Ljósberinn - 01.01.1941, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
5
‘Ég slend hér og er að brjóla heilann um það, hvaða veg ég á að fara% sagði maðurinn.
milli manna,, þess vegna er það mitt at-
kvæði, að Landafræði, Náttúrufræði og'
Reikningsbók leggi leið sína út um. víða
veröld til að sannprófa, hver þeirra geri
mest gagn út af fyrir sig. Síðan geta þær
komið hingað aftur, og sagt, að hverri
þeirra við eigum að halda ckkur. Fram,
fram, af stað með ykkur. Þá getum. við
ef til vill fundið aftur frið í húsi þessu
svo að við getum, hugsað okkur um. Og
svo gerði Mannkynssagan sig svo þykka,
af ásettu ráði, að Landafræðin, Náttúru-
fræðin og Reikhingsbókin, duttu niður af
hyllunni.
Bækurnar þessar þrjár lögðu nú hugum
glaðar í íörina út um veröldina. Þær
spranga nú út úr stofunni, út úr húsinu
oig út á þjóðveginn. Vegurinn lá gegnum
víðan og mikinn skóg. Þar skildu þær og
fóru sín í hverja áttina. Á þeim sömu slóð-
um mættu þær manni; hann s,tóð þar eins
og hugstola og skimaði í allar áttir.
»Góðan daginn, væni«, sagði Landafræð-
in. »Hví stendur þú hér og glápir?«
»Góðan da,ginn«, svaraði maðurinn. »Eg
stend hér og' er að brjóta heilann um það,
hvaða veg ég á að fara til hinnar miklu
borgar; þangað liggja svo margir vegir«.
»Flettu bara upp í mér«, sagði Landa-
fræðin. »Á Landabréfinu minu getur þú
bæði fundið þenna skóg og borgina. Ef ég
rnan rétt, þá áttu, að stefna. í suðurátt«.
»Já, í suður, það er nú gott, en hver
getur sagt mér, hvar suður er? Ég sé ekki
sólina inni í þessum dimma skógi og þá
gagnar ekki mikið þó að mér aðeina s.é sagt,
að ég eigi að halda, í suður«.
»Flettu upp í mér«, sagði Náttúrufræð-
in. »Ég get sagt þér, að tréin hafa venju-
lega flestar greinar á þeirri hliðinni, sem
veit móti suðri, og að maurarnir byggja
þúfur sínar eða bú á suðurhlið trjánna«.
»Já, það er stórmerkilegt«, sagði mað-
urinn. »Nú sé ég greinilega, hvar suður