Ljósberinn - 01.08.1941, Blaðsíða 12

132
L JÓSBERINN
Piltnr eða stúlka
Shdldsaga eflir E. Fenmore
SJÖTTI KAFLI.
Þau g-engu gegnum ofurlítinn birkilund
og komu þá í prýðiléga hirtan garð með
fagurgrænum grasflötum og mesta fjölda
af ilmandi rósum. Á stærstu grasflötinni
var stór gosbrupnur, sem þeytti vatnsbun-
um þátt upp j loftið, og hinum megin við
hana stóð ljómandi fallegt húsi, og voru
allir múrveggirnir þaktir vafningsviði.
Þau gengu steínþegjandi. Hermaðurinn
gekk nú upp á svala-tr.öppurnar, bar hönd-
ina upp að húfunni og kallaði inn í stof-
una: »Hérna er ofur lítil stúlka, herra
ofursti!«
Á augabragði kom hár, þeldökkur mað-
u:r út á garðsvalirnar. Hann hafði mikið,
grátt yfirskegg, og var auðséð, að hann
var herforingi'.
»Hvað er á seiði, 42?«*)
»Með leyfi, herra ofursti, hún gekk í
garðinum«.
»Jæja, gerði litla stúlkan það!«
»Nei, herra ofursti, hún gerði, með leyfi,
ekkert; hún tók ekki neitt, hvork'i1 perur
né plómur; hún bara svona litaðist um í
garðinum«.
»Jæja, það er gott, 42, ég skal sjálfur
tala við ungfrúna«.
Hermaðurinn bar höndina upp að húf-
unni, sló saman hæium oig fór á brott.
»Gerðu svo vel að koma upp hingað,
ungfrú litla«, sagði ofurstinn.
Stígur hlýdd’i' undir eins, og var ekki
laust við, að haun hefði dálítinn hjart-
slátt.
Frá garð-svölunum lágu opnar dyr inn
í stórt og bjart herbergi, og voru veggirn-
ir þaktir bókum frá gólfi til lofts.
»Jæja, þú hefir þá farið i'nn í garðinn
*) öbreyttir hermenn fá hver sitt númer i
herþjónustunni og nota yfirmenn þeirra venju-
lega númerið í nafns stað. Pýð.
minn án þess að spyrja um Jeyfi?« spurði
hershöfðinginn og setti upp byrstan svip.
»Nei, ég klifraði«.
Ofurstinn varð dálítið undrandi á svip-
inn.
»iVeiztu, hvað ég geri við þá krakka, sem
42 finnur öðru hvoru í garðinum mínum?«
»Nei, það veit ég sannarlega ekki«.
Ofurstinn horfði jafn byrstur á Stíg, en
hann leit ekki undan.
»Ég slæ þá á fingurna með þessari
hérna«, sagði' ofurstinn og sveiflaði langri
og þunnri fílabeins-reglustiku, sem hann
hafði haldið á í hendinni, er hann kom
út á svalirnar.
»Jæja, illu er bezt af lokið«, sagði Stíg-
ur og rétti rólega fram litla, brúna hendi,
sem var ekki upp á það allra hreinasta.
»Þú heldur víst ekki, að það sé sárt«,
sagði ofurstinn.
»Jú, ég þekki þess háttar vel frá skól-
anum — við höfum þar frönsku-kennara
— æ«, hugsaði hann, »þess háttar er víst
ekki beitt við stelpur«. N
Og hershöfðinginn greip líka fram í:
»Hvað segirðu? Fá smátelpur högg á
fingurna í skólanum?«
»Ne’i', en — —«, Stígur braut heilann í
ákafa, »bróðir minn fær það, og svo sýnir
hann mér, hvernig það er«.
»Það er fallega gert af honum«, sagði
ofurstinn og brosti; »en heyrðu, þú ert víst
allra mesti æringi — áttu marga bræður?«
Stígur lézt ekki heyra spurninguna og
hélt áfram:
»Eigi ég að fá að smakka reglustikuna,
vildi ég helzt, að það yrði strax«.
Ofurstinn hló og fleygði reglustikunni
á borðið.
»Nei, litla mín, ég slæ heldur ekki smá-
telpur á fmgurgómana. Eg ætlaði aðeins
að sjá, hvaða svip þú settir upp. En hing-
að kom um daginn strákþoirpari og sleit
upp tvær sjaldgæfar rósir, sem Henny
þótti svo vænt um, — — hann fékk að
kenna á reglustikunnk.
»Þvílíkur þorpari«, sagði Stígur,
!