Ljósberinn - 01.01.1941, Blaðsíða 12

12
LJÓSBERINN
Þær hleruðu við herbergisdyr föður síns.
an í sig .... Þú verður líka að játa, að í
fyrra skiftið var pabbi ósköp vægur við
þig«.
»Jæja, hann barði mig' heldur ekki núna,
... það er bara alveg óþolandi, að náung-
arnir þeir arna skuJi hælast yfir okkur
Hinrik«. — Og Stígur kreppti hnefana,
og var engu líkara, en að hann ætlaði að
hnoða Friðriksens-bræðrunum í kássu.
»Já, ég get vel skilið, að þér þyki það
leiðinlegt«, sagði Margrét góðlátlega.
Elsa sat þögul á rúmstokk Stígs. og
horfði hugsi á tvíbura-bróður sinn, en sagði
samt ekki orð.
Stígur hafði stungið höndunum í vas-
ana og gekk blístrandi um gólf. Margrét
þóttist vera viss um, að hætti hann að
blísra, færi hann undir eins að hágrenja
af ilisku.
»Eg held bara, að ég stelist út«, sagði
hann loksins og beit saman tönnunum, . ..
»ég lofaði við drengskap minn að koma«.
»Hvaða bull«, sagði Margrét. »Pabbi
verður bálreiður«.
»Já, þú mátt djart um tala, því það ert
ekki þú, sem hefir lofað því«, sagði Stíg-
ur hátíðlega.
»Við skulum bara vera hérna«, sagði
Margrét, »það er miklu verra að leika á
pabba — og ég segi þér satt, að hann verð-
ur þess óðara var, að þú sért farinn«.
»Hvað segir þú, Elsa?«
»Jú-e, ég er eiginlega sammála Grétu,
en það er nú samt skolli leiðinlegt — hverju
getum við annars fundið upp á?«
Stígur hugsaði siig enn um stundarkorn
og sagði svoi: »Pú-h! — ég laumast út!«
»En þá fer illa fyrir þér«, sagði Mar-
grét spámanrdega. »Þú getur verið viss
um, að pabbi sendir eftir þér, einmitt
meöan þú ert úti, eða þá kemur hann hing-
að inn — og hvernig heldurðu að þá fari?«
»Eg stekk út um gluggann, þegar klukk-
an er hálf þrjú, og þá sér enginn til mín,
og klukkan fjögur verð ég' kominn aftur«.
»Ég veit ráð!« kallaði Elsa upp allt í
einu. Hún hafði setið á rúmstokknum í
djúpum ’þönkum. »Það er alveg fyrirtak.
— Ég- fer í fötin þín og' verð hérna, þang'-
að til þú kemur aftur. Vilji pabbi eða
Emma frænka tala við þig, þá er ég hérna.
Er þetta ekki bráðsmellin hugmynd?«
»Ei'tu alveg frá þér?« sagði Stígur hik-
andi, »en þetta er svei mér góð hugmynd«,
— það birti yfir ,honu:m öllum, — »heyrðu,
þú ættir sannarlega sikilið að vera strák-
ur, Elsa!«
Stígur og Elsa voru tvíburar, liðlega
ellefu ára gömul. »Við erum á tólfta ári«,
sagði Elsa ætíð, er hún vildi láta á sér
bera. Systkinin voru nauðalík eins og tveir
vatnsdropar, rödd beggja var jafn há cg
skrækróma, og' þegar þeim lenti saman
í áflogum, eins og oft vildi brenna við,
Var Bang læknir vanur að segja, að Elsa
væri jafn mikill durgur og Stígur. Þau
höfðu misst móður sína, er þau voru lítil,
og faðir þeirra tók þau iðulega í misgrip-
um, er hann heyrði þau vera að rífast,
eða ef annað hvort þeirra stakk fram
hrokkinhærðum, kollinum út úr einhverj-
um berjarunnanum, sem þau höfðu rænt
í óleyfi. Og það kom ósjaldan fyrir, að sak-
lausum varð að svíða fyrir sök hins seka,