, ha! varst þú eitthvað að segja, ang-
inn þinn?« sagði Landafræðin.
»Já«, svaraði Stafrófskverið.
»Hvað ert þú að blanda þér í mál hinna
fullorðnu«, tók Landafræðin fram í þykkju
þung í m,eira lagi. Og svo tóku þær að
rífast, Náttúrufræði og' Reikingsbók, svo
að varla heyrðist mannsins mál. Stafrófs-
kverið gat varla heyrt arðaskil. En aö lok-
um barði Mannkynssagan í bókahylluna og
mælti;
»Ne,i, nú er mér nóg boðið að hlusta á
þetta raus. Og' þar sem ég veit, hvernig á
að ráða málum til lykta, það er einmitt ég,
sem kenni, hvernig' á að koma á sáttum